Στην εφηβεία μας η ροκ μουσική ήταν η προσωπική μας επανάσταση

Εφηβεία.

Η περίοδος εκείνη της ζωής που ο καθένας αρχίζει και διαμορφώνει τον χαρακτήρα του. Η περίοδος που όλοι μας ξεκινάμε την εσωτερική μας αναζήτηση. Εντάσεις, αντίδραση, αμφισβήτηση. Ένα γιατί να πλανάται σε ό, τι μέχρι τότε θεωρούνταν δεδομένο κι ένα όχι να βροντά σαν κεραυνός σε ό, τι μας επιβάλλεται. Δύσκολη περίοδος, λένε οι ψυχολόγοι. Τρομάζουν οι γονείς. Ωστόσο για τον καθένα μας η εφηβεία του, μένει στο πέρασμα του χρόνου σαν μια φάση μαγική. Η φάση εκείνη που ψάχνουμε και τελικά βρίσκουμε την ταυτότητά μας ως άτομα κι ως οντότητες.

Μπαίνοντας, λοιπόν, στην εφηβεία ξεκινάει και η προσωπική επανάσταση του καθενός. Τα πάντα μας ενοχλούν, τίποτα δεν είναι σωστό και θέλουμε ν’ αλλάξουμε τα πάντα. Κι αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, μπορούμε άνετα να του μπούμε στο ρουθούνι. Όχι ρε κόσμε. Δε θα με φέρεις εσύ στα μέτρα σου. Εγώ θα σε φέρω στα δικά μου. Κι αφήνουμε να μακραίνει το μαλλί. Ντυνόμαστε στα μαύρα. Κρεμάμε κι ένα κρίκο στο αυτί κι απάνω τους. Κόσμε, έμπλεξες. Δε θα βγάλεις έτσι εύκολα άκρη μαζί μου. Πολύτιμος σύμμαχος στη μάχη αυτή που ξεκινάς να δώσεις, η μουσική. Όχι όμως η όποια εκείνη συμβατική μουσική. Εκείνη που έχει από τη φύση της την επαναστατική φιλοσοφία. Η ροκ μουσική.

Η ροκ μουσική διαχρονικά υπήρξε η μουσική της αμφισβήτησης. Καυτηρίαζε όλα τα κακώς κείμενα των πολιτισμένων κοινωνιών και του δήθεν καθωσπρεπισμού. Τον πόλεμο, την κοινωνική αδικία, ακόμα και τον θεό τον ίδιο. Ζητήματα τα οποία ο νυν έφηβος και πρώην παιδί, δεν καταλάβαινε το νόημα και τη σημασία τους. Ίσως και να μη γνώριζε καν την ύπαρξή τους. Ή να ήξερε μέχρι τότε αυτά που κάποιοι να ήθελαν να ξέρει. Μπαίνοντας όμως στην εφηβεία, αρχίζει να πλανάται εκείνο το γιατί που προαναφέρθηκε. «Γιατί μπαμπά γίνονται πόλεμοι;» κι ο καημένος ο μπαμπάς δεν ξέρει τι να σου απαντήσει. Οι καλοί και οι κακοί. Ο Εξ’ απο’ δώ που θέλει να μας βλάψει. Κι εσύ σαν παιδάκι ταυτίζεσαι με τους καλούς και θέλεις να κατατροπώσεις τους κακούς. Και παίζεις τον πόλεμο με τα πλαστικά στρατιωτάκια που σου αγόρασαν.

Μεγαλώνεις κι αρχίζεις και διαμορφώνεις τη δική σου άποψη. Κάτι δε σου κάθεται καλά στις θεωρίες που σου έμαθαν. Μήπως τελικά οι κακοί δεν ήταν τόσο κακοί; Οι καλοί πάλι; Τελικά έφερναν εις πέρας το θέλημα του θεού; Και κάπου εκεί που ψάχνεις το γιατί, έρχεται ο Morrison να σου δώσει τις απαντήσεις που ψάχνεις  ακούγοντας για πρώτη φορά Doors και το θρυλικό αντιπολεμικό τραγούδι τους “The End”. Και σκέφτεσαι πως τελικά δεν ήταν τόσο κακοί οι Βιετναμέζοι. Πολλά χρόνια μετά σου τραγουδάνε οι U2 το “Sunday Bloody Sunday” κι αναρωτιέσαι. Γιατί έπρεπε να αιματοκυλιστούν εκεί στην πρώην Γιουγκοσλαβία;

Πηγαίνεις στο σχολείο. Σαν μαθητής του Δημοτικού, δέχεσαι κι απορροφάς σαν σφουγγάρι όσα σου λένε οι δάσκαλοι. Αποστηθίζεις βιβλία ολόκληρα για να πάρεις το πολυπόθητο Άριστα και τα μπράβο της οικογένειας. Κάπου εκεί μεταξύ Γυμνασίου και Λυκείου, αρχίζεις και μετά λύπης σου διαπιστώνεις πως η Παιδεία, αυτό το υπέρτατο αγαθό έχει μετατραπεί σε μια ανούσια προεργασία συγχώνευσής σου σε ένα καλά οργανωμένο σύστημα που πρέπει να συντηρηθεί. Δεν αντιμετωπίζεσαι ως οντότητα. Είσαι ένα μαθητικό μητρώο που πρέπει να μάθεις αυτά που κάποιοι θέλουν να μάθεις. Νιώθεις πως αδικείσαι. Πως σε εκμεταλλεύονται. Γράφεις, λοιπόν με στυλό στο θρανίο σου ή με σπρέι στον τοίχο του σχολείου σου τον οργισμένο εκείνο στίχο των Pink Floyd “Hey, teacher, leave them kids alone”.

Κάποτε θα ερωτευτείς. Θα ξενυχτήσεις και με τα μάτια ανοιχτά θα κάνεις τα πιο δυνατά, τα πιο ζωντανά όνειρα για κάποιον άνθρωπο, για εκείνον τον άνθρωπο και για εσένα. Εσύ, όμως στα μάτια του ανθρώπου σου είσαι κάτι το τρομακτικό. Κάτω από τα μακρυά μαλλιά κρύβονται τα δακρυσμένα σου μάτια. Στην τρύπα στο αυτί σου δε διακρίνεται η τρύπα στην καρδιά σου. Πώς να σε παρουσιάσει στον κύκλο του; Είσαι ένας αλήτης. Είσαι ροκ. Αναρωτιέσαι. Πονάει τόσο πολύ η αγάπη; Κι έρχεται ο Ian Curtis και η παρέα του οι  Joy Division να σου δώσουν την απάντηση. Τη σκληρή αλλά τόσο παρηγορητική απάντηση στο τραγούδι  “Love will tear us apart”. Ναι φίλε μου. Ο έρωτας θα σε κάνει κομμάτια. Γιατί δεν κολλάς στα στερεότυπα της κοινωνίας.

Εφηβεία. Η περίοδος εκείνη που ο καθένας ψάχνει την ταυτότητά του. Ψάχνεις, ψάχνεσαι. Και κάπου εκεί βρίσκεις το ροκ. Τη διέξοδο των εσώψυχων σου. Και μετά μεγάλωσες. Να σου πω κάτι φίλε μου; Έζησες την πραγματική εφηβεία. Δε χαρίστικες. Δε συμβιβάστικες. Ήσουν αυθεντικός. Είσαι αυθεντικός. Γιατί το ροκ δεν είναι απλώς μια μουσική. Είναι τρόπος ζωής. Και θα είσαι αιώνιος ροκάς.

Θα είσαι αιώνιος έφηβος.