Κάποια τραγούδια θα μας θυμίζουν πάντα πρόσωπα κι ιστορίες

Σε ποιον δεν αρέσουν τα τραγούδια; Όποιος πει το αντίθετο λέει ψέματα. Νομίζω πως όλοι πάνω κάτω έχουμε μία κλίση σε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής, κάποιοι σε πιο βαρετά κι ασήκωτα λαϊκά, κάποιοι άλλοι σε πιο ροκ και κάποιοι σε πιο light pop. Όποιο κι αν είναι το ύφος της μουσικής, όλα τα τραγούδια έχουν κάποιο μήνυμα να μεταδώσουν. Άλλα μιλούν για ανεκπλήρωτους έρωτες, άλλα για φιλίες, άλλα για τη ζωή.

Σημασία βέβαια δεν έχει η κατηγορία και το ύφος του τραγουδιού, αλλά τα λόγια. Εξάλλου πόσες φορές έτυχε να διαβάσουμε στιχάκια και να ταυτιστούμε με τα λόγια, αλλά όταν τα γκουγκλάραμε πέσαμε σε κατηγορία που δεν είναι του γούστου μας; Αλλά και πάλι κάπου κρυφά μέσα μας -κι ας μην το παραδεχτήκαμε ποτέ στα φιλαράκια μας που έχουμε τα ίδια μουσικά ακούσματα- πως το τραγούδι εκείνο είναι απ’ τα αγαπημένα μας διότι θα τρώγαμε κράξιμο και καταλήγαμε να το ακούμε στα κρυφά.

Όποιο κι αν είναι το είδος μουσικής που μας αρέσει όλοι έχουμε συνδέσει κομμάτια με καταστάσεις της ζωής μας, με στιγμές που μας σημάδεψαν, με ανθρώπους, ναι, κυρίως με ανθρώπους. Εκείνη η στιγμή που διαβάζεις ή ακούς πρώτη φορά τους στίχους από ένα τραγούδι, εκείνο το μοναδικό αίσθημα που σου σηκώνει την τρίχα κάγκελο κι αναρωτιέσαι αν για σένα το έγραψαν και δε σου το είπαν. Εκείνη η στιγμή που έχεις ταυτιστεί τόσο πολύ και ψάχνεις να βρεις μανιωδώς το όνομα του συνθέτη να του στείλεις λουλούδια να του πεις ευχαριστώ που επιτέλους σου έβγαλε τραγούδι.

Βέβαια όσο και να αγαπάμε τα τραγούδια λίγα μούτρα τους τα κρατάμε. Δε μας αφήνουν να ξεχάσουμε. Είναι μία σχέση αγάπης-μίσους, τη μία στιγμή τα αγαπάς γιατί είναι τα μόνα που σε καταλαβαίνουν τόσο πολύ λες και ζουν μες στο πετσί σου. Την άλλη θες να βρεις αυτόν που τα έγραψε και να του δώσεις δύο σφαλιάρες για αρχή να βγάλεις την οργή σου και μετά να γονατίσεις παρακαλώντας τον να δείξει ελεημοσύνη και να τα διαγράψει μια και καλή λες και δεν υπήρξαν ποτέ. «Κυκλοθυμία λέγεται αυτό, να πας να το κοιτάξεις», μου είπε μία φίλη τις προάλλες και σκάσαμε στα γέλια. Εντάξει μετά συμφώνησε πως κι εκείνη ταυτίζεται πολύ με τα τραγούδια και καταλήξαμε να προσπαθώ να την πείσω πως δε γράφτηκε για αυτήν το «Βρε μελαχρινάκι με πότισες φαρμάκι» και να μη συμμαζεύεται.

Είναι φορές βέβαια που έχω βάσιμες υποψίες πως πίσω από όλα αυτά κρύβεται το σύμπαν. Ατιμούτσικο σύμπαν! Αυτό που λέμε πως συνωμοτεί εναντίον μας, θα αρχίσω να πιστεύω πως δεν είναι έκφραση λόγου πια και πως όντως ισχύει. Μάλλον θα έχει μισθωμένα τσιράκια και παρακολουθούν το κάθε μας βήμα, να μου το θυμηθείτε. Αλλά δεν τελειώνει μέχρι εκεί ο ρόλος τους. Το καλύτερο μας το φυλάει για το τέλος σαν κερασάκι στην τούρτα. Περιμένει εκείνη την πολυπόθητη στιγμή που όλα θα μοιάζουν τόσο ήρεμα, σταθερά και γαλήνια στη ζωή μας. Όταν θα νιώθουμε πως έχουμε αναλάβει τα ινία της ζωής, όταν επιτέλους βρούμε την ισορροπία στα προβλήματά μας, αφήνοντας το παρελθόν πίσω μας πια και με σιγουριά κάνουμε το επόμενο εκείνο βήμα που θα φέρει τη θεία φώτιση στις ζωές μας. Τότε είναι που χτυπά, τότε που δεν το περιμένουμε.

Σαν τύραννος κρατά το μαστίγιο και μας χτυπά με μανία στην αχίλλειο πτέρνα μας μέχρι να ματώσουμε. Γιατί το κάνεις αυτό, ρε σύμπαν; Αφού βλέπεις πόσο καλά τα πηγαίναμε μέχρι στιγμής γιατί να μας θυμίζεις αυτό που προσπαθούμε να ξεχάσουμε; Γιατί μας θυμίζεις πρόσωπα που θάψαμε μαζί με το παρελθόν μας και τα ζωντανεύεις ξανά μες στο νου μας; Ποιος σου έμαθε να παίζεις έτσι; Εκεί που νιώθουμε πως έχουμε το πάνω χέρι και προχωρήσαμε ένα βήμα παραπέρα σκας σαν βόμβα και μας κάνεις άνω-κάτω.

Βέβαια μερικές φορές καλό είναι να αναπολούμε και λίγο το παρελθόν -μουρλή θα με πείτε τώρα που τόση ώρα κατηγορούσα το σύμπαν-, αλλά μια γλύκα την έχει να αναπολείς καμιά φορά το παρελθόν, τουλάχιστον τις καλές στιγμές, μωρέ, μόνο αυτές, εξάλλου είναι μέρος της ζωής σου κι αυτές. Φτάνει βέβαια να μη σε παίρνει από κάτω κάθε φορά που ακούς το τραγουδάκι που σου θυμίζει αυτό το κάτι που έφυγε απ’ τη ζωή σου είτε άδοξα είτε ένδοξα. Να τιμάς το παρελθόν σου, αλλά να το τιμάς από απόσταση, μακριά κι αγαπημένα που λέμε.

Τώρα που το σκέφτομαι, βρε σύμπαν, δεν είσαι και τόσο κακό τελικά, άδικα σε πήρα απ’ το λαιμό. Να μας θυμίζεις καμιά φορά το παρελθόν με κανένα τραγουδάκι να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, γιατί για να τα έχουμε από κάπου αλλού πήραμε το μάθημά μας για να πάρουμε στο τέλος αυτό που αξίζαμε. Με μέτρο πάντα όμως, έτσι; Μη θυμάσαι κι εσύ τόσο παλιά τραγούδια, τόσα καινούρια βγαίνουν κάθε μέρα. Θα αρχίσω να πιστεύω πως στο τέλος εσύ είσαι που τραβάς ζόρι με κανένα παλιό γκομενάκι και σ’ αρέσει να τα ακούς και μας παίρνεις στο λαιμό σου κάθε φορά.