Εμβόλια. Τείχη ανοσίας. Ανοσίες της αγέλης. Όροι που τον τελευταίο καιρό έχουν μπει για τα καλά στο λεξιλόγιο και την καθημερινότητά μας. Και σίγουρα, όλοι μας θα θέλαμε να είμαστε άτρωτοι σε οτιδήποτε πονάει. Ειδικά σε έναν χωρισμό. Μα μπορούμε, άραγε να αποκτήσουμε ανοσία στον πόνο ενός χωρισμού;
Όπως και να το κάνουμε, όλοι λίγο πολύ έχουμε πονέσει από έναν χωρισμό. Έχουμε νιώσει το κάρφωμα αυτό μέσα μας και πάντα ευχόμαστε να μην το πετύχουμε ποτέ ξανά στον δρόμο μας. Είναι γνωστό άλλωστε πως ο χωρισμός είναι ένα μικρό τέλος. Αποχωριζόμαστε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο και τα κενά που δημιουργούνται είναι δυσαναπλήρωτα. Αλλάζει η καθημερινότητα, οι συνήθειες και η ζωή μας όλη. Η κορτιζόλη, λένε οι επιστήμονες, μια ορμόνη που σχετίζεται με το άγχος, αυξάνεται και πέρα από την ψυχική εξασθένηση επέρχεται και η σωματική. Ζόρικη κατάσταση, ομολογουμένως.
Ας επανέλθουμε λοιπόν στο αρχικό ερώτημα. Μπορούμε να αποκτήσουμε ανοσία απέναντι σε όλο αυτό; Μπορούμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από τον πόνο ενός χωρισμού; Μάλλον όχι. Εκτός εάν η σχέση από την οποία βγαίνουμε, δε μας έλεγε τίποτα και δεν υπήρχε το παραμικρό συναίσθημα σε αυτή. Στην περίπτωση αυτή, ναι, δε μας πονάει καθόλου. Καλύτερα μια τέτοια σχέση όμως, να μην την ξεκινήσουμε ποτέ. Αλλά προφανώς και αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα.
Είτε ξεκινάμε, είτε είμαστε σε μια σχέση για καιρό, το συναίσθημα είναι αυτό που μας κατακλύζει. Η λογική πάει περίπατο και το να έρθει κάποια στιγμή το τέλος δεν περνάει από το μυαλό μας ούτε καν σαν ενδεχόμενο. Τα πάντα μοιάζουν όμορφα κι αγγελικά πλασμένα. Αφήνοντας όμως και λίγο τη λογική να κάνει τη δουλειά της, ίσως αν ή όταν μοιραία έρθει εκείνη η ώρα του χωρισμού να μην είναι τόσο τραγικά τα πράγματα. Ζώντας τη στιγμή, ζώντας τη μέρα και χωρίς να τραβάμε τη σχέση από τα μαλλιά κάνοντας όνειρα και σχέδια για το μακρινό μέλλον και ακόμα χειρότερα για το πολυσυζητημένο «για πάντα», εκτός από το ότι δίνουμε αέρα στη σχέση αυτή να αναπνέει, προστατεύουμε τρόπον τινά και τον εαυτό μας από τον πόνο ενός πιθανού μελλοντικού χωρισμού. Αποκτούμε κάποια αντισώματα. Κι αν είναι να έρθει αυτό το «για πάντα», τότε καλώς να έρθει, ευπρόσδεκτο είναι, όχι όμως απαιτούμενο.
Κι έστω πως ήρθε. Αν και εφόσον το επιθυμούμε, καλώς ή κακώς σπάνια το βρίσκουμε με την πρώτη. Από την πρώτη εκείνη αγάπη, μέχρι την επόμενη και μέχρι την παντοτινή, αλλά και από τον πόνο του πρώτου χωρισμού και όσους βιώσουμε μέχρι την τελική μας στάση, κάπου θα γίνεται κάπως πιο ήπιος. Όσο κι αν πόνεσε η πρώτη αγάπη, η επόμενη πόνεσε λίγο λιγότερο και η μεθεπόμενη, πιθανότατα, ακόμα λιγότερο. Κάπως έτσι ίσως η φύση να μας θωρακίζει απέναντι στον πόνο του χωρισμού.
Ανοσία στον χωρισμό. Μπορούμε τελικά να την αποκτήσουμε; Κατά τα φαινόμενα όχι. Ένας χωρισμός πάντα θα πονάει. Μετά από κάθε φορά όμως όσο κι αν πονέσουμε το μόνο σίγουρο είναι πως πάντα θα βγούμε πιο δυνατοί. Και όταν ο χρόνος πράξει τα δέοντα, τότε είμαστε πιο έτοιμοι να πάμε παρακάτω και να δοθούμε κάπου αλλού. Χρόνο θέλει και υπομονή. Άλλωστε κανένας δεν έχασε τη ζωή του από το τέλος μιας ιστορίας.
Συντάκτης: Δημήτρης Ευσταθιάδης
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
