Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για τις μάσκες. Θέλοντας και μη όλοι πλέον έχουμε δυο τρεις, μπορεί και περισσότερες, μιας και το επιβάλλουν οι συνθήκες. Μάσκες μιας χρήσης ή διαρκείας, απλές ή με σχέδια και με τυπωμένες χαριτωμένες στάμπες, τείνουν να γίνουν αν δεν έχουν γίνει ήδη, απαραίτητο αλλά και χρήσιμο αντικείμενο στην καθημερινότητά μας. Είσαι λάτρης της μουσικής; Επιλέγεις μια μάσκα με το λογότυπο της αγαπημένης σου μπάντας. Αγαπάς τα ζώα; Μια γατούλα ή ένα σκυλάκι πρέπει οπωσδήποτε να είναι σταμπαρισμένο σε αυτή. Μια μάσκα ίσως με το σήμα της αγαπημένης σου ομάδας. Αφού πρέπει να τη φορέσεις, ας το κάνεις με στιλ. Άλλωστε τα πάντα είναι θέμα γούστου.
Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες μάσκες. Οι μάσκες εκείνες που πολλοί τις φοράνε όχι για να προστατευτούν από ιούς και μικρόβια, αλλά για να καλύψουν τον πραγματικό τους εαυτό. Εκείνες που δε φαίνονται, αλλά στην πορεία τις ανακαλύπτεις. Που αυτός που τις φοράει δεν τις βγάζει από επάνω του, αλλά κάποτε πέφτουν από μόνες τους. Οι μάσκες εκείνες που καλύπτουν τον πραγματικό χαρακτήρα, την ψυχή ενός ανθρώπου και όχι το πρόσωπό του. Πόσες φορές δεν έχεις συναντήσει έναν τέτοιο άνθρωπο αλήθεια; Να φαντάζει κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι. Βλέπεις στο πρόσωπό του όλα αυτά που θα ήθελες να δεις. Τον άνθρωπο που θα ξεχωρίσεις από κάποιους άλλους. Αυτόν για τον οποίο μπορεί να νιώσεις ίσως και κάτι βαθύτερο. Να βρεις στο πρόσωπό του τον φίλο που πιστεύεις πως μπορείς να εμπιστευτείς και να επενδύσεις. Ακόμη και εκείνον που θα ερωτευτείς και θα αγαπήσεις. Που θα κάνεις όνειρα μαζί του. Ώσπου κάποτε καταλαβαίνεις πως αυτό που έβλεπες δεν ήταν το πραγματικό του πρόσωπο. Ήταν η μάσκα που κάποτε έπεσε. Ή και έβγαλε από μόνος του, γιατί απλά δεν είχε ανάγκη πλέον να τη φοράει. Τι απογοήτευση, αλήθεια!
Δεν είναι όμως πάντα έτσι. Υπάρχουν κι εκείνες οι μάσκες που φοριούνται για να καλύψουν όλα εκείνα που δε χρειάζεται να φανερωθούν. Άνθρωποι που πάντα φοράνε μια μάσκα με ένα τεράστιο χαμόγελο. Που τους βλέπεις και αναρωτιέσαι πώς γίνεται να είναι τόσο γελαστοί. Τόσο χαρούμενοι. Και συνάμα σου μεταδίδουν κι εσένα τη χαρά και την αισιοδοξία. Δες όμως λίγο πιο προσεκτικά. Πίσω από τη μάσκα. Παρατήρησε τα μάτια και ίσως διακρίνεις μια θλίψη, μια μελαγχολία. Που όμως πόσο επιδέξια προσπαθούν αυτοί οι άνθρωποι να κρύψουν πίσω από τη μάσκα που επέλεξαν να φορέσουν. Γιατί η αξιοπρέπεια τους δεν τους επιτρέπει να φανερώσουν τον πόνο που μπορεί να νιώθουν μέσα τους. Γιατί είναι τόσο δυνατοί ώστε να μπορούν να περνάνε μόνοι τους αυτό που περνάνε. Και αντί να μοιρολατρούν, να μοιράζουν όσο πιο απλόχερα μπορούν τα θετικά τους συναισθήματα. Μόνο τα βράδια. Όταν μένουν μόνοι. Ίσως τότε βγάζουν τη μάσκα από το πρόσωπό τους. Για να φέρουν στην επιφάνεια όσα έχουν μέσα τους. Γιατί είναι αποπνικτική η μάσκα και χρειάζονται λίγο αέρα μέχρι τη στιγμή που θα χρειαστεί να την φορέσουν ξανά.
Μάσκες. Όλοι έχουμε κι από μια. Κάποιες ίσως κάποτε τις βγάλουμε δια παντός από το πρόσωπό μας. Κάποιες άλλες όχι. Γιατί είναι στη φύση μας να τις φοράμε. Γιατί δεν μπορούμε χωρίς αυτές. Κάποτε όμως πέφτουν. Και το πραγματικό πρόσωπο φανερώνεται. Τι κι αν κάποιοι πίσω από τη μάσκα τους κρύβουν τον πραγματικό τους εαυτό; Εσύ να κοιτάς τα μάτια. The eyes chico. They never lie.
Συντάκτης: Δημήτρης Ευσταθιάδης
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
