Κάποιον να μας ακούσει

Πείτε μου έναν που δεν έχε προβλήματα να πάω να ρωτήσω πώς στο καλό το κατάφερε. Βέβαια το μέγεθος είναι υποκειμενικό ζήτημα -και στα προβλήματα- μιας κι ο καθένας στα μάτια τα δικά του το πρόβλημά του είναι το μεγαλύτερο του κόσμου. Κι εντάξει, δεν είναι κατακριτέο αυτό. Μήπως, όμως, δεν είναι έτσι; Μήπως το πρόβλημά μας δεν είναι αυτό που δεν έχει ποτέ μια λύση;

Κι έστω λοιπόν, ότι υπάρχει ο φίλος σου εκείνος, ο δικός σου άνθρωπος που του παραθέτεις το πρόβλημά σου. Τον τιμάς με την εμπιστοσύνη σου και του φανερώνεις τι σε απασχολεί. Μπαίνει τότε κι αυτός στη διαδικασία να βοηθήσει να ξεπεραστεί. Και το κάνει τελείως καλοπροαίρετα, αυτό κανείς δεν μπορεί να του το αμφισβητήσει. Αναλύει την κατάσταση κι αρχίζει τις συμβουλές. Θα πρέπει να κάνεις αυτό, ίσως καλύτερα να κάνεις εκείνο και προς θεού μην κάνεις το σφάλμα και κάνεις το τρίτο. Πόσες όμως από τις λύσεις που θα σου προτείνει είσαι σε θέση να τις εφαρμόσεις; Μπορείς αλήθεια; Και πόσες από αυτές που άκουσες δεν τις έχεις σκεφτεί από μόνος σου, σε κάποιες από εκείνες τις αμέτρητες βραδινές ταβανοθεραπείες που κάνεις όλον αυτό τον καιρό μέσα στο σκοτάδι, τυλιγμένος μέσα σε σύννεφα καπνού από τα τσιγάρα που έχεις καπνίσει; Μάλλον δε βοηθήθηκες ιδιαίτερα.

Ακόμα χειρότερα, όταν στην προσπάθεια να σε βοηθήσει ο άνθρωπος αυτός αρχίζει να σου απαριθμεί τα χειρότερα. Που συμπτωματικά, τις περισσότερες φορές είναι τα δικά του θέματα. Τα προβλήματα που ο ίδιος αντιμετωπίζει ή έχει αντιμετωπίσει στο παρελθόν με μεγάλη επιτυχία. Κι έτσι, εκεί που αναζητούσες μια λύση, βρίσκεσαι στη θέση του να ψάχνεις να τη βρεις για λογαριασμό αυτού που θεωρητικά απευθύνθηκες για το δικό σου πρόβλημα. Σοβαρά τώρα; Κι αναθεματίζεις την ώρα που πήγες κι ανοίχτηκες.

Μήπως τελικά αυτό που έψαχνες δεν ήταν κάποιος να σου βρει μια λύση, αλλά στην πραγματικότητα αυτόν που απλά θα σε ακούσει; Γιατί τελικά το ν’ ακουστείς ίσως είναι πολύ πιο ουσιαστικό και πολύ περισσότερο χρήσιμο από το να κατακερματιστείς από χίλιες μύριες προτεινόμενες πιθανές λύσεις, εφικτές ή ανέφικτες αν και σαφώς καλοπροαίρετες, καμία αντίρρηση. Μπαίνοντας στη διαδικασία ν’ αναλύσεις στη βάση του αυτό που σου συμβαίνει, σου δίνεται η δυνατότητα για ενδοσκόπηση. Ψάχνεις κι ανακαλύπτεις τις πτυχές και τη ρίζα των όσων σε απασχολούν κι αντιλαμβάνεσαι καλύτερα την έκτασή τους. Ίσως στο τέλος θα δεις πως δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο φάνταζε στην αρχή.

Το μόνο που χρειάζεται είναι ένας καλός ακροατής. Ένα αυτί να σε ακούσει. Να σ’ αφήσει να βγάλεις από μέσα σου αυτό που σε βασανίζει. Να σε ακούει και να σε κοιτάει στα μάτια. Όσο κι αν θέλεις μια ενδεδειγμένη λύση, να νιώσεις πως αυτός που στρέφεσαι είναι σε θέση να σε βοηθήσει, τελικά την καλύτερη λύση θα στη δώσει απλά και μόνο ακούγοντας όλα όσα έχεις να του πεις. Και θα είναι αυτή που σου αρμόζει. Αυτή που θα μπορέσεις να εφαρμόσεις.

Τα προβλήματα, λένε, είναι σαν τα κύματα. Περνάει το ένα έρχεται το άλλο. Κι αν κάποια είναι μικρά, κάποια άλλα είναι μεγαλύτερα. Προκαλούν αναταράξεις. Σε κάθε πρόβλημα, μπορεί να αντιστοιχούν δεκάδες λύσεις. Κι η κάθε μια σωστή. Ποια τελικά είναι όμως η καλύτερη δυνατή; Μα φυσικά αυτή που ταιριάζει καλύτερα σ’ εσένα. Και ποιος μπορεί να σε βοηθήσει να την βρεις; Μα ένας καλός ακροατής. Κι ύστερα, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.