Τόσο φοβισμένοι μη μας τη φέρουν που το κάνουμε πρώτοι εμείς

Φόβος. Αυτό που θα έρθει σε διαφορετικές φόρμες και παράλληλα το συναίσθημα που μας κάνει άνω-κάτω, η αμφιβολία που μας τρώει κι από λίγο. Και ενώ θα περίμενε κανείς πως αυτό που ταράζει τις ισορροπίες της ζωής μας είναι το συναίσθημα αυτό καθ’ αυτό, εδώ αγαπητοί μου ερχόμαστε να προσθέσουμε και το πότε έρχεται να φωλιάσει ο φόβος μέσα μας, το λεγόμενο timing. Οι εκρήξεις, οι πίκρες και οι χαρές μας, για να εκδηλωθούν, ως προαπαιτούμενο έχουν συνήθως ένα πρόσφορο έδαφος, το να είμαστε εμείς οι ίδιοι έτοιμοι να γίνουμε αποδέκτες αυτών των συναισθημάτων.

Οι λεπτές γραμμές που υπάρχουν μέσα μας από όταν ξεκινήσαμε να έχουμε συνείδηση του εαυτού μας, τα όρια. Μπορώ ειλικρινά να διαχειριστώ αυτό που μου συμβαίνει χωρίς να καταρρεύσω; Είναι δυνατόν να έχω ξεπεράσει τις δυσκολίες και να βλέπω μπροστά; Αυτές κι ένα σωρό ακόμη τέτοιου είδους ερωτήσεις που μας θέτει το υποσυνείδητο, για να μας δοκιμάσει. Πολλές φορές επιλέγουμε- είτε συνειδητά είτε όχι- να σαμποτάρουμε τους εαυτούς μας από το να αισθανθούν, απόφαση που έχει το αντίτιμό της. Τη στιγμή που αποφασίζουμε να υψώσουμε τείχη και να παραμείνουμε εντός τους δεν αντιλαμβανόμαστε πως αφήνουμε άλλους απ’έξω, άλλους που νοιάζονται και ας μην το ξέρουμε εμείς γιατί απλά δεν τους αφήσαμε να μας το δείξουν.

Όταν επομένως στο παρελθόν οι λεπτές γραμμές σου δοκιμάστηκαν και βίωσες το επακόλουθο που δεν είναι άλλο από το να πληγωθείς, παίρνεις την κατάσταση στα χέρια σου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχεις επίγνωση του τι επρόκειτο να κάνεις. Οι άμυνες που υιοθετείς μη τυχόν και πληγωθείς, είναι αυτές που στο τέλος θα τον πληγώσουν. Διαλύεις για να μη διαλυθείς εσύ μετά, για να μη χρειαστεί να κολλήσεις ξανά τα κομμάτια που έσπασαν, να μην αισθανθείς ξανά το αδιέξοδο. Μην προλάβει ο άλλος και στη φέρει, μη σε πληγώσει κι εσύ έρθεις απροετοίμαστος με ανοιχτή καρδιά και ματωμένα γόνατα. Οπότε τι κάνεις; Γονατίζεις πρώτος εκείνον, να ματώσει αυτός, γιατί εσύ δεν έχεις περιθώρια. Τερμάτισες.

Εκείνη τη στιγμή φαίνεται το πιο σωστό και φυσικό πράγμα στον κόσμο, το να πράξουμε βάσει ενστίκτου. Αγνοούμε τη φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού μας, αυτή που μάταια προσπαθεί να μας αποτρέψει απ’ αυτό που βάλαμε στο νου. Γιατί όταν χαντακώνεις, χαντακώνεσαι εσύ ο ίδιος κι ας σου πάρει καιρό να το αντιληφθείς. Τόσο κολλημένοι στο να μη βγει αληθινός ο φόβος μας πως ο άλλος είναι ο μαλάκας στην ιστορία μας που για να τον προλάβουμε γινόμαστε εμείς. Βήμα προς βήμα, με μεγάλη μαεστρία εκτελούμε το σχέδιο. Υψώνουμε τείχη, φορώντας το ψυχρότερο προσωπείο που διαθέτουμε, σφυρίζουμε αδιάφορα μπας και ξεγελάσουμε τον εαυτό μας. Δε μας νοιάζει λέμε, χίλιες φορές, μήπως και την χίλια ένα το πιστέψουμε.

Ακολουθεί ένα βραχυκύκλωμα στην επικοινωνία μας με τον άλλον. Αυτό που επιθυμούμε στην πραγματικότητα συγκρούεται με τις ανασφάλειές μας και αυτό που τελικά ξεστομίζουμε.  Απωθούμε όλους και όλα όσα θα θέλαμε στη ζωή μας βάζοντας το φόβο να υπερισχύσει. Καταλήγουμε έτσι στο κέντρο της σκηνής με τον προβολέα όλο στραμμένο πάνω μας, σε μας και στους απωθημένους εαυτούς μας. Ωραία τα καταφέραμε πάλι. Για κοίτα τα γόνατά σου. Είναι καθαρά;