Κι ενώ είσαι στο αυτοκίνητο με σούπερ ανεβασμένη διάθεση και το ράδιο στη διαπασών, ο λατρεμένος ραδιοφωνικός παραγωγός αποφασίζει να αλλάξει ρεπερτόριο και να το ρίξει στη μελούρα και στα πιο ποιοτικά καψουροτράγουδα για να σου τη «σπάσει». Ναι, ναι από αυτά που κόβεις φλέβα, αλλά συνάμα ταυτίζεσαι κι αναρωτιέσαι τι αμαρτίες πληρώνεις για να ακούς τέτοια τραγούδια νυχτιάτικα, εσύ που ξεκίνησες με διάθεση βότκα-τεκίλα-φλερτ, να καταλήγεις με τσάι-κουβέρτα-χαρτομάντιλα.
Καψουροτράγουδα που λέτε, είναι τα τραγούδια παντός είδους, με «μουσική εμβέλεια» μέχρι το σημείο εκείνο που σε τσούζει κατά βάθος και δε θες να το παραδεχτείς. Που τα ακούς και νιώθεις λες και κάποιος σου έκανε πλάκα τόσο καιρό κι ό,τι σου συνέβαινε το κατέγραφε σε μια κόλλα χαρτί παριστάνοντάς σου το φίλο και μετά σου έγραψε και τραγούδι από πάνω, έτσι για την αλητεία.
Στίχοι γραμμένοι με τόση λεπτομέρεια και βάθος που ούτε ο ίδιος σου ο νους δεν κατάφερε να τους συντάξει, που τους ακούς και λες: «Α γεια σου!» απευθυνόμενος στον ερμηνευτή που τους τραγουδά με τόσο πάθος λες και σε νιώθει. Άσε που στο τέλος καταλήγεις σε συμπεράσματα που δεν είχες φτάσει πριν και τον ευχαριστείς που σου άνοιξε τα μάτια ή τον μουντζώνεις ανάλογα που έχει το θράσος και σου επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια λες και δεν τα ξέρεις. Με αποκορύφωμα ό,τι σε ταρακουνάει περισσότερο να το βάζει για ρεφρέν και να το τραγουδά από δύο-τρεις φορές μπας και ήσουν αφηρημένος και σου ξέφυγε!
Πάνε οι τεκίλες, πάνε και οι βότκες, το μόνο που γεύεσαι είναι η αλμύρα των δακρύων στο στόμα σου από χαμένους έρωτες, λόγια που θα ‘θελες να πεις και που ποτέ δεν είχες το θάρρος να ξεστομίσεις. Πολύ μελό ε; Εμ, έλα όμως που δεν είναι, λίγα δάκρυα πάω στοίχημα, μία φορά τα «κατέβασες άσπρο πάτο» συνοδευμένα με μισόλογα για ξεχασμένες αγάπες, γιατί ξεροσφύρι δεν πίνονται τα άτιμα. Στην υγειά λοιπόν των τραγουδιών που ενώ δε γράφτηκαν για εμάς, είναι κομμένα και ραμμένα για εμάς και μόνον εμάς!
Κι εκεί που ο Κώστας, η Μελίνα, ο Μενέλαος και τέλος πάντων ο κάθε ανεκπλήρωτος έρωτας που έληξε άδοξα ή που κόπηκε στα δοκιμαστικά, ήταν θαμμένοι στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, τσουπ! Το σύμπαν συνωμοτεί με την κεραία του αυτοκινήτου σου, ναι, ναι του δικού σου αυτοκινήτου, διότι χάθηκαν οι κεραίες με τόσα αυτοκίνητα τριγύρω και κάνει πάρτι με το υποσυνείδητό σου, γιατί είναι βράδυ και δεν έχει τι να κάνει και αποφάσισε να σε «εκδικηθεί»!
Όσο μυστήριο και να είναι όλο αυτό, όσο ανεξήγητο κι αν είναι, σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι ίσως και να καθησυχάζεσαι ότι δεν είσαι μόνος. Κάποιος, κάπου, κάποτε ένιωσε ό,τι ένιωσες, βίωσε ό,τι βίωσες κι έκλαψε για ό,τι έκλαψες, ίσως και να το κάνει ακόμη. Ποιος ξέρει; Βέβαια είμαστε λίγο εγωιστές μερικές φορές, