Ένα λάθος αρκεί για να ψάχνουμε τρόπο να την κάνουμε

Μια από τις μεγαλύτερες αρετές είναι η αναγνώριση των λαθών μας. Αναγνωρίζοντας ένα σφάλμα σε μια συμπεριφορά μας, αφενός μπορούμε να το διορθώσουμε, αφετέρου είναι κι ένα δείγμα υπευθυνότητας. Όλοι μας θέλουμε να θεωρούμαστε και να μας θεωρούν υπεύθυνους. Ωραία μέχρι εδώ; Προφανώς κι όλοι συμφωνούμε. Τι γίνεται όμως όταν δεν αναγνωρίζουμε το λάθος μας ή απλώς δεν το καταλαβαίνουμε; Είναι τότε που απομακρυνόμαστε από αυτό και το αφήνουμε να αιωρείται. Όταν δε, τα λάθη μας έχουν αντίκτυπο στους άλλους, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σοβαρά.

Έστω λοιπόν πως υποπέσαμε σε ένα τέτοιο λάθος. Και κάποιος ήρθε αντιμέτωπος με τον αντίκτυπο του λάθους μας. Έχουμε αλήθεια το σθένος να το παραδεχτούμε; Είναι πολλές οι φορές εκείνες που λίγο ο εγωισμός, λίγο το ότι η παραδοχή του λάθους δεν είναι εύκολη υπόθεση, μας κάνουν να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια είτε για να αποφύγουμε την κατάσταση που εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει, είτε γιατί πολύ απλά εμείς δε φταίμε ποτέ και σε τίποτα.

Δε φταίμε ποτέ και σε τίποτα. Δεχόμαστε σχεδόν δογματικά αυτή τη θεωρία και συνεχίζουμε ακάθεκτοι το πρόγραμμά μας. Έλα όμως που το λάθος έχει γίνει. Κι αν δε βγουν στην επιφάνεια οι συνέπειές του άμεσα, περιμένει τις κατάλληλες συνθήκες ώστε αυτές να εμφανιστούν. Βρίσκουμε κι εμείς έναν υπαίτιο για να επιρρίψουμε την ευθύνη κι όλα καλά. Κι αν κάπου μπορεί κάτι να μην το διαχειριστήκαμε καλά, φταίει πάντα αυτός ο άλλος που εξαιτίας του λάθους του, κάναμε κακοδιαχείριση της κατάστασης. Άλλωστε το έχουμε ξεκαθαρίσει αυτό. Εμείς δε φταίμε ποτέ και σε τίποτα. Και ξέρεις, το χειρότερο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πως συνήθως φταίει αυτός που πληρώνει το λάθος. Τι ειρωνεία, αλήθεια!

Είναι κι οι φορές εκείνες που φαινομενικά απομακρυνόμαστε όταν υποπέσουμε σε κάποιο λάθος. Αυτό συμβαίνει όταν δεν έχουμε καταλάβει πως κάπου έχουμε σφάλει. Και δεν είναι ακριβώς πως απομακρυνόμαστε. Για την ακρίβεια, συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε κανονικά και σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, απέναντι σε αυτόν που πλήρωσε τις συνέπειες του σφάλματός μας. Κι έτσι δημιουργείται η αίσθηση πως δε δώσαμε σημασία στο λάθος που κάναμε και κατ’ επέκταση το αφήσαμε πίσω μας, χωρίς να νιώθουμε το μέγεθός του. Όσο κι αν ακούγεται απίστευτα απλοϊκό να το αποφύγουμε, ναι, κάποιες φορές συμβαίνει. Εξάλλου δε σκεφτόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Επομένως αυτό που για εμάς είναι σωστό, για τον άλλον μπορεί να είναι λάθος. Και φυσικά κατόπιν συζήτησης η όποια παρεξήγηση μπορεί να λυθεί και ίσως το λάθος να διορθωθεί.

Πάντα μας έλεγαν πως τα λάθη είναι ανθρώπινα. Ή όπως έχει ειπωθεί «ουδείς άσφαλτος». Ναι, όλοι μας κάνουμε λάθη και πάντα θα κάνουμε. Το θέμα είναι να τα αναγνωρίζουμε. Να υπάρχει η συνειδητότητα του «ναι έκανα μαλακία, τι μπορώ να κάνω για διορθώσω;» . Κι αν δεν μπορούμε να τα διορθώσουμε, να μην τα επαναλάβουμε. Και πάνω από όλα, μια συγνώμη, μετά το λάθος μας. Μια μικρή λέξη που όμως έχει τόση δύναμη. Εγκάρδια κι ειλικρινής. Με μια συγνώμη κανένα λάθος δεν έμεινε αδιόρθωτο. Κι αν έμεινε, τουλάχιστον προσπαθήσαμε γι’ αυτό.