Μην μπλέκεις με σπιτόγατο αν είσαι ταξιδιάρης τύπος

Κινητό, πορτοφόλι, ρούχα, κάμερα, κλειδιά, βενζίνη, check! Σκέφτομαι σοβαρά να το χτυπήσω για tattoo. Λένε πρέπει να κάνεις κάτι που σε εκφράζει απόλυτα για να μην το μετανιώσεις στην πορεία. Ε και παίρνω την απόφαση λοιπόν να το χτυπήσω για τον επόμενο κεραυνοβόλο έρωτα που θα έρθει, όχι για μένα. Εμένα με ξέρω, αυτός δε θα με ξέρει κι η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία που έλεγε κι η θεία μου η Νίτσα απ’ το χωριό. Έτσι για επισήμανση, θα γράψω και τίτλο από πάνω: «Read before use» για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε!

Μπουχτίσαμε με εκείνες τις σχέσεις που στην αρχή είναι όλα μέλι-γάλα, βολτίτσες, ταξιδάκια, αγαπούλες, χαρωπά τα δυο μου χέρια τα κτυπώ κι όλα τα συναφή. Γιατί στην πορεία καταλήγεις σαν τον γάλο του Μπάρμπα-Μπρίλιου και τρως τον κακομοίρη τον Μπάρμπα που άλλα σου έταξε και άλλα σου έμπηξε. Στην αρχή κάθε σχέσης είναι όλα τόσο διαφορετικά, τόσο όμορφα, λες και ζεις το απόλυτο παραμύθι.

Ώρες ατελείωτες να μιλάτε στο τηλέφωνο, άλλες τόσες ώρες να ξημεροβραδιάζεστε σε θάλασσες κι ακτές, ταξιδάκια, διήμερα, πενταήμερα. Χάνεις παντελώς την αίσθηση του χρόνου, των ημερών. Ξεχνάς τι πάει να πει σπίτι, καμιά φορά ξεχνάς να πας και σπίτι και σε ψάχνει η μάνα σου μες στα άγρια μεσάνυχτα.

Οι μήνες να περνούν κι όλα αυτά να αραιώνουν. Τόσες βόλτες, τόσος ενθουσιασμός, όλα μετατρέπονται σε: «Δε μένουμε σπιτάκι καλύτερα αγκαλίτσα στον καναπέ τα δυο μας;» -αφού το θέτει έτσι λες, πώς να το αρνηθείς. Οι μέρες να περνούν, αλλά πάντα να έχει αυτό τον ύπουλο-γλυκό τρόπο να σε πείθει πως το σπιτάκι σας είναι η καλύτερη επιλογή. Κάπου όμως νιώθεις την υπομονή σου να εξαντλείται. Μέχρι και τους καφέδες κόψαμε, κανένα ποτάκι που το πίναμε μέσα μέσα πάει κι αυτό. Πόσο μάλλον να μιλήσουμε για ταξιδάκια. Ούτε λόγος!

Μην μπλέκεις με σπιτόγατο αν είσαι ταξιδιάρης τύπος λοιπόν, γιατί στο τέλος θα βαρεθείτε κι οι δύο και θα μπουχτίσετε. Οι καλές εξηγήσεις κάνουν τους καλούς φίλους, γι’ αυτό την επόμενη φορά που ο έρως θα σου κτυπήσει την πόρτα να είσαι ξεκάθαρος εξ αρχής. «Πουλάκι μου, θες; Να η λίστα με τις οδηγίες χρήσης». Εάν γουστάρει, περνάτε στη δεύτερη φάση που προδιαθέτει αγκαλίτσες, φιλάκια με τη βραδιά να κλείνει με ποτά, πολλά ποτά ασυζητητί. Για να σου υπογράψει καπάκι την ήδη προμελετημένη σύμβαση που έχεις ετοιμάσει με τα διαβολικά σου χεράκια, σε περίπτωση που αναιρέσει ένα εκ των όρων να μπορείς να σπάσεις το συμβόλαιο χωρίς δάκρυα κι οδυρμούς.

Μία σύμβαση δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακή ιδέα τώρα που το σκέφτομαι. Για να μη χάνουμε το χρόνο μας άδικα, βρε αδερφέ. Να ξέρεις τι να περιμένεις, να ξέρεις τι σε περιμένει. Να μη μας τα αφήνεται για έκπληξη στο τέλος γιατί ξενερώνουμε, να ξέρετε! Κι όλα αυτά για να μην παίρνεις την Κούλα, στο λέω, και να της λες πόσο κωλόπαιδο είναι ο Κυριακός. Ή αντίστοιχα να μη σε απειλεί ο Κυριάκος: «Στέλλα φύγε, κρατάω μαχαίρι» που τον παραπλάνησες τον κακομοίρη και τώρα δε συμμαζεύεται.

Τι πιο ωραίο να είσαι με τον άνθρωπό σου παρεούλα, στο αυτοκίνητο, στο τρένο, στο αεροπλάνο, δεν έχει σημασία πού και να αναζητάτε καινούριες εμπειρίες. Να δημιουργείτε όμορφες στιγμές, αναμνήσεις που θα μείνουν χαραγμένες για πολλά-πολλά χρόνια και θα τις εξιστορείτε με γέλια και συγκίνηση. Οι πιο όμορφοι προορισμοί όμως είναι οι αυθόρμητοι, αυτοί που τους προγραμματίζεις στο τσακ μπαμ, αυτοί που ετοιμάζεις βαλίτσα με ό,τι πρόχειρο βρεις μπροστά σου απλώς και μόνο για να ξεφύγεις κι όπου σε βγάλει. Σημασία εξάλλου έχει το ταξίδι κι όχι ο προορισμός. Αν στο ταξίδι λοιπόν λείπει το πιο βασικό, ο άνθρωπός σου τι να το κάνεις;

Είναι και μία μορφή ψυχοθεραπείας. Ειδικά αν το ταξιδάκι προδιαθέτει οδήγημα στη φύση, με το μάτι να αφήνεται στο έλεος της ομορφιάς που βρίσκεται γύρω μας, λαχείο! Ετοιμάζεις κι ένα cd καλού κακού με τα αγαπημένα σου κομμάτια κι είσαι κομπλέ. Μωρό, βαλίτσα, cd κι όπου σε βγάλει ο δρόμος. Από τα πιο όμορφα και συνάμα αναζωογονητικά συναισθήματα. Οι ταξιδιάρηδες του είδους σίγουρα θα καταλάβουν σε ποιο συναίσθημα αναφέρομαι.

Όσο και να προσπαθώ να καταλάβω τη λογική των σπιτόγατων κωλύομαι πραγματικά. Απορώ κιόλας γιατί τους έδωσαν αυτό το όνομα. Η γάτα μου είμαι σχεδόν σίγουρη πως τα χιλιόμετρα που έχει διανύσει είναι περισσότερα από όσα διένυσαν ή πρόκειται να διανύσουν ποτέ τους. Πόσες ώρες κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους, βρε παιδιά; Μία στο τόσο καλό θα ήταν να βάφατε και κανέναν ή να χτίζατε σιγά-σιγά κι άλλους, να μη νιώθετε μοναξιά, να σπάζει λίγο η μονοτονία!

Γι’ αυτό, αγάπες μου, αν είστε του καναπέ, του χουχουλιάσματος και της απλώστρας, πολύ φοβάμαι πως ψάχνετε την αγάπη σε λάθος τόπους. Χωμένοι σε βιτρίνες χαζεύοντας καναπέδες έπρεπε να είστε κι αφήστε μας εμάς να χαζεύουμε τοπία κι ομορφιές. Λέω εγώ τώρα.