Δώσε γκάζι και δυνάμωσε την ένταση

Ο καφές στην ποτηροθήκη. Η βενζίνη στο φουλ. Βάζεις το κλειδί. Δε γυρνάς ακόμα, όμως, τη μίζα. Η ιεροτελεστία χρειάζεται κάτι τελευταίο. Ανοίγεις το ντουλαπάκι με τα δισκάκια. Επιλογή. Τοποθέτηση στο CD player κι έφυγες. Γιατί είσαι ένας από αυτούς που το αυτοκίνητό τους δεν προχωράει, βρε αδερφέ, αν δεν παίζει η αγαπημένη τους μουσική. Όποιος κι αν είναι ο προορισμός σου.

Η ώρα της οδήγησης είναι πάντα μια καλή ευκαιρία να βρουν διέξοδο τα εσώψυχά σου. Η διάθεση της στιγμής. Πες την αλήθεια, δεν έχεις συζητήσει ποτέ με τον εαυτό σου την ώρα που οδηγείς; Ειδικά όταν δεν υπάρχει δίπλα σου συνοδηγός. Και πάντα μια συζήτηση απαιτεί και την κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Κι όσο προχωράει ο εσωτερικός διάλογος, τόσο αυξάνεται η ένταση. Σιγοτραγουδάς τους στίχους και παίζεις με τα δάχτυλα τον ρυθμό στο λεβιέ των ταχυτήτων.

Χωρίς να το καταλάβεις, αρχίζεις και κουνάς ρυθμικά το κεφάλι σου. Δε σου φτάνει αυτό; Λικνίζεις το σώμα σου απ’ τη μέση κι επάνω. Και δίνεις λίγη ένταση παραπάνω. Και στη μουσική και στη φωνή σου. Και το πέλμα ασυναίσθητα πατάει λίγο γκάζι παραπάνω. Πρόσεχε, όμως, ε; Τιμόνι κρατάς στα χέρια σου. Γιατί μπορεί οι διερχόμενοι οδηγοί να σε χαζεύουν σε κάποιο φανάρι ή σε κάποιο STOP χαμογελώντας, αλλά μη γίνεις και δημόσιος κίνδυνος. Θα φας πολύ μπινελίκι, να το ξέρεις.

Υπάρχει κι η άλλη εκδοχή, βέβαια. Οδήγηση με τους φίλους σου στο αυτοκίνητο. Το CD player παίζει στην αρχή χαμηλά. Σχεδόν δεν ακούγεται. Θέλει η παρέα να κουβεντιάσει. Η μουσική, όμως, καλύπτει τις φωνές. «Χαμήλωσέ το λίγο το ρημάδι!» Κι εκείνο το χαριτωμένα εκνευριστικό που γίνεται σε αυτήν την περίπτωση: Το χέρι απ’ το πουθενά, που μηδενίζει την ένταση. Η συζήτηση, όμως, κάποια στιγμή θα τελειώσει. Τελικά, ήταν οφσάιντ το δεύτερο γκολ της Ατλέτικο. Κι εκείνα τα παπούτσια, καλά, φοβερά. Και το αμαξάκι δώσ’ του και καταπίνει τα χιλιόμετρα. Και τότε πέφτει η πρόταση. «Βάζουμε να ακούσουμε καμιά ροκιά; Λίγο έντεχνο; Πιάσε Γαβ γαβ fm!» Και τότε η διαδρομή καταλήγει ένα κινητό –αυτοκίνητο επί του προκειμένου– πάρτι. Όλη η παρέα τραγουδάει δυνατά τους στίχους, η ένταση λίγο πιο χαμηλά απ’ το τέρμα. Το λίκνισμα σε βαθμό ξεβιδώματος. Οι φωνές, ακούγονται πιο δυνατά κι απ’ το τέρμα. Πλέον οι διερχόμενοι οδηγοί στο STOP ή στο φανάρι παρακολουθούν ένα τσίρκο. Και μάλιστα δωρεάν, όσο εσείς γυρίζετε το δικό σας βίντεο κλιπ.

Υπάρχει κι η περίπτωση εκείνη που στο αυτοκίνητο υπάρχει μονάχα ακόμα ένα άτομο. Ο άνθρωπος που θα μπορούσες για χάρη του να οδηγήσεις και μέχρι την άκρη του κόσμου, αρκεί να γεμίζει τη θέση του συνοδηγού. Κι εδώ αλλάζει το σκηνικό. Μουσική απ’ την playlist που ‘χετε φτιάξει μαζί. Με τραγούδια που σας θυμίζουν στιγμές δικές σας. Το soundtrack της αγάπης σας. Η ένταση ούτε πολύ χαμηλή ούτε και στη διαπασών. Τόσο όσο χρειάζεται για να βγει εκείνο το γλυκόλογο και να ακουστεί σαν να είναι μια νότα απ’ τη μουσική. Ένας στίχος απ’ το τραγούδι.

Κυρίως μιλάνε τα σώματα. Το χέρι πάνω στο δικό σου, όταν αλλάζεις ταχύτητα. Το χάδι εκείνο στο κεφάλι. Το φιλί όταν σε πιάσει κόκκινο, που πολλές φορές διακόπτεται απ’ το κορνάρισμα του πίσω, γιατί έχει ανάψει πράσινο κι εσύ δεν το είδες. Κι αν έχετε την εύνοια των θεών, συνεχίζετε να οδηγείτε μαζί. Στο αυτοκίνητο. Στη ζωή. Αν πάλι σε καταραστούν και το ταίρι σου φύγει, σου μένει εκείνη η playlist. Οι εικόνες απ’ τη διαδρομή. Οι αναμνήσεις. Μέχρι εκεί που σου ζητάει να ανάψεις τα alarm, γιατί κάπου εδώ θέλει να κατέβει.

Το αυτοκίνητο, θεωρητικά τουλάχιστον, είναι ένα άψυχο αντικείμενο. Λαμαρίνες, όπως συνηθίζεται να λέγεται. Μήπως, όμως, είναι κάτι παραπάνω; Πόση ψυχή δεν έχει πάρει απ’ την ψυχή που δίνεις, όταν είσαι μέσα σε αυτό και το επιτάσσεις να σε πάει εκεί που θέλεις! Βιώνει μαζί σου τα κέφια και τους προβληματισμούς σου. Τη χαρά της παρέας σου. Τον έρωτά σου. Σαν να μη θέλει άλλον άνθρωπο να καθίσει στη θέση του συνοδηγού. Και πάντα με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση.