Όταν γυρίσει ο τροχός συνήθως είναι ήδη αργά

Κι αν ο τροχός γυρίσει, τι θα καταλάβεις, δε μου λες; Πέρασες 15 ολόκληρα χρόνια περιμένοντας για εκείνο τον αναθεματισμένο τροχό να γυρίσει, να μπουν όλα σε μία τροχιά, σε μία ευθεία. Την ιδανική εκείνη ευθεία που έφτιαξες με κάθε λεπτομέρεια στο υποσυνείδητό σου σε περίπτωση που ερχόταν και περίμενες υπομονετικά στη γωνίτσα σου. Περίμενες να ‘χει κέφια ο Ερμής και να μην είναι ανάδρομος για μία φορά, αλλά, αγαπούλα, δε σου τα είπαν καλά.

Δε σου είπε κανείς πως η ζωή είναι ρουφιάνα και παίζει ύπουλα όταν είναι να χτυπήσει. Δε γίνεται, μάτια μου, να είναι όλα ρόδινα. Τίποτα δεν έρχεται όπως το υπολογίζουμε, μα τίποτα όμως. Δε στο έμαθε κανείς; Tι μας μαθαίνουν στα σχολεία απορώ, από μικρούς έπρεπε να μας λένε πέντε πράγματα να ξέρουμε τι να περιμένουμε, να μη μεγαλώνουμε βουτηγμένοι στη χρυσόσκονη και στο τέλος να την τρώμε, δεν είναι πρέπον, βρε παιδιά.

Τη δική μου χρυσόσκονη που λέτε όχι μόνο την έφαγα, μου στάθηκε κι ήθελα κι άλλη, για να σιγουρευτώ πως πνίγηκα μια και καλή. Εκεί που νόμιζα πως είχα τον έλεγχο, εκεί που έκανα ολόκληρα σενάρια στο πανούργο μου μυαλό, ήρθε το πεπρωμένο και μου χτύπησε την πόρτα. Στην αρχή νόμιζα για να μου ζητήσει τα κοινόχρηστα ήρθε μα μου είπε πως είναι αδύνατο να φύγει οπότε επέλεξε να μου χτυπήσει εκεί που πονούσα πιο πολύ. Όχι μόνο εκεί που πονούσα, αλλά ήταν χτύπημα κάτω απ’ τη μέση.

Θυμήθηκε, λέει, να μου στείλει εκείνο το παλιό απωθημένο που πηγαινοέρχεται μια στο τόσο και με αναστατώνει. Ήθελε λέει να μου πει πως με πεθύμησε κι ότι θέλει να με δει. Τόσα βράδια που έχανα τον ύπνο μου πού ήταν; Τόσα τσιγάρα δεν ήπια ποτέ στη ζωή μου όσα έκανα τότε για να ξεχάσω τη γεύση των χειλιών του. Ποιες βότκες και ποιες τεκίλες θα με έσωζαν τότε; Τον Βόσπορο κατέβαζα κάθε βράδυ για να πνίξω όσα ποτέ δεν μπόρεσα να κατανοήσω. Με ποιο δικαίωμα γυρνά μετά από τόσα χρόνια;

Πάντα σε είχα απωθημένο, ακόμη και να ερχόσουν, έλεγα, πάλι απωθημένο θα έμενες. Δε γινόταν εξ’ αρχής να είμαστε μαζί και το ήξερα. Δε θα κάναμε ούτε μέρα μαζί. Δεν ταιριάζαμε πουθενά. Το μόνο που μας έδενε ήταν εκείνη η ανεξήγητη έλξη που νιώθαμε ο ένας για τον άλλο. Εκείνο το πάθος που το ζούσαμε εκεί στα σκοτεινά κι ας μην το ήξερε κανείς, χανόμασταν μια στο τόσο μα ανταμώναμε και πάλι για να ζήσουμε εκείνο το ανεξήγητο κάτι που μας έδενε. Τα χρόνια είχαν περάσει κι ο καθένας έφτιαξε τη ζωή του, ήταν αναπόφευκτο κι επόμενο πως θα γινόταν, εξάλλου δε μας έδενε τίποτα δυνατό πέρα απ’ το πάθος μας για να μας κρατήσει μαζί. Απλώς χαθήκαμε στην πάροδο του χρόνου και κάπου φθάσαμε να μετράμε 15 χρόνια τώρα και θυμήθηκες να μου πεις πως σου λείπω. Ένα αναπάντεχο μήνυμα στο κινητό έφερε τα πάνω-κάτω κι έκανε μπουρδέλο το μυαλό μου.

Δε στο κρύβω όμως, πάντα ήλπιζα να γυρίσει ο τροχός, αν θυμάσαι εγώ ήμουν πάντοτε που έτρεχα ξοπίσω σου. Να πάρω λίγη απ’ τη δόση μου, λίγη εξάρτηση την είχα πάθει μαζί σου, κάτι σαν ναρκωτικό που αν δεν το έπαιρνα έτρεμα μέχρι να νιώσω τα χείλη και την ανάσα σου να ζεσταίνουν και πάλι το κορμί μου. Το απολάμβανες εκείνο το παιχνίδι της εξάρτησης που σε έκανα να νιώθεις, σου άρεσε να ακούς πως δεν μπορώ μακριά σου κι ας μην περνούσε φορά που να μην τσακωνόμασταν. Είχαμε τον τρόπο μας εμείς να τα βρίσκουμε μετά.

Δε με έψαχνες ποτέ, άφηνες πάντα να περάσει καιρός και ήξερες, ήξερες πως θα σε ψάξω, με είχες δεδομένο μέχρι τη μέρα που σε αποχαιρέτησα για τελευταία φορά μα δε στο είπα, ήταν τότε που έβαλα την αξιοπρέπειά μου πάνω από κάθε είδους ηδονή. Χάθηκα και δεν έμαθες ποτέ το γιατί, με έψαξες μια-δυο φορές μα ήταν όλα τυπικά. Ήξερα πως την απόρριψη δεν τη σήκωνε ο εγωισμός σου μα ήταν τόσο μεγάλος που χάθηκες κι εσύ αντί να με ψάξεις ξανά.

Τώρα όμως που επέστρεψες, τώρα που τα πράγματα πήραν την τροπή που εγώ ήθελα να πάρουν είναι αργά, μάτια μου. Προχώρησα κι είμαι καλά. Είμαι πολύ καλά για την ακρίβεια και θέλω να παραμείνω έτσι. Θέλω να ξέρεις όμως πως ο εγωισμός δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν και λυπάμαι που άργησες να το καταλάβεις. Ξέρω πως πάντα θα είσαι στην καρδιά μου, πάντα θα είσαι κομμάτι μου κι ας μην κατάλαβα ποτέ τι μας έδενε τόσο πολύ. Τώρα ξέρω πως το νιώθεις κι εσύ μα είναι αργά, δικαιώθηκα μα είναι αργά.

Ο τροχός μας γύρισε μόνο και μόνο για να μας δείξει πως η ζωή δε χαρίζεται σε κανέναν, οπότε γιατί σε εμάς. Ίσως να συναντηθούμε σε μια άλλη ζωή, πού ξέρεις; Για να τελειώσουμε αυτό που αρχίσαμε. Να προσέχεις.