Το να μιλάς μόνος είναι σημάδι ευφυΐας

Το να μιλάς μόνος είναι σημάδι ευφυίας, το έχουν πει κι οι καλύτεροι επιστήμονες. Για κάποιους ίσως να θεωρείται τρέλα βέβαια, αλλά συνήθως είναι αυτοί που δεν το έχουν δοκιμάσει ή το έχουν δοκιμάσει και δε θέλουν να το παραδεχτούν. Μου λέει μια φίλη τις προάλλες: «Καλά γιατί δε μου τα λες εμένα που θα σου πω και τη γνώμη μου κι αν χρειαστείς βοήθεια θα σε συμβουλέψω; Εσύ τι βοήθεια θα σου δώσεις ακριβώς;». Δε λέω λογική απορία για κάποιον που το βρίσκει παράλογο όλο αυτό μα πώς να μεταδώσω το αίσθημα, γιατί για αίσθημα πρόκειται.

Οκ, δε λέω, δε θα κάθεσαι να μιλάς ανάμεσα σε κόσμο και να κάνεις διάλογο με τον εαυτό σου. Αν είσαι απ’ αυτούς πολύ φοβάμαι πως δεν πρόκειται για σημάδι ευφυίας, να πας να το κοιτάξεις. Μάλλον θα σε περάσουν για κανέναν ψυχάκια. Ειδικά αν σε πάρουν τα ζουμιά και συγκινηθείς με τα λεγόμενά σου, άσε, θα σε κλαίει η μάνα σου που σε έκανε δυο μέτρα για να τα λες και να βρίζεσαι με την ίδια σου την ύπαρξη. «Get a life» θα σου πει και θα ‘χει και δίκαιο η κακομοίρα.

Επειδή τώρα που τα λέμε εμείς οι ευφυείς, -σκεπτόμενη εγώ τώρα με όλη τη μετριοφροσύνη που με διακατέχει- αν δούμε κάποιον να μιλά μόνος του και να κοιτάζει το απέραντο του ουρανού δε θα σκεφτούμε: «Αχ μωρέ μα κοίτα τον τι όμορφα που τα λέει». «Από κάπου θα τους έφυγε μάλλον», αυτή θα είναι η πρώτη μας σκέψη. Γι’ αυτό, αγαπούλες, αν πρόκειται να διαλογιστείτε, γιατί περί διαλογισμού έχει να κάνει να κάνει η όλη διαδικασία, κάντε το όταν είστε μόνοι, μην έχετε άλλα μετά κι άντε να τους πείσετε πως τα έχετε σώας τας φρένας.

Το ιδανικό είναι κάπου όπου θα είστε απομονωμένοι. Να, στο αυτοκίνητο για παράδειγμα. Ειδικά αν είναι βράδυ μετά από μακρινή έξοδο, εκτός πόλης κατά προτίμηση. Με τους δρόμους να είναι άδειους, -άντε να περνά και κανένα αυτοκίνητο μέσα-μέσα να σπάζει η μονοτονία- και με μόνη συντροφιά τον ραδιοφωνικό παραγωγό που παίζει τραγούδια από 80’s και 90’s γιατί ξέρει πως κάτι τέτοιες ώρες σαν κι αυτές κάποιος κάπου χρειάζεται να τα ακούσει, να αναπολήσει και να ταυτιστεί.

Κάποιοι άλλοι όμως χρειάζονται να τα ακούσουν για να ξεκινήσουν εκείνους τους όμορφους συνειρμούς που καταλήγουν σε άλλους πιο βαθείς, από εκείνους που ξεχνάς πότε μπήκες στο αυτοκίνητο, πότε έφτασες σπίτι και πώς πέρασαν δυο ώρες οδηγώντας. Ξεκινάς να μιλάς μόνος, κρίμα λες τόσες σκέψεις μαζεμένες να μείνουν βουβές. Οπότε μιλάς στον μόνο άμεσα διαθέσιμο ακροατή που είναι εκεί την προκειμένη στιγμή, εσένα.

Δεν έχεις έγνοια πώς θα ξεκινήσεις να λες αυτό που μόλις σκέφτηκες μπας κι ακουστεί λάθος και σε παρεξηγήσουν, πετάγεσαι απ’ τη μια σκέψη στην άλλη κι ας μη βγάζει νόημα με την προηγούμενη, αλλά για σένα είναι όλα αλληλένδετα εκείνη τη στιγμή. Άσε που φτάνεις σε συμπεράσματα που δεν είχες φτάσει πριν. Αναλύεις, βάζεις τα χαρτιά σου κάτω, σκαρτάρεις, ξεσκαρτάρεις, κρατάς ό,τι σε γεμίζει. Άλλο να τα ακούς κι άλλο να τα σκέφτεσαι, οπότε τι πιο ωραίο να τα ακούς από εσένα; Ωμά, όμορφα κι ωραία. Θέλεις να σε κράξεις; Σε κράζεις. Θες να κλάψεις; Κλαις. Κανείς δε θα σε κρίνει, κανένας δεν έχει τίποτα να πει, μονάχα εσύ.

Σας έτυχε ποτέ να μοιράζεστε με ένα φίλο κάποιο προβληματισμό, μια ανησυχία για να σας συμβουλέψει, αλλά στην πορεία όταν θέτετε παραδείγματα κι επιχειρήματα φτάνετε σε δικά σας συμπεράσματα πριν καν σας πει τη γνώμη του ο άλλος; Χρειάζεστε πιο δυνατό επιχείρημα από αυτό; Δε νομίζω. Γι’ αυτό μη μας ξαναπείτε τρελούς ε!

Εξάλλου απ’ τη στιγμή που οι απαντήσεις στα ίδια μας τα ερωτήματα προέρχονται απ’ την ίδια πηγή, γιατί να μην το σκαλίσουμε μέχρι να βρούμε λύσεις παρά να ψάχνουμε απαντήσεις από στόματα άλλων που στο κάτω-κάτω δεν περπάτησαν μέσα στα παπούτσια μας και δε μας ξέρουν καλύτερα απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό. Λέω εγώ τώρα.