Και να που εκεί πού δεν το περιμένεις, βρίσκεται ένας άνθρωπος να ταράξει τα γαλήνια νερά σου. Να βάλει λίγο χρώμα στη ζωή σου. Να που βρίσκεται ένας άνθρωπος που ένιωσε την ερωτική έλξη και σε φλερτάρει. Λογικό κι επόμενο να αισθανθείς όμορφα. Ανεβαίνει η αυτοπεποίθηση και η σκέψη πως κάποιος ενδιαφέρεται για εσένα, σε κάνει να νιώθεις ικανοποίηση.
Μπαίνεις, λοιπόν κι εσύ στη διαδικασία του παιχνιδιού. Δέχεσαι το φλερτ, δείχνοντας στον συμπαίκτη σου πως σου αρέσει. Και γιατί όχι; Είναι ωραίο το παιχνίδι του φλερτ. Κι αν ενδιαφέρεσαι κι εσύ για τον άνθρωπο αυτόν, τότε η κάθε κίνηση μοιάζει μαγική. Εντάξει, όσο ενδιαφέρον κι αν υπάρχει, όσο αμφίδρομο κι αν είναι αυτό, πρέπει λίγο να ταλαιπωρηθεί. Αλλιώς δεν έχει γλύκα. Κι όταν έρθει η στιγμή της ένωσης, τότε αυτή φαντάζει ονειρεμένη.
Τι γίνεται όμως όταν δεν έχεις κατά νου την ανταπόκριση στο ερωτικό κάλεσμα που σου γίνεται; Το ξεκόβεις εκεί, θα απαντήσεις. Αφού δεν ενδιαφέρεσαι δεν υπάρχει λόγος να μπεις σε αυτή τη διαδικασία. Αυτό είναι και το σωστό, άλλωστε. Το τίμιο. Ας αναρωτηθούμε όμως κι ας απαντήσουμε με το χέρι στην καρδιά. Έστω και μία φορά, δεν έχουμε ανταποδώσει το φλερτ που δεχτήκαμε χωρίς πραγματικά να ενδιαφερόμαστε για το συγκεκριμένο πρόσωπο; Θα ήμασταν τελείως ανειλικρινείς αν υποστηρίζαμε ότι ποτέ, έστω και λίγο, δε γοητευτήκαμε από ένα παιχνίδι εντυπώσεων που για εμάς δεν ήταν τίποτα παραπάνω, σε αντίθεση με τον απέναντι.
Όταν μας φλερτάρουν, ανεβαίνει η εικόνα εαυτού. Νιώθουμε όμορφα και δυνατοί κατά κάποιο τρόπο, μιας και η αίσθηση πως κάποιος μας ποθεί μας κάνει να αισθανόμαστε πως ασκούμε ένα είδος εξουσίας επάνω του. Κι όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό, καλώς ή κακώς παιδιά, ο εγωισμός είναι κι αυτός στην ανθρώπινη φύση και χρειάζεται κι αυτός να τραφεί κάπου κάπου. Ειδικά δε όταν διανύουμε εκείνες τις περιόδους που τα ψυχολογικά μας δεν είναι στην καλύτερή τους και το ηθικό μας πεσμένο, τι καλύτερη ενεσούλα τόνωσης από κάποιον να μας φλερτάρει; Να νιώσουμε πως είμαστε σημαντικοί. Έστω και γι’ αυτόν τον κάποιο.
Παίρνουμε λοιπόν αυτό που μας λείπει και προχωράμε παρακάτω. Κι αφού έχουμε λάβει τις απαραίτητες τονωτικές μας δόσεις, κάνουμε πέρα κι εκείνον τον ταλαίπωρο κάποιο που το μόνο του σφάλμα ήταν πως ενδιαφέρθηκε για εμάς. Γιατί για εκείνον τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Κι ίσως να μην το ξέρουμε καν, ίσως οι πράξεις μας να είναι κάπως αφελείς χωρίς να τις πολυσκεφτόμαστε, ίσως να πιστεύουμε πως, μεγάλο παιδί είναι, έχει την ευθύνη του. Μα ο ερωτευμένος ποτέ δεν έχει την ευθύνη του εαυτού του. Την έχει παραδώσει σε αυτόν που του πήρε την καρδιά.
Μήπως ήρθε η ώρα να έρθουμε, έστω κι αργά, λίγο στη θέση του; Αυτός ο άνθρωπος έδειξε ενδιαφέρον για εμάς. Επένδυσε συναισθηματικά σε εμάς. Δεχτήκαμε την προσέγγισή του κάνοντάς τον να ελπίζει σε κάποια ανταπόκριση. Κι όσο πιο δεκτικοί ήμασταν, τόσο περισσότερες ελπίδες δίναμε. Και ξαφνικά η απόρριψη. Οι ελπίδες που συνειδητά ή ασυνείδητα του δώσαμε ήταν τελικά φρούδες. Τον πληγώσαμε και του κλονίσαμε την εμπιστοσύνη που έδειξε, όχι μόνο προς εμάς αλλά και προς τους άλλους ανθρώπους. Γιατί όταν αποφασίσει κι αυτός ο κάποιος να προχωρήσει παρακάτω, δε θα ξεχάσει πως κάποτε εμείς παίξαμε με τα συναισθήματά του. Τον απογοητεύσαμε. Θα το θυμάται.
Ένα παιχνίδι είναι το φλερτ. Ένα παιχνίδι με δύο παίκτες. Κι αν το παιχνίδι έχει ευτυχή κατάληξη, τότε ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Αν όμως είναι να υπάρξει νικητής και ηττημένος, ας αναγνωριστεί ο ηττημένος. Κι αφού είναι να υπάρχει ένας τέτοιος, μια εξήγηση καθαρή ίσως να επιβάλλεται. Αν μη τι άλλο, τη δικαιούται.
Συντάκτης: Δημήτρης Ευσταθιάδης
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
