Κάποτε τα σύμβολα καταρρέουν

Δόγματα. Πολιτικές πεποιθήσεις. Ακόμα και η ομάδα που υποστηρίζεις. Ιδέες και πιστεύω που υιοθέτησες. Ή με μια λέξη «σύμβολα». Ως επί τω πλείστον καθορίζονται μέσα στην οικογένεια. Ζεις και μεγαλώνεις σε μια χριστιανική οικογένεια π.χ. Μαθαίνεις να πηγαίνεις την Κυριακή το πρωί στην εκκλησία, με τους γονείς και τα αδέρφια σου. Η ευλογία της θείας χάριτος. «Εμείς στην οικογένεια; Είμαστε παραδοσιακά δεξιοί». Ο παππούς ήταν αριστερός. Οι γονείς κατ΄επέκταση αριστεροί, άρα κι εσύ αριστερός. «Τι ομάδα είσαι;» «Εθνικός Άνω Τριμικλάδων» απαντάς καμαρώνοντας. Κι ο πατέρας σου χαμογελάει γεμάτος περηφάνια γιατί έφερε στον κόσμο άλλο ένα ανωτριμικλαδάκι στον κόσμο. Από τα παιδικά σου λοιπόν χρόνια, αρχίζεις και δημιουργείς την δική σου κοσμοθεωρία. Μια κοσμοθεωρία υποκειμενική, δεν αντιλέγω. Τέτοια ερεθίσματα όμως πήρες, τέτοια κοσμοθεωρία έφτιαξες.

Κι ενώ βρίσκεσαι ακόμα στα στενά πλαίσια της οικογένειας, αλλά σιγά-σιγά αρχίζεις να μαθαίνεις τον έξω κόσμο, βασικά στο σχολείο, με έκπληξη διαπιστώνεις πως υπάρχουν κι άλλες κοσμοθεωρίες. Κάποιοι από τους συμμαθητές σου, με διαφορετικές ιδέες και πεποιθήσεις σου λένε πράγματα τελείως διαφορετικά από αυτά που άκουγες στο σπίτι σου. Μα, είναι δυνατόν; Ο Κωστάκης που είναι τόσο καλό παιδί να μην πιστεύει ότι ο Θεός είναι όπως μου είπαν οι γονείς μου; Μπα, δεν μπορεί. Δεν του τα είπαν καλά τα πράγματα. Εμείς έχουμε δίκιο. Να σου πω κάτι; Κι ο Κωστάκης το ίδιο λέει για εσένα.

Μεγαλώνεις. Αρχίζεις κι αντιμετωπίζεις τη ζωή. Αρχίζεις κι αποκτάς τις δικές σου πεποιθήσεις. Την δικιά σου κοσμοθεωρία. Παίρνεις την κατάσταση σου στα χέρια σου. Προσπαθείς να φτιάξεις τη δική σου ζωή. Μοιραία θα αρχίσεις να τρως και τα πρώτα χαστούκια από τη ζωή. Αδικίες και πατήματα επί πτωμάτων, κλειστές πόρτες από ανθρώπους που πίστεψες κι επένδυσες σε συναισθηματικό επίπεδο. Γενικότερα βλέπεις πως έχεις να φας πολύ κόπρανο. Δεν απελπίζεσαι όμως. Όχι ακόμα τουλάχιστον. «Ο Θεός είναι μεγάλος, παιδί μου. Προσευχήσου.» σου λέει η μαμά. «Ε βέβαια. Αφού μας κυβερνάνε οι άχρηστοι! Οι προδότες!» σου λέει ο πατέρας σου. Κι εσύ δεν απελπίζεσαι. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Πιστεύεις. Στο Θεό. Στον ηγέτη. Όταν θέλεις να πιστέψεις κάπου, τελικά δεν έχει τόση σημασία το πού θα πιστέψεις. Η ελπίδα που θα σου δώσει είναι αυτό που μετράει. Ό,τι κι αν είναι αυτό.

Ο χρόνος περνάει. Κι είναι αμείλικτος, φίλε μου. Αρχίζεις και προβληματίζεσαι. Βλέπεις πως, όσο κι αν προσπαθείς, όσο κι αν προσεύχεσαι, ούτε ο Θεός ούτε ο ηγέτης κατάφεραν κάτι. Αναρωτιέσαι. Μήπως τελικά δεν είναι τα πράγματα έτσι όπως σου τα έμαθαν; Μήπως ο Θεός που σου έμαθαν να πιστεύεις δεν είναι έτσι όπως σου τον περιέγραψαν; Μήπως ο ηγέτης που όλα θα τα διόρθωνε, ήταν μια φούσκα; Και στο φινάλε, ρε γαμώτο, υπάρχουν Θεοί και ηγέτες; Η απογοήτευση αρχίζει και φυτρώνει μέσα σου. Μια απογοήτευση μπολιασμένη με οργή. Η κοσμοθεωρία σου καταρρέει. Το εύλογο ερώτημα που βγαίνει. Τι γίνεται τώρα; Τα βάζεις με αυτούς που σε βάλανε να ζεις στις αυταπάτες αυτές. Τη μάνα σου που σου έλεγε για τον στοργικό θεούλη που σε κάθε δυσκολία θα σου δίνει παρηγοριά, το γέρο σου που σε έκανε ακόλουθο του μεγάλου αρχηγού που όλα θα τα έφτιαχνε κατά πώς πρέπει. Μην τα βάζεις μαζί τους. Σκέψου πως κι αυτούς κάποιοι άλλοι τους έμαθαν να σκέφτονται έτσι.

Το εύλογο ερώτημα που θα προκύψει στη φάση αυτή· τι γίνεται τώρα; Βαρέθηκες και κουράστηκες. Απογοητεύτηκες. Όχι παιχταρά μου. Μην το αφήνεις να σε πάρει από κάτω. Μια λέξη μόνο. Αναθεώρησε. Κράτα τα ιδανικά σου και τις πεποιθήσεις σου και προχώρα. Τα δικά σου ιδανικά. Τις δικές σου πεποιθήσεις. Άκου με. Κι αν δεν βρίσκεις το Θεό ή τον ηγέτη, γίνε εσύ ο Θεός και ο ηγέτης του εαυτού σου. Τα σύμβολα πάντα θα καταρρέουν, είναι στη φύση τους. Κι όταν γίνει αυτό, είναι για να γεννηθούν καινούρια μέχρι να πεθάνουν κι αυτά. Αυτό που μένει, είναι οι ιδέες. Γι’ αυτό γίνε αυτό που ήθελες κι έψαχνες. Πού ξέρεις. Μπορεί και να τα καταφέρεις. Αλλά πού ‘σαι; Άσε τους επόμενους να το διορθώσουν. Να το εξελίξουν- αν προτιμάς. Γιατί κι εσύ κάπου θα το χάσεις. Κάπου θα σφάλεις.