Χυλόπιτα. Ο φόβος και ο τρόμος του κάθε ερωτευμένου που μετά από πολύ σκέψη και περισυλλογή όλου του θάρρους που χρειάζεται για να εκφραστεί στο πρόσωπο για το οποίο βαράει την καψούρα του, πάντα θα τον κατατρώει. Eνώ στην αρχή του παιχνιδιού όλα φαντάζουν ελπιδοφόρα, είτε γιατί όντως είναι, είτε γιατί εμείς έτσι θέλουμε να τα βλέπουμε, αν οι ελπίδες αποδειχθούν φρούδες το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Πίκρα και απογοήτευση. Και όσο πιο όμορφα σερβιρισμένη είναι η χυλόπιτα, τόσο πιο βαριά θα κάθεται και στο στομάχι. Οι τρόποι σερβιρίσματος πολλοί. Η γεύση που μένει στο τέλος όμως η ίδια. Πάντοτε βαριά.
Υπάρχει εκείνη η χυλόπιτα που γαρνίρεται με μια δόση αδιαφορίας. Εκείνη που ενώ ο ερωτευμένος έχει εκφράσει τα συναισθήματά του, το πρόσωπο δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να απορρίψει την εκδήλωση αυτή του ενδιαφέροντος. Τι κι αν ο ενδιαφερόμενος έχει κάνει τα πάντα για να εκφράσει τον έρωτά του; Τι κι αν έχει προσεγγίσει το πρόσωπο αυτό με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο; Το αντικείμενο του πόθου του παραμένει ψυχρό και αδιάφορο. Αγνοεί συστηματικά. Πασπαλίζει το πιάτο με αδιάβαστα μηνύματα και αδιάφορα κουνήματα του κεφαλιού. Θεωρητικά, με τον τρόπο αυτό, ο ατυχής ερωτευμένος προσγειώνεται πιο άμεσα στην πραγματικότητα. Ξεκολλάει κάπως πιο εύκολα. Το μήνυμα ξεκάθαρο. Ξεκόβει και την παραμικρή ελπίδα. Η αδιαφορία είναι τόσο μεγάλη που το πρόσωπο δεν κάνει τον κόπο ούτε να απαντήσει. Ούτε να ασχοληθεί. Και μένει ο ενδιαφερόμενος με την πίκρα της απόρριψης, αλλά και με την απογοήτευση της αδιαφορίας. Βαριά χυλόπιτα ομολογουμένως.
Μια παραλλαγή της χυλόπιτας αυτής, είναι εκείνη που η απόρριψη ακολουθείται από την κατά πρόσωπο άρνηση. Εκείνη που το πρόσωπο ναι μεν δείχνει την αδιαφορία του στο φλερτ που δέχεται, αλλά το λέει ντόμπρα και ξεκάθαρα πως δεν ενδιαφέρεται. Χωρίς πώς και γιατί. Άλλωστε σε τέτοιες καταστάσεις το τελευταίο που έχει σημασία είναι ο λόγος που τα συναισθήματα δε γίνονται αποδεκτά. Κι αν κάποιες φορές ο ενδιαφερόμενος θέλει να μάθει το γιατί, είτε επειδή μπορεί να θίχτηκε λίγο ο εγωισμός του είτε επειδή ελπίζει πως γνωρίζοντας μπορεί ίσως να αντιστρέψει την κατάσταση, στο τέλος δεν αλλάζει κάτι. Απλώς έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, κάτι που σαφώς και δεν κάνει τη χυλόπιτα πιο εύπεπτη, αντιθέτως ίσως να χαλάει λιγάκι ακόμα την επίγευσή της. Τι κι αν το πρόσωπο είναι αλλού; Ή απλά δεν ενδιαφέρεται; Το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Αλλά τουλάχιστον είναι ειλικρινής. Τις περισσότερες φορές.
