Έρχεσαι, παράγεις και δημιουργείς, δίνεις σκυτάλη στους επόμενους

Αν κάποιος σε ρωτούσε να ορίσεις τι είναι ζωή, τι θα απαντούσες; Θα μπορούσες να βρεις έναν ακριβή ορισμό που να εξηγεί τι ακριβώς είναι; Λογικά η απάντηση θα ήταν υποκειμενική. Ανάλογα με το τι έχει μεγαλύτερη σημασία για τον καθένα, αυτό θα έδινε και τον χαρακτήρα του ορισμού. Για κάποιον η επιτυχία. Είτε επαγγελματική είτε προσωπική. Για κάποιον άλλον η δημιουργία οικογένειας ή αυτό που επιστημονικά λέμε η διαιώνιση του είδους. Για κάποιον άλλο πάλι, ζωή είναι αυτό που θα αφήσει πίσω του. Ένα έργο ή μια ιδέα ίσως, όταν μοιραία έρθει η ώρα που απλά επέρχεται αυτό που λέμε τέλος. Ας το κρατήσουμε αυτό.

Το μόνο σίγουρο και κοινά αποδεκτό σε όποιον ορισμό κι αν δώσουμε στην έννοια ζωή είναι η αρχή και το τέλος της. Η γέννηση και ο θάνατος. Ερχόμαστε για να δημιουργήσουμε, για να δώσουμε ό, τι είμαστε προορισμένοι να δώσουμε και μόλις ολοκληρώσουμε τον προορισμό μας να αποσυρθούμε. Να κάνουμε τον κύκλο μας. Όπως κάθε έμβιο ον άλλωστε. Κι όχι μόνο. Πάρε σαν παράδειγμα ένα αντικείμενο. Ένα αυτοκίνητο, ας πούμε. Το αποκτάς, είναι καινούριο. Παραμένει χρήσιμο και λειτουργικό. Με το πέρασμα του χρόνου, θα επέλθει κάποτε και η φθορά. Μέχρι που δε θα είναι πλέον παραγωγικό. Δε θα μπορεί να σε πάει στον προορισμό σου. Ότι ήταν να σου προσφέρει στο πρόσφερε. Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Με τη ζωή. Που κάνει τον κύκλο της. Με αρχή τη γέννηση και τέλος το θάνατο. Τα δυο άκρα που όταν ενωθούν με το πέρασμα του χρόνου, ο κύκλος αυτός θα έχει κλείσει. Θα θέσει τον σκοπό της ζωής του και θα αφιερωθεί σε αυτόν. Όποιος κι αν είναι αυτός. Που για κάποιον μπορεί να μην είναι τίποτα, γι’ αυτόν τον ίδιο όμως μπορεί να είναι όλο το ζουμί. Ο ζητούμενος ορισμός της ζωής. Θα ξεκινήσει, θα φτάσει μέχρι εκεί που είναι γραμμένο να φτάσει και θα ολοκληρώσει την πορεία του.

Και κάπως έτσι, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ένας κύκλος έκλεισε. Μέσα σε όλη αυτή την τεράστια φυσική ροή, υπάρχει ένα κρατούμενο που μάλλον ήρθε η ώρα να βάλουμε στην εξίσωσή μας. Αυτό που αφήνει πίσω του κάποιος όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου του, το έργο ή την ιδέα. Τι γίνεται με αυτήν την παρακαταθήκη; Γιατί μπορεί να έκλεισε ο κύκλος, ωστόσο εκκρεμεί η συνέχεια των όσων κληρονόμησε από τους προηγούμενους και με τη σειρά του θα κληροδοτήσει στους επόμενους. Κι έρχονται κάποια στιγμή γεμάτοι φιλοδοξία. Και λαμβάνουν τη σκυτάλη και συνεχίζουν αυτό που ο προηγούμενος ξεκίνησε, προχώρησε μέχρι κάποιο σημείο κι έφτασε στο τέρμα του. Το δικό του όμως τέρμα. Γιατί για τους επόμενους είναι η αρχή. Μια νέα αρχή. Και να, λοιπόν που ένα έργο, μια ιδέα, προχωράει κι εξελίσσεται.

Συνεχίζεται. Γιατί τελικά επί της ουσίας δεν πρόκειται για μια νέα αρχή. Αλλά για μια συνέχεια. Μέχρι εκεί που μπορούν να συνεχίσουν οι επόμενοι. Και να χαράξουν κι αυτοί την δική τους πορεία. Μέχρι να κλείσουν το δικό τους κύκλο. Και να παραδώσουν κι αυτοί με τη σειρά τους στους μεθεπόμενους που θα προχωρήσουν και θα εξελίξουν ακόμα περισσότερο αυτήν την κληρονομιά. Και κάπου εκεί όπου βρίσκεται ο πρωτεργάτης και βλέπει τη συνέχεια του έργου του, ίσως εν τέλει να βλέπει και τη συνέχεια της ζωής. Κι αν έκλεισε ο κύκλος, μια ευθεία γραμμή συνεχίζεται και μεγαλώνει.

Τι είναι τελικά η ζωή; Ένας κύκλος; Πολλοί ίσως ομόκεντροι κύκλοι; Ή μήπως μια ευθεία πορεία, μια σκυταλοδρομία που απλά η σκυτάλη αλλάζει χέρια; Ακόμη κι εδώ, η απάντηση είναι υποκειμενική. Κι ο κύκλος άλλωστε. Κάθε του σημείο, είναι ταυτόχρονα και τέλος και αρχή (Ηράκλειτος).