Οι τελευταίες ώρες πριν συναντηθείτε είναι που περνάνε βασανιστικά αργά

Πάντα θαύμαζα τις σχέσεις από απόσταση, είμαι βλέπετε άνθρωπος της επαφής, δεν μπορώ να μη βλέπω, να μην ακουμπώ τον άλλο. Μέχρι που έφτασε η μέρα που έπρεπε να μπω εγώ σε αυτή τη δύσκολη θέση για να καταλάβω μέχρι πού με φτάνουν οι αντοχές κι η δύναμή μου.

Σίγουρα πολλοί βρεθήκατε σε αυτή τη θέση είτε από επιλογή σας -αν ήσασταν αυτοί που έφυγαν- είτε επειδή έπρεπε να είστε δυνατοί για το άλλο σας μισό, την αγάπη σας. Έπρεπε να σφίξετε τα δόντια για να δείξετε πως η αγάπη δε βλέπει αποστάσεις και χιλιόμετρα και πως τίποτα δεν μπορεί να σας χωρίσει.

Πολλοί δεν το άντεξαν και χώρισαν, μετάνιωσαν μα χώρισαν γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν με αυτό τον τρόπο, χωρίς ένα χάδι, ένα φιλί. Άλλοι έπεσαν στην παγίδα να πλάθουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας για δήθεν καινούριους έρωτες που θα αντικαθιστούσαν το μοναδικό εκείνο παραμύθι που έφτιαξαν για εκείνους και μόνον εκείνους, για την τρέλα της ανασφάλειας και της απόστασης.

Οι σχέσεις από απόσταση είναι κι οι πιο δυνατές, μαθαίνεις να εκτιμάς τον άλλο. Όχι πως δεν τον εκτιμούσες και πριν, αλλά έχεις τόσο πολύ χρόνο με τον εαυτό σου πια που συνεχώς αναπολείς εκείνα τα απλά καθημερινά πράγματα που τα θεωρούσες δεδομένα και πλέον μοιάζουν με μικρούς θησαυρούς. Ανυπομονείς να ακούσεις τον άλλο, ξυπνάς το πρωί πας για δουλειά και δε βλέπεις την ώρα να σχολάσεις να πας σπίτι να μιλήσεις μαζί του. Έχεις κάτι να περιμένεις, σε κρατά σε εγρήγορση για όλη τη μέρα μέχρι να τον ακούσεις και πάλι. Να του πεις τα νέα σου, να σου πει και εκείνος τα δικά του, να του πεις πόσο σου λείπει και πως μέρα με τη μέρα η αγάπη που του έχεις όλο και μεγαλώνει. Το θεωρώ πραγματικό άθλο να μπορείς να κρατήσεις μια σχέση στο ίδιο επίπεδο που βρισκόταν και πριν, αλλά να είναι από απόσταση, πόσο μάλλον να καταφέρεις να ανεβάσεις τον πήχη πιο ψηλά. Χρειάζεται γερά κότσια μα και μία αγάπη ικανή να ξεπεράσει κάθε είδους εμπόδιο.

Πολλές φορές καταπιανόμαστε και πνιγόμαστε με τη ρουτίνα, με το φόρτο εργασίας, με υποχρεώσεις και δουλειές κι οι μήνες περνούν χωρίς να το καταλάβουμε. Σίγουρα μία αντίληψη του χρόνου και ότι το άλλο σου μισό δεν είναι εκεί την έχεις, αλλά όταν καταπιάνεσαι με τα διάφορα κάπως αποσπάται η προσοχή σου και ξεχνιέσαι. Απ’ τη μία είναι θετικό για να μη μελαγχολείς που δεν τον έχεις κοντά σου, αλλά απ’ την άλλη θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν εκεί, χαμένοι στη ρουτίνα σας κι οι δυο, αλλά τουλάχιστον θα ήταν παρεούλα. Στο τέλος θα έκλεινε με ένα καληνύχτα και μία αγκαλιά, από εκείνες τις ζεστές, που τις νιώθεις. Όχι από εκείνες τις ξερές από το Skype με φιλάκια που προορίζονται σε μια άψυχη οθόνη.

Όταν έρχεται όμως η πιο όμορφη στιγμή όλου του χρόνου που ήσασταν χωριστά, η στιγμή εκείνη που θα συναντηθείτε μετά από μήνες, οι μέρες κυλούν αργά και βασανιστικά. Εκεί που οι μέρες κυλούσαν σχετικά γρήγορα με τη δουλειά και τις υποχρεώσεις, τώρα τα λεπτά φαντάζουν αιώνες. Ό,τι κι αν κάνεις για να σου αποσπάσεις την προσοχή δεν έχει κανένα μα κανένα αποτέλεσμα. Κοιτάς το ρολόι στις 8 και μετά από κανένα τρίωρο το ξανακοιτάς για να σιγουρευτείς πως έχει πάει 11 για να κοιμηθείς και να φτάσεις ένα βήμα πιο κοντά στη μέρα που θα τον δεις, αλλά η ώρα είναι ακόμη εννιά. Δε γίνεται, κάποιος σου κάνει πλάκα λες. Βάζεις τις πιτζαμούλες σου και πας για ύπνο, η κούραση της ήδη βαρυφορτωμένης μέρας σου μετατρέπεται σε υπερένταση και δεν μπορείς να κλείσεις μάτι. Σκέφτεσαι τη στιγμή που θα ιδωθείτε, τι θα κάνεις, πώς θα περάσετε τις μέρες μαζί, τις δυνατές αγκαλιές και κοιτάς το ρολόι κι έχει ήδη πάει 5 το πρωί και στις 7 πας για δουλειά. Δεν είναι αυτό αργό και βασανιστικό;

Μα πιο βασανιστικό από όλα δεν είναι αυτό, είναι η μέρα ακριβώς πριν βρεθείτε που δεν έχει 24 ώρες, αλλά 48 γιατί εννοείται πως δε θα κλείσεις μάτι την προηγούμενη όσα προβατάκια κι αν μετρήσεις. Καταλήγεις στο τέλος με πρησμένα μάτια και σακούλες και πώς να τον υποδεχτείς τον άλλον έτσι; Η αναμονή χτυπά και σένα σαν ενδοφλέβια αδρεναλίνη κι απ’ την υπερένταση μάλλον για τρελός μοιάζεις που τον έβγαλαν να δει τον έξω κόσμο μετά από 200 χρόνια που τον είχαν κλεισμένο στα μπουντρούμια. Ορμάς στον άνθρωπό σου με λύσσα και τον φιλάς παντού για όσο καιρό έλειπε και θες να αναπληρώνεις το κενό.

Αυτή είναι η αγάπη, παιδιά, μην ακούτε σχέσεις από απόσταση και να τρέχετε μακριά, έχουν κι αυτές τη γλύκα τους. Έχουν μία αλλιώτικη ομορφιά που δε συγκρίνεται με τίποτα. Μαθαίνεις να εκτιμάς τα μικρά πράγματα στη ζωή, που στην τελική αυτά είναι που έχουν σημασία.