Τόσο γρήγορα προχώρησε που αναρωτιέσαι αν ένιωσε και τίποτα

Γνωριστήκαμε, μίλησαμε, ερωτευτήκαμε, αγαπηθήκαμε κι ήταν επικό, το δικό μας επικό. Ύστερα τελεία στην ιστορία μας. Απόλυτη κι επιβλητική. Το «εμείς» μας διαλύθηκε και στο τέλος όσα μπήκαν ανάμεσά μας υπερίσχυσαν. Ίσως τα προβλήματα να ήταν εκεί μαζί μας από το ξεκίνημά μας κι απλά το πείσμα μας να μη μας άφηνε να δούμε τα σύννεφα. Ωραίο και το τέλος όμως κάποιες φορές, αλήθεια μπορεί και να σε λυτρώσει, άλλες φορές για κάποιο καιρό σε βουλιάζει σε μια στενοχώρια.

Το θέμα είναι πως το «τέλος» δεν το αντιλαμβάνονται κι οι δύο πλευρές σε μια σχέση το ίδιο. Με τόσα συναισθήματα άλλωστε μπλεγμένα στη μέση σαν ένα κουβάρι κι όλα τα ανείπωτα που σας τρώνε, πώς βγάζεις άκρη; Συνήθως όλα ξεκινάνε με τον έναν από τους δύο να βιώνει μια συνθήκη εγκλωβισμού μέσα στον ίδιο του τον εαυτό, λες κι ο χρόνος πάγωσε εκεί στο χωρισμό ή ίσως και πριν τότε που όλα έμοιαζαν ιδανικά και σωστά.

Το να προχωρήσεις μοιάζει απλά αφύσικο. Δεν ξέρω κατά πόσο προσπάθησες στα αλήθεια ή αν απλά αρκέστηκες στο να ξεγελάσεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου. Με τον όλο ή τον τρόπο οι αναμνήσεις επιστρέφουν και κατακλύζουν κάθε κύτταρό σου σηκώνοντας μια παλίρροια συναισθημάτων. Νόμιζες πως αυτό είναι το χειρότερο; Στάσου μη φύγεις, έχει και συνέχεια. Προχώρησε. Ενώ δεν ήξερες ή ενώ υπέθετες για να καταπραΰνεις τις πίκρες σου πως όχι, προχώρησε. Έτσι απλά. Τι δηλαδή; Περίμενες να σου κάνει επίσημα τη βαρύγδουπη ανακοίνωση σ’ ένα χαλαρό καφεδάκι ή σε μια τυχαία συνάντηση όπου χαλαρά μεταξύ σοβαρού κι αστείου θα στο ξεφούρνιζε; Μόνο αν, ας πούμε, ζούσαμε σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Το μαθαίνεις και σε slow motion όλα μαυρίζουν ενώ στο μεταξύ εσύ ακούς τις πένθιμες καμπάνες να ηχούν από απόσταση. Καλά, εντάξει, κωμικό-τραγικό το σκηνικό αλλά η γούνα σου κάηκε κι εσύ τη φυσάς και δε σβήνει. Είναι δύσκολο να μπορέσεις να βάλεις τα γεγονότα σε μια σειρά που να παρουσιάζουν μια κάποια λογική. Αισθάνεσαι πως βιώνεις μια προδοσία άνευ προηγούμενου. Λες και το πρώην ταίρι αλλά για σένα σκέτο ταίρι ακόμη σε απάτησε. Ίσως γιατί οι ελπίδες για επανένωση να ήταν ακμαίες για εσένα ή οι μνήμες τόσο ισχυρές ώστε η απαραίτητη λογική που είχες ανάγκη να υποχώρησε.

Οφείλεις όμως να κοιτάς πάντα και πέρα από τον εαυτό σου σε όποιο είδος σχέσης και αν βρίσκεσαι. Η πολυπλοκότητα των συναισθημάτων σου δε θα έπρεπε να στέκεται εμπόδιο στο πώς ασκείς τη κρίση σου σε σχέση με τους ανθρώπους που σ’ απογοητεύουν και σε πληγώνουν με τη στάση τους. Να θυμάσαι ποιοι ήταν πριν απ’ αυτό αλλά και το κυριότερο, να ρωτήσεις τον εαυτό σου αν είναι όντως οι υπαίτιοι όσων τους καταλογίζεις.

Το να κατευθύνεις την οργή σου προς ένα πρόσωπο πολλές φορές ίσως σε κάνει να νιώσεις καλύτερα για τον εαυτό σου, μια πλαστή ασφάλεια κάτω από τη ταμπέλα του θύματος. Στη πορεία όλα ανατρέπονται όμως. Τα αρνητικά συναισθήματα σε καταπίνουν και καταλαβαίνοντάς το ή όχι χάνεσαι κι εσύ μέσα σ’ όλο αυτό. Συνεχίζει να ζει και να απολαμβάνει τη ζωή όσο εσύ, επιμένοντας στη στασιμότητα και στην αποδοχή του αυτονόητου, μένεις πίσω σε πολλά.

Έχοντας τους τίτλους τέλους ξεκάθαρα γραμμένους μπροστά σου, πώς μπορείς να αρνείσαι στον εαυτό σου τη στροφή προς τη πραγματικότητα; Ωμή μεν αλλά παραμένει πραγματικότητα, αληθινή εκδοχή όσων συνέβησαν μεταξύ σας. Οπότε ζητώντας τα ρέστα ή κρατώντας πίκρα και θυμό που τελείωσε κάτι άδοξα βγαίνεις χαμένος από την όλη κατάσταση. Δεν μπορείς να απευθύνεις κατηγορίες που αποφάσισε να προχωρήσει. Στην πραγματικότητα μάλλον απευθύνεις κατηγορίες επειδή σε ξεπέρασε γρηγορότερα από όσο θα ήθελες. Κάλλιστα σε βεβαιώνω ότι θα μπορούσες να βρεθείς σε αυτή τη θέση ή στο μέλλον σε κάτι παρόμοιο. Να χαίρεσαι για όσα μοιραστήκατε και να τα θυμάσαι με μια ευχάριστη νοσταλγία. Η ζωή προχωρά και μαζί της και οι άνθρωποι, είτε εμείς το θέλουμε είτε όχι.  Θα περάσει λοιπόν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.