Είπε να το πάτε αργά όχι ότι δεν ψήνεται

Αν σου έλεγαν να παρομοιώσεις το φλερτ με ένα παιχνίδι, ποιο θα διάλεγες; Έχουμε, λοιπόν και λέμε: δυο παίχτες, ένα πεδίο όπου παίζεται το παιχνίδι με κινήσεις προσεκτικές από τους παίχτες μέχρι την τελική επικράτηση. Να πετύχει τη νίκη αυτός που δείχνει το ενδιαφέρον στο ποθητό πρόσωπο και το πρόσωπο αυτό με τη σειρά του να εξαντλήσει της αντοχές του πολιορκητή, ώστε να κερδίσει τις εντυπώσεις του απόρθητου. Καθοριστικός παράγοντας στην έκβαση του παιχνιδιού ο χρόνος.

Ξεκινάει λοιπόν το παιχνίδι. Το ενδιαφερόμενο πρόσωπο βρίσκει εκείνο το άλλο που επιθυμεί και η πολιορκία αρχίζει. Ίσως ένα αίτημα φιλίας στο facebook, για παράδειγμα, στην αρχή. Το αίτημα γίνεται αποδεκτό. Τέλεια. Σε καλό δρόμο βρισκόμαστε. Μετά από κάποια αναγνωριστικά μηνύματα, αρχίζει και διακρίνεται μια ανταπόκριση. Οι αντιδράσεις στα ποσταρίσματα δίνουν ένα τόνο επιβεβαίωσης πως όντως ανταποκρίνεται. Και φτάνουμε επιτέλους στην κρίσιμη καμπή του παιχνιδιού. Έχει κανονιστεί το ραντεβού, γίνεται η συνάντηση, η ατμόσφαιρα αντιστοίχως κατάλληλη και τα συναισθήματα εκφράζονται. Κι ενώ μέχρι πριν όλα έδειχναν πως η κατάληξη θα ήταν η επιθυμητή, κάπου εκεί το πολιορκούμενο πρόσωπο κάνει την ανατροπή. Ενώ το ενδιαφέρον είναι έκδηλο, ζητάει να προχωρήσει λίγο πιο χαλαρά η υπόθεση. Ζητάει λίγο χρόνο. Ζητάει το χρόνο του. Η σιγουριά γίνεται αμφιβολία. Τι δεν πήγε καλά; Μήπως τελικά δεν υπήρχε ανταπόκριση;

Κι έστω πως τα αποτελέσματα είναι ακριβώς τα αντίθετα. Η πολιορκία όχι απλώς δεν ήταν πολιορκία, αλλά στην πορεία αποδείχθηκε ένας απλός περίπατος. Το πρόσωπο όχι μόνο δεν προέβαλε αντιστάσεις, αλλά παραδόθηκε αμαχητί. Πόσο κολακευτικό αλήθεια. Τι τονωτικό για την αυτοπεποίθηση του πολιορκητή. Ο ενθουσιασμός διάχυτος. Τα καταφέραμε. Έπεσε αμέσως. Αυτά όμως σε μια πρώτη ανάγνωση. Γιατί μετά από λίγες ώρες, ίσως μετά από λίγες στιγμές, αρχίζει να ακούγεται η φωνή της ψυχρής λογικής. Πώς είναι δυνατό να ήταν τόσο απλά τα πράγματα ρε παιδιά; Γιατί δεν έδειξε την παραμικρή αντίσταση; Λίγο να αποκτήσει ένα ενδιαφέρον το παιχνίδι. Εντάξει μην είμαστε καχύποπτοι. Προφανώς και λογικά το αίσθημα υπήρχε από πριν και η ανταπόκριση να ήταν δεδομένη. Οπότε ποιος ο λόγος να το παιδεύουμε; Μα ακριβώς για τον λόγο που προαναφέραμε. Ένα παιχνίδι είναι το φλερτ. Και όσο πιο δύσκολο είναι, τόσο πιο πολύ ενδιαφέρον αποκτά.

Υπάρχει ενίοτε και εκείνη η περίπτωση που παίζεις άμυνα. Εκείνη που το δεχόμενο την πολιορκία πρόσωπο, περνάει στην αντεπίθεση. Όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται άμεσα, όχι απλώς δε ζητάει το χρόνο του, αλλά ζητάει να πάρει χρόνο και ο ίδιος ο πολιορκητής. Σαν να αμφιβάλλει όχι για τον εαυτό του, αλλά να θέτει θέμα αμφιβολίας ως προς τον επίδοξο κατακτητή. Οκ, παίζεται ένα παιχνίδι εδώ πέρα. Κι ενώ ξεκίνησε από τον ενδιαφερόμενο, ξαφνικά και με μια αριστοτεχνική ντρίπλα, αυτός είναι που βρέθηκε στη θέση που να πρέπει να πάρει χρόνο και να βεβαιωθεί πως είναι σίγουρος για την τελική έκβαση και την κατάκτηση του κάστρου. Κι όντως εδώ μιλάμε για κάστρο. Μπορεί να μην είναι απόρθητο, αλλά σίγουρα πρόκειται για ένα πολύ γερό κάστρο. Μεγάλη ήττα αυτή για τον πολιορκητή, δε συμφωνείς;

Αν σου έλεγαν να παρομοιώσεις το φλερτ με ένα παιχνίδι, ποιο θα διάλεγες; Δυο παίχτες, ένα πεδίο όπου παίζεται το παιχνίδι και κινήσεις προσεκτικές. Καθοριστικός παράγοντας στην έκβαση του παιχνιδιού ο χρόνος. Σαν μια παρτίδα σκάκι. Κινήσεις και τακτικές που εξαρτώνται από αυτόν που έχουμε απέναντί μας. Καθοριστικός παράγοντας, ο χρόνος. Αν λοιπόν βρεθείς στη σκακιέρα του φλερτ, να θυμάσαι. Δεν υπάρχει στρατηγική. Παίξε με βάση τη ροή του παιχνιδιού. Και δώσε χρόνο στο χρόνο. Ρουά Ματ.