Οι στιγμές περνούν μα οι φωτογραφίες μένουν

Τι όμορφο πράγμα οι φωτογραφίες. Να κάθεσαι να ξεφυλλίζεις και να χαζεύεις παλιά άλμπουμ. Σε ποιον δεν αρέσει; Στιγμές από γενέθλια, απ’ το σχολείο, απ’ την παιδική ηλικία, με τη γιαγιά και τον παππού, από χαρές και γλέντια, με ξαδέλφια, με φίλους, με τους παιδικούς έρωτες απ’ το δημοτικό που τους βαφτίζαμε για κολλητούς. Πάντοτε με την ίδια αφορμή, ψάχνεις μία συγκεκριμένη φωτογραφία απ’ τα παλιά και καταλήγεις να κάθεσαι στο πάτωμα περιτριγυρισμένος από καμιά σαρανταριά άλμπουμ να τα φυλλομετράς και να γελάς μόνος.

Όμορφες αναμνήσεις και στιγμές όλες αποτυπωμένες σε χαρτιά πια. Το πιο κοντινό στο να τις ζήσεις είναι να τις αναπολήσεις. Ίσως να μην μπορείς να πας πίσω στο χρόνο, αλλά τα αισθήματα που σε κατακλύζουν είναι τόσο έντονα κι ανάμεικτα που η νοσταλγία που σου προκαλούν είναι λες και τα ζεις ξανά, για λίγο και πάλι.

Οι φωτογραφίες είναι ένα κομμάτι χαρτί με εκτυπωμένες όμορφες και παράλληλα αναντικατάστατες στιγμές της ζωής μας. Είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι των αναμνήσεών μας το οποίο μένει αναλλοίωτο γιατί κανείς δεν μπορεί να το πειράξει, κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει. Σαν ένα παζλ που αν το ενώσεις φτιάχνεις κάτι μεγάλο, κάτι τεράστιο, εσένα. Γιατί εσύ είσαι οι αναμνήσεις σου, οι στιγμές που πέρασες ό,τι σε στιγμάτισε, ό,τι σε έκανε να κλάψεις και να γελάσεις.

Αυτό είναι οι φωτογραφίες. Είσαι εσύ σε έντυπη μορφή. Κοιτάζοντάς τες δεν υπάρχει μία στο εκατομμύριο να αποφύγεις τα δάκρυα. Είτε αυτά είναι από συγκίνηση είτε από χαρά, αλλά καμιά φορά κι από απογοήτευση. Βλέπεις, οι φωτογραφίες δε θα αλλάξουν ποτέ, τα χαμόγελα στα πρόσωπα, ό,τι όμορφο ζήσαμε, δε θα σβηστεί ποτέ κι ας χάνονται οι άνθρωποι κι ας μη μιλάνε πια. Γι’ αυτό αγαπώ τις φωτογραφίες, γιατί αυτές δεν αλλάζουν ποτέ.

Τώρα πια έχουμε πήξει στην τεχνολογία, δεν εκτυπώνουμε φωτογραφίες, τις έχουμε πάνω σε στικάκια κι υπολογιστές, δεν είναι το ίδιο. Άλλη η χάρη να ανοίγεις το άλμπουμ εκείνο το σκονισμένο που το έχεις πάνω ψηλά στο ράφι για να νοσταλγήσεις κι άλλο να ανοίγεις τον υπολογιστή -δε συγκρίνεται, σου λέω! Ίσως είναι ένα απ’ τα απλά πράγματα που θα μου λείψουν απ’ τις παλιές εκείνες δεκαετίες που είχαμε ζωή μέσα μας.

Τι; Τώρα δεν έχουμε; Εμ δεν έχουμε, μικρό μου! Τώρα όλα έχουν γίνει digital και ηλεκτρονικά. Θες να στείλεις αγάπη; Πατάς το 3. Θες να δείξεις χαρούμενος; Στέλνεις μια φατσούλα κι ας είσαι ράκος ψυχολογικά. Θες να αλλάξεις εικόνα προφίλ; Βγάζεις καμιά πενηνταριά φωτογραφίες λέγοντας πως νιώθεις ευλογημένος -μέρες που είναι- κι ας σε πνίγουν τα προβλήματα, απλά για να πάρεις likes. Βλέπεις τώρα τη διαφορά;

Παλιά βγάζαμε φωτογραφίες απ’ τις πιο σημαντικές στιγμές τις ζωής μας για να ‘χουμε να βλέπουμε και να νοσταλγούμε, άσε που το φιλμ μόνο 32 μας έπαιρνε να βγάλουμε και δεν είχαμε περιθώρια για άλλη μία μέχρι να πετύχουμε μία με ανοιχτά τα μάτια. Τώρα βγάζουμε από χίλιες σε κάθε event όλες ίδιες μεταξύ τους για να πετύχουμε σε μία κι ας χάσαμε το νόημα όλης της στιγμής γιατί το να πετύχουμε στη φωτογραφία ήταν πιο σημαντικό παρά να απολαύσουμε το γεγονός. Αλλάξανε οι εποχές κι ας μην το βλέπουμε. Δε θέλουμε να το παραδεχτούμε βασικά γιατί μας βολεύει.

Ευτυχώς που έχουμε τις φωτογραφίες για να θυμόμαστε όλα εκείνα που ζήσαμε, έφυγαν και που δυστυχώς δε θα ξανάρθουν. Μακάρι να βρίσκαμε και τότε το ίδιο εύκολα βιντεοκάμερες όσο βρίσκουμε και τώρα, να βλέπαμε και μαγνητοσκοπημένες όλες εκείνες τις όμορφες στιγμές, για να τις κρατούσαμε ζωντανές στη μνήμη μας. Αυτές θα μείνουν άλλωστε. Αν δεν είχαμε και τις φωτογραφίες να αναπολούμε καμιά φορά όλα κάποια στιγμή θα ξεθώριαζαν μέσα μας, κάπου θα βρίσκονταν, πίσω βαθιά στο υποσυνείδητό μας, αλλά δε θα είχαμε τίποτα να μας τα θυμίζει.

Εξάλλου με τις φωτογραφίες αφήνουμε το σημάδι μας, το σημάδι πως κάποτε υπήρξαμε, ζήσαμε, αγαπήσαμε, γελάσαμε και κλάψαμε σε αυτό τον κόσμο, για να έχουν τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας να μας θυμούνται. Είναι η απόδειξη πως ό,τι κι αν απογίνουμε σε αυτό τον κόσμο, κάποτε αφήσαμε το στίγμα μας εδώ και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.