Μια πραγματικά βαριά συνταγή χυλόπιτας, είναι η φιλική. Εκείνη που ο ερωτευμένος προσεγγίζει το πρόσωπο διακριτικά και με αργά βήματα. Είναι εκεί σε ό,τι χρειαστεί. Από μια μικρή εξυπηρέτηση μέχρι και για να κάτσει μέχρι τα ξημερώματα σαν ακροατής στο οτιδήποτε θέλει να πει. Να βοηθήσει να βρεθεί η λύση στο κάθε πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίζει το πρόσωπο αυτό. Και να που κάποτε έρχεται η στιγμή εκείνη, που οι συνθήκες φαντάζουν σαν τις ιδανικές ώστε να γίνει το μεγάλο βήμα και οι αποκαλύψεις. Κι ενώ ο ενδιαφερόμενος νομίζει πως έχει έρθει κοντά στο πρόσωπο, λανθάνει ως προς τον τρόπο που βρέθηκε κοντά. Το πρόσωπο νιώθει άνετα, πολύ άνετα για να ακριβολογούμε, τόσο που νιώθει σαν να είναι κοντά σε έναν πολύ καλό φίλο. Κι έτσι το υποψήφιο ταίρι γίνεται ένα εν δυνάμει κολλητάρι. Αντικειμενικά δύσκολο να χωνευτεί η χυλόπιτα που έχει για γαρνιτούρα μηνύματα με μπλε καρδούλες.
Υπάρχει και η περίπτωση εκείνη, ίσως και η χειρότερη εκδοχή, όπου η χυλόπιτα έχει σαν βασικό συστατικό τα φαντάσματα που αντιμετωπίζει αυτός που τη σερβίρει. Μια απογοήτευση από κάποιον έρωτα του παρελθόντος ή μια υπάρχουσα σχέση που δεν πηγαίνει πολύ καλά. Και να που βρίσκεται κάποιος άνθρωπος που έχει ζήσει και αυτός τα ίδια και ξέρει πώς είναι μια τέτοια κατάσταση. Απλώνει το χέρι και προσφέρει την καρδιά και τα συναισθήματά του, έτοιμος να κάνει ένα καινούριο βήμα. Μια νέα αρχή. Αν η προσφορά γίνει αποδεκτή, τύχη αγαθή και για τους δυο. Το όνειρο τους ανήκει. Καμιά φορά όμως η προσφορά αυτή λειτουργεί σαν μια δόση τόνωσης του ηθικού. Το πρόσωπο αποδέχεται το παιχνίδι του φλερτ, πολλές φορές δίνει και ελπίδες πως η ιστορία αυτή κάπου μπορεί να καταλήξει. Κούνια που το κούναγε όμως το καημένο μας το ερωτευμενάκι. Μόλις τονωθεί το ηθικό του, αποφασίζει πως δε θέλει τελικά να προχωρήσει παρακάτω. Πως προτιμά να παραμείνει εκεί που είναι ή πως προέκυψε κάτι άλλο στη ζωή του. Κι ας τάιζε τις ελπίδες σε αυτόν που ένιωσε τα συναισθήματα με το τσουβάλι.
Χυλόπιτα. Ένα πιάτο που όπως κι αν σερβιριστεί δύσκολα καταπίνεται. Όσο γερό στομάχι κι αν πιστεύει κάποιος πως έχει, έτσι και τη γευτεί σίγουρα δε θα είναι εύκολο να τη χωνέψει. Ωστόσο ο έρωτας είναι ένα τόσο όμορφο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που αξίζει να παίξει κανείς όποιο κι αν είναι το τίμημα. Ακόμα και αυτή η απόρριψη. Η χυλόπιτα που μάθαμε να λέμε. Έχει κι αυτή τη νοστιμιά της. Κάνει πιο γλυκιά την ένωση των δυο εκείνων που κάποτε θα γράψει η μοίρα τους να βρεθούν. Κι ας μην έχει βρεθεί ακόμα εκείνο το χάπι που θα την κάνει υποφερτή. Μέχρι τότε… καλά στομάχια παιδιά!
Συντάκτης: Δημήτρης Ευσταθιάδης
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
