Με τους κολλητούς τσακώνεσαι και δέκα λεπτά μετά δε θυμάστε γιατί

Οι φίλοι μας, όπως έχει ειπωθεί, είναι οι συγγενείς που διαλέγουμε. Αν έπρεπε να κατηγοριοποιήσουμε και τους βαθμούς συγγένειας μέσα σ’ ένα μεγάλο σόι που αποτελείται από πολλά ξαδέρφια αυτοί θα ήταν οι φίλοι. Ειδικά στις μέρες μας που με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι φίλοι απαριθμούνται από κάποιες εκατοντάδες, μέχρι και κάποιες χιλιάδες. Είναι όμως και εκείνος ο ένας που θα ξεχωρίσουμε από όλους τους άλλους. Που θα λέγαμε ότι είναι ο  αδερφός μας. Εκείνος που θα συναντηθούμε τουλάχιστον μια φορά τη μέρα, έστω και για ένα καφέ και θα μιλήσουμε αμέτρητες φορές στο τηλέφωνο μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο. Αυτός δεν είναι απλός φίλος. Αυτός είναι ο κολλητός μας.

Τον ξεχωρίσαμε ανάμεσα σε τόσους άλλους φίλους και μας ξεχώρισε κι αυτός. Κι όσα μέλη απαριθμεί η παρέα το δέσιμο των δυο είναι πιο ισχυρό. Πραγματικά μαγική η σχέση ανάμεσα στους κολλητούς. Ακόμα κι όταν προκαλούνται τσακωμοί. Γιατί ακόμα κι αυτή η σχέση μπορεί να διαταραχθεί. Οι διαφωνίες κι οι εντάσεις, είναι κι αυτές μέσα στο πρόγραμμα. Ακόμα κι αυτές όμως διαφέρουν από τις εντάσεις μεταξύ φίλων. Ανάμεσα σε φίλους μπορούν να προκληθούν παρεξηγήσεις. Κι αν τσακωθείς με έναν φίλο, μπορεί και να τα ξαναβρείτε. Δε θα είναι όμως πια το ίδιο. Θα απομακρυνθείτε κι ίσως και να μην ξαναμιλήσετε. Οι λόγοι; Λίγο πολύ οι ίδιοι, κλασικοί και στερεοτυπικοί. Κάτι είπε και θύμωσες, κάτι έκανες και το παρεξήγησε. Ακόμα και μια καλά κρυμμένη ζήλια ίσως για κάτι που έχεις ή κατάφερες. Λόγοι που στην ουσία, όσο και να θεωρείς κάποιον φίλο σου, κάπου υποβόσκει ένα θιγμένο εγώ. Όχι πως δε θα σε χαλάσει. Αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα προχωρήσεις παρακάτω.

Μεταξύ κολλητών όμως είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Κατ’ αρχάς με τον κολλητό δεν υπάρχουν παρεξηγήσεις. Ο κολλητός σου ξέρει ποιος είσαι και πώς λειτουργείς. Κι όχι μόνο ξέρει τα στοιχεία αυτά του χαρακτήρα σου, αλλά επιπλέον τα εκτίμησε. Οπότε δεν τίθεται θέμα παρεξήγησης. Κι όταν δημιουργούνται εντάσεις και τσακωμοί, η βάση αυτών, αν όχι πάντα, τις περισσότερες φορές δεν είναι το εγώ αλλά το εσύ.

Ο κολλητός θα είναι πάντα δίπλα σου και στις χαρές και στα ζόρια. Θα χαρεί μαζί σου και θα στεναχωρηθεί μαζί σου. Θα κάνει τη χαρά σου χαρά του και το ζόρι σου ζόρι του. Και στην υπέρμετρή σου χαρά δε θα σε ζηλέψει. Θα προσπαθήσει όμως με τον τρόπο του να σε προσγειώσει, γιατί ίσως να βλέπει μια επικείμενη ελεύθερη πτώση από τα σύννεφα που πετάς και θέλει να σε προστατεύσει. Εσύ όμως δεν το καταλαβαίνεις και κάπου στραβώνεις. Και στο απύθμενο ζόρι σου, θα έρθει να σου τραβήξει το αυτί και να σε συνεφέρει. Δε θα αδιαφορήσει. Ούτε βέβαια θα το κάνει από λύπη προς εσένα. Θα το κάνει γιατί δεν αντέχει να σε βλέπει να υποφέρεις. Κι ας είσαι τόσο χάλια που θέλεις να απομονωθείς από όλους κι από όλα. Ακόμα κι από αυτόν, τον κολλητό σου. Θα ξεσπάσεις επάνω του. Όταν όμως νιώσεις την ανάγκη αυτόν θα πάρεις τηλέφωνο να του πεις τον πόνο σου για πολλοστή φορά στις τρεις η ώρα το πρωί, επειδή σε πήρε από κάτω κι έχεις πιει το Βόσπορο. Κι ας είχατε κάτι μέρες, κάτι ώρες να μιλήσετε.

Μεγάλη υπόθεση να υπάρχει ο κολλητός φίλος στη ζωή σου. Να νιώθεις πως ένας άνθρωπος είναι εκεί για ‘σένα όταν τον χρειάζεσαι. Ακόμα κι όταν δεν τον χρειάζεσαι. Ή νομίζεις ότι δεν τον χρειάζεσαι. Αυτός θα σταθεί σε ‘σένα και πολλές φορές και πριν από ‘σένα. Κι όταν τσακωθείτε, με μια μπίρα σε ένα μπαράκι και με ένα «αφού είσαι μαλάκας» όλα τελειώνουν. Και προχωράτε παρακάτω. Πιο δεμένοι. Πιο κολλητοί.