Ο έρωτας έρχεται όταν παύεις να τον περιμένεις

Λες και κάποιος παίζει μαζί σου, η μοίρα, το πεπρωμένο, οι πλανήτες που δεν ευθυγραμμίζονται, λίγο ο ωροσκόπος, λίγο το σύνδρομο του blue moon (που είναι ολόχρονο μη σας πιάνουν κορόιδα). Όλα βάζουν το χεράκι τους όταν πρόκειται για σχέσεις. Ναι, ναι απ’ αυτές που όταν τις κυνηγάς αυτές τρέχουν με 500 χιλιόμετρα την ώρα μπας και τις φτάσεις. Όταν όμως λες: «Βρε δεν πάει στα κομμάτια μάλλον γεννήθηκα για να γεμίσω εκείνο το κενό στο ραφάκι πάνω ψηλά-ψηλά δίπλα απ’ το κουτί με τα ραπτικά», έρχεται ο έρως και σου χτυπά την πόρτα. Όσες σοκολάτες κι αν έφαγα τότε που πραγματικά ήθελα να νιώσω το σκίρτημα εκείνο, τα πήρα σε κιλά και μπόι και μου έφυγε κι η επιθυμία. Νομίζω στο τέλος κατάλαβα πως τις σοκολάτες την είχα περισσότερη ανάγκη τελικά.

Κάπου κατάλαβα πως τον έρωτα όσο τον ψάχνουμε άλλο τόσο αυτός μας αποφεύγει. Είναι αποδεδειγμένο πια! Κάτι σαν κυνήγι κρυμμένου θησαυρού μόνο που αφήνεις το θησαυρό να ‘ρθει να σε βρει από μόνος του. Όπως λέει κι ένα αγαπημένο τραγούδι: «Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις και γίνονται τα θαύματα όταν πάψεις να επιμένεις», κάτι θα ήξερε ο στιχουργός.

Καμιά φορά βέβαια γινόμαστε ανυπόμονοι στην επιθυμία μας να βρούμε επιτέλους εκείνο το κάτι που θα ανατρέψει τα πάντα. Που θα καταρρίψει κάθε είδους αμφιβολία που δημιουργήθηκε μέσα απ’ τις εμπειρίες και τα παθήματά μας. Όμως αυτό έχει ως συνέπεια να γινόμαστε πιο απαιτητικοί, πιο πιεστικοί καμιά φορά προς τους άλλους κι ίσως να τους απωθεί. Έχουμε τόσο έντονη την επιθυμία να ξαναμπούμε ξανά στη ροή των πραγμάτων που στο τέλος ξεφεύγουμε, κάπου χάνουμε τον έλεγχο και το νόημα σε όλο αυτό και χάνουμε τον αυθορμητισμό και την αυθεντικότητά μας.

Όταν όμως δεν ψαχνόμαστε, όταν πλέον έχουμε συνηθίσει να ζούμε μόνο με τη δική μας συντροφιά, αφηνόμαστε. Δεν αγχωνόμαστε συνεχώς αν δείχνουμε όμορφοι ή όχι, αν μιλάμε πολύ, αν τα αστεία μας είναι σαχλά, αν τα μαλλιά μας είναι απεριποίητα, αν τα ρούχα μας είναι πολύ πρόχειρα. Είμαστε με λίγα λόγια ο εαυτός μας. Τότε είναι που έρχεται αναπάντεχα εκείνος ο κάποιος που θα μας ταρακουνήσει, που θα μας βγάλει έξω απ’ τα νερά μας, για τα καλά αυτή τη φορά. Ξέρεις γιατί; Γιατί, αγάπη μου, όσο εσύ φτιαχνόσουν για να αρέσεις, αυτός έψαχνε να βρει κάτι αληθινό, κάτι που δε θα δε θυμίζει κανέναν. Κάτι που θα διέφερε απ’ τη μάζα. Γι’ αυτό σε πρόσεξε τώρα. Γιατί τώρα είσαι ο εαυτός σου, είσαι εσύ. Αν δεν αγαπήσει τον εαυτό σου στην πιο αληθινή μορφή του πότε θα τον αγαπήσει;

Όπως κι αν το κάνουμε όταν είσαι ελεύθερος και το συνηθίσεις, μπεις καλά μες το πετσί εκείνο, όταν τα βρεις πλέον με τον εαυτό σου και κατασταλάξεις με το είναι σου, ό,τι και να πεις λίγο ερωτισμό τον βγάζεις. Αποπνέεις μια άλλη αύρα, βρε παιδί μου, πιο αισθησιακή. Δείχνεις σιγουριά για τον εαυτό σου, πατάς γερά στα πόδια σου και ξέρεις τι θες. Τι πιο ερωτεύσιμο από έναν άνθρωπο γεμάτο αυτοπεποίθηση και σιγουριά λοιπόν;

Γι’ αυτό κάντε λίγο τα στραβά μάτια, αφεθείτε, σταματήστε να κυνηγάτε το πεπρωμένο σας. Εξάλλου «πεπρωμένων φυγείν αδύνατον», ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Το να κυνηγάμε το άπιαστο δεν έχει κανένα νόημα και καμιά αξία. Ναι, κάποια πράγματα στη ζωή αν δεν τα κυνηγήσουμε δε μπορούμε να τα έχουμε, κάποια άλλα όμως πρέπει να τα αφήσουμε να πάρουν το δρόμο τους από μόνα τους. Όταν όμως τον πάρουν η αναμονή θα άξιζε τον κόπο, να μου το θυμηθείτε.