Κι είναι φορές που κοιτάς το φεγγάρι κι αναρωτιέσαι, αν κάποια στιγμή «πέθαινε» πόσες ψυχές θα έπαιρνε μαζί του; Αν μια νύχτα δεν ξεπρόβαλε, πόσους αναστεναγμούς θα έκοβε μαχαίρι; Γιατί δεν μπορεί, μία φορά το δες κι εσύ και αναστέναξες, παραδέξου το.
Αν με το που κοιτάζεις παλιές φωτογραφίες σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο, σου έρχονται αναμνήσεις και τα μάτια σου βουρκώνουν, το φεγγάρι έχει αυτή τη μαγική ιδιότητα να σου προκαλεί το ίδιο, μόνο που θα είναι πολλαπλασιασμένο στη χιλιοστή δύναμη, χωρίς να σου δείχνει ποτέ τίποτα στην ουσία.
Κάθε βράδυ εκεί, στο απέραντο του ουρανού, στο σπίτι του, να σε περιμένει, να περιμένει κάθε ψυχή που ψάχνει μια στιγμή να ξαποστάσει, να αναπολήσει, να θυμηθεί. Αναμνήσεις που έθαψες βαθιά στην καρδιά σου, στιγμές που θα έδινες τα πάντα να τις ξαναζούσες, ανεκπλήρωτοι έρωτες, βαθιά μυστικά, όλα να περνούν μπροστά στα μάτια σου, σαν ταινία σε κινηματογράφο.
Πόσες φορές πιάσαμε τον εαυτό μας να χαζεύει το φεγγάρι; Μπροστά στη θέα της θάλασσας, του μπαλκονιού ή κι απ’ το τζάμι του αυτοκινήτου οδηγώντας; Απ’ όπου κι αν το δεις έχει την ομορφιά του και παράλληλα σε ταξιδεύει σε ξεχασμένα λημέρια του νου, απ’ αυτά που παραμέρισες, αλλά δε σβήστηκαν ποτέ.
Είναι κάποιοι που μιλάνε για την ωραιότητα της ανατολής, τη μαγεία των ηλιοβασιλεμάτων. Δε λέω, κι αυτά έχουν τη χάρη τους. Ο ήλιος βλέπει το σώμα, λειτουργεί πιο επιφανειακά. Το φεγγάρι όμως! Το φεγγάρι βλέπει την ψυχή! Λες και είναι σε συνεννόηση με κάποια ανώτερη δύναμη, να βρίσκεται κάθε μέρα εκεί, ψηλά, στο ίδιο σημείο. Να περιμένει έναν-έναν και τον καθένα μας ξεχωριστά, να ακούσει, να παρηγορήσει και καμιά φορά να ψυχαναλύσει.
Μία μορφή ψυχοθεραπείας την παρέχει, την κερνά σαν κρασάκι, το κρασάκι της παρηγοριάς σε όποια ψυχή το έχει ανάγκη. Κάθε βράδυ εκεί, ανελλιπώς, με το που πέφτει το πέπλο της νύχτας και σκεπάζει το γαλάζιο του ουρανού, στέκεται εκεί, λαμπερό κι επιβλητικό, λες και θέλει να ταυτιστούμε μαζί του. Όσα σκοτάδια κι αν πέρασε, όσες καταιγίδες κι αστραπές. Όσα σύννεφα κι αν το έκρυψαν, είναι ακόμη εκεί και φωτίζει τα σκοτάδια μας.
Το λαμπερό αυτό δημιούργημα λοιπόν, έχει τη μαγική ιδιότητα να μας κάνει να ερωτευόμαστε, να ανακαλούμε όμορφες στιγμές, να νοσταλγούμε, μας φέρνει πιο κοντά! Ναι, μας φέρνει πιο κοντά. Για πες, πόσες φορές σου έτυχε να είσαι κάτω απ’ το φεγγάρι με κάποιον και δεν έσκασε φιλί; Χαμογελάς ε; Θες να πω κι άλλα;
Είναι το φεγγάρι που λέτε για εμάς τους πιο ρομαντικούς, τα παιδιά που ερωτευόμαστε με τα αστέρια, με τους στίχους, με μελωδίες που ανασηκώνουν κάθε ζωντανό μας κύτταρο, που συγκινούμαστε με τριαντάφυλλα, με κεριά, για εμάς που ερωτευόμαστε με τα πάντα.
Σαχλούς μας χαρακτηρίζουν μερικοί, ποιότητα το λέω εγώ! Για κάτι κουλτουριάρηδες σαν εμάς το φτιάξανε, αν πεθάνουμε εμείς, το φεγγάρι θα σβήσει να το θυμάστε. Δε θα έχει νόημα πλέον, σαν φωτάκι μες στη νύχτα θα φέγγει, θα ‘ναι κάτι άψυχο που θα ανάβει κάθε μέρα και θα σβήνει, ο τελευταίος λοιπόν από εμάς ας σβήσει το φεγγάρι σαν φεύγει.
Δε φτιάχτηκε για κενούς κι άψυχους ανθρώπους, το φεγγάρι έχει ψυχή, ή μάλλον καλύτερα ψυχές, τις ψυχές όλων μας, κλειδαμπαρωμένες μέσα σε εκείνη τη σφαίρα. Καμιά έκρηξη μη γίνει καμιά φορά και βγουν όλες έξω και λυσσάξουν. Ε ρε γλέντια που θα γίνουν. Μυστικά και σκέψεις της στιγμής θα μας ανεμίζουν το άσπρο μαντίλι από ψηλά και θα ψάχνουν τους ιδιοκτήτες, αυτούς που προορίζονταν όλες οι καρδούλες κι οι σφαλιάρες αντίστοιχα. Δεν είναι και τόσο κακό τώρα που το σκέφτομαι!
Κάθε μέρα είναι ξεχωριστή. Μια ολόφωτη σφαίρα που άλλοτε φωτίζει ολόκληρη κι άλλοτε η μισή. Λες και παίρνει ρεπό να ξαποστάσει απ’ τις υπερωρίες που χτυπά κάθε βράδυ. Σαν μπαταρία σε φόρτιση που λιγοστεύει και γεμίζει πάλι, παίρνει μέρες βέβαια, είμαστε κι εμείς πολλοί οι άτιμοι, πόσους να προφτάσει; Θέλει τον χρόνο του να πάρει τα πάνω του, να πάρει τον ρόλο του ψυχαναλυτή και πάλι. Μόλις όμως φωτιστεί ολόκληρη η σφαίρα του, να ‘μαστε κι εμείς να περιμένουμε να πάρουμε μία δόση από φεγγαρόσκονη και πάλι.
Σε όποιο στάδιο και να βρίσκεται όμως, πάντα θα έχει μία αλλιώτικη ομορφιά, μια ομορφιά που καλύπτει όλα τα γούστα και τους πιο απαιτητικούς. Ποιος είδε το φεγγάρι και δεν το ερωτεύτηκε; Ποιος είδε το φεγγάρι και δεν άγγιξε το είναι του; Ποιος το είδε και δεν ευφράνθηκε η ψυχή του; Αν δεν ήταν το φεγγάρι, τι θα μας ένωνε τελικά απορώ!
Υπάρχει καλύτερο μέσο επικοινωνίας απ’ το φεγγάρι; Πόσες φορές αναρωτήθηκες αν το αμόρε απ’ τα παλιά το κοιτάει την ίδια στιγμή που το κοιτάς κι εσύ. Ή για τις φορές που μελαγχόλησες μπροστά στη θέα του για όλες τις στιγμές που δεν έζησες, που μετάνιωσες ή που άφησες να φύγουν. Ένα είναι το σίγουρο όμως, όπως εσύ θέτεις τα ερωτήματα, κάποιος άλλος δίνει τις απαντήσεις, όμως το μόνο που παίρνεις εσύ για απάντηση, είναι η αύρα που εκπέμπει.
Είναι βλέπεις εχέμυθος ο ρόλος του ψυχαναλυτή, δεν μπορεί να προδώσει τόσα μυστικά για λίγα δάκρυα. Πάρε όμως αυτήν την αύρα που εκπέμπει και κάνε την απάντηση δική σου. Γιατί μία απάντηση θα την πάρεις. Είτε είναι αυτή που σου αρέσει είτε όχι.
Όλοι κάποτε μία φορά μιλήσαμε με αυτό κι ας μην το παραδεχτήκαμε ποτέ. Τι να παραδεχτούμε όμως; Πως μιλήσαμε σε κάτι άψυχο; Έλα όμως που δεν είναι, πώς μπορεί να μην έχει ψυχή κάτι που έκανε χιλιάδες ανθρώπους να κλάψουν, να αναπολήσουν και να αισθανθούν; Χωρίς να μιλήσει, χωρίς να βγάλει άχνα. Αν αυτό δεν έχει ψυχή, τότε τι έχει;
Επιμέλεια Κειμένου Γεωργίας Ευαγγέλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Γεωργία Ευαγγέλου
