Είσαι τυχερός αν μπορείς να νιώθεις και να δίνεις

Λίγο που φθάνει ο χειμώνας, λίγο που αρχίζει το κρύο κι είναι καιρός για δύο, λίγο το κρεβάτι το διπλό που περισσεύει και πάρα-περισσεύει και τι να το κάνεις; Λίγο η μονίμως κουλουριασμένη στον καναπέ κουβέρτα που φθάνει και πάρα-φθάνει για να σκεπαστούν δυόμιση οικογένειες και κάτι. Λίγο από όλα λοιπόν, απ’ την πιο μικρή λεπτομέρεια μέχρι την πιο μεγάλη σου θυμίζουν διαρκώς πως τα περιθώρια μοναξιάς στενεύουν, άσε που δε σε αντιπροσωπεύουν κιόλας!

Αναπολείς τα καλοκαίρια, αχ αυτά τα καλοκαίρια! Για τους έρωτες του καλοκαιριού μιλάω, ναι. Πάντα είχα απορία πώς καταλήγουν χώρια, τόσο πάθος, τόσος έρωτας. Όχι πως οι έρωτες πάνε με τις εποχές, αλλά αυτοί είναι που εξαφανίζονται χωρίς να σου δώσουν περιθώρια να σκεφτείς αν θες να τους κρατήσεις τελικά ή όχι. Πού πάνε και χάνονται; Στον επόμενο εγώ πάντως είπα θα βάλω Gps μην τον χάσω πάλι. Δεν πάει άλλο!

«Μπας κι έχω κανά κουσούρι και δεν το ξέρω;» ρωτάς κι απευθύνεσαι στον καθρέφτη κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς. «Μπα» απαντάς στον εαυτό σου και του κλείνεις το μάτι που σε κοιτά με απορία. Πας για ύπνο πριν καταντήσεις σαν Χιονάτη στη χώρα των θαυμάτων, με τα τρία γουρουνάκια να σε καταδιώκουν που έκλεψες την ομορφιά της Ωραίας κοιμωμένης κι έχεις άλλα στο κεφάλι σου!

Γελάμε για να μην κλαίμε, παιδιά! Αν αφήσουμε τον εαυτό μας να πέσει στο επίπεδο της απογοήτευσης που μας τρέχει ξοπίσω καθημερινά, θα είμαστε μια ζωή μες στη μιζέρια και το άγχος και δε λέει. Γελάμε για να μην τα κάνουμε όλα μπουρδέλο, που στην τελική το μέσα μας μπουρδέλο είναι πάλι κι ας μην το βλέπει κανείς.

Κάτι τέτοια αστεία κάνουμε καμιά φορά και μας περνάνε για αναίσθητους μα πού να ξέρανε πως εμείς είμαστε πιο ευαίσθητοι κι απ’ τους ευαίσθητους. Πού να ξέρανε πως εμείς έχουμε τις πιο φλύαρες καρδιές, που αν πουν κι αγαπήσουν όλοι αυτοί θα τρομάξουν και θα φύγουν. Τόση αλήθεια δε θα είδανε ποτέ τα μάτια τους. Σας πάω στοίχημα!

Αν έχεις την ικανότητα να δίνεις, να αγαπάς, να ερωτεύεσαι, τότε ο σωστός άνθρωπος θα βρεθεί στο δρόμο σου την πιο κατάλληλη στιγμή, τη στιγμή εκείνη που τον έχεις πραγματικά ανάγκη. Θα έρθει να καλύψει το κενό, εκείνο το κενό που νόμιζες πως θα μείνει κούφιο μια ζωή γιατί καμιά αγάπη δεν είναι ικανή να το γεμίσει ξανά. Καμιά φορά το έχουμε έμφυτο το μελοδραματικό, σε καστ για ταινία αν μας έπαιρναν δε θα το πετυχαίναμε τόσο.

Όσο αστείρευτο και καυστικό είναι το χιούμορ μας, άλλο τόσο είναι και το μελό που ρέει μέσα μας. Άσε τα «αχ» και τα «βαχ» στον τόπο τους και μην ξεφυσάς λες και δε θα ξαναδείς άσπρη μέρα. Εξάλλου τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις. Όσο το κυνηγάς άλλο τόσο τρέχει μακριά σου αυτό. Άσε το πεπρωμένο να σε βρει μόνο του. Πού θα πάει; Κάποια στιγμή θα συναντηθείτε.

Είμαστε φουριόζοι οι άτιμοι και δίνουμε με τα μούτρα όποτε είναι να ερωτευτούμε. Σπάμε και κάνα χέρι στην προσγείωση έτσι να το έχουμε για σουβενίρ αν τυχόν και δε μας κάτσει η φάση. Κάποια στιγμή, δε λέω, όλοι απογοητευτήκαμε, πληγωθήκαμε και κλάψαμε για εκείνο τον έρωτα που μας στιγμάτισε περισσότερο από όσο υπολογίζαμε κι ίσως ακόμη μας πονά. Για να φύγει όμως, καρδούλα μου, πάει να πει δεν ήτανε για σένα. Τη μοίρα σου γιατί την κλαις; «Πάμε για άλλα για καλύτερα και θα δεις τη διαφορά» που λέει κι ένα τραγούδι της εποχής μου.

Το πιο δύσκολο από όλα είναι η απόφαση πως θα αφήσεις το παρελθόν να αποτελεί παρελθόν και να αντιληφθείς ότι το μέλλον θα σε ανταμείψει με κάτι τόσο δυνατό που ούτε καν περνά απ’ το μυαλό σου πως κάτι τέτοιο είναι υπαρκτό. Βέβαια κάθε αρχή και δύσκολη, πάντα μισούσα τις αρχές, για οτιδήποτε. Αν υπήρχε τρόπος να φτάναμε κάπου στη μέση χωρίς να ιδρώσουμε, χωρίς να κοπιάσουμε, χωρίς να σπαταλήσουμε ενέργεια και σάλιο, θα ήταν πολύ βοηθητικό η αλήθεια είναι.

Βέβαια η αρχή κάθε σχέσης είναι κι η πιο όμορφη οπότε το παίρνω πίσω. Μάλλον η απογοήτευση δεν αφήνει περιθώρια για καινούρια λάθη και θέτει πιο ψηλά τον πήχη, πιο ψηλά από κάθε άλλη φορά. Γιατί οι σχέσεις δεν είναι τρικό που το μπλέκεις και το ξεμπλέκεις, βέβαια μόνο ένας καλός υφαντουργός έχει τη μαεστρία να φτιάξει ένα τρικό ανθεκτικό που αντέχει στο χρόνο. Γι’ αυτό τράβα καρδιά μου να βρεις κλωστές πολύχρωμες να πλέξεις την αγάπη που σου αρμόζει κι άσε τις μαυρόασπρες σε εκείνους που ξεχάσαν πώς είναι να αγαπάς.

Η αγάπη δεν είναι ποτάμι που στερεύει, μάλλον θα τη χαρακτήριζα με θάλασσα, με τη στάθμη άλλοτε να ανεβαίνει κι άλλοτε να κατεβαίνει. Σημασία έχει να βρεις τα δύο εκείνα μάτια που θα κρατήσουν τη στάθμη πιο ψηλά κι απ’ το ψηλά που έζησες έως τώρα για να γεμίσεις εκείνο το κενό που λέγαμε πιο πάνω. Γιατί θα γεμίσει, να μου το θυμηθείς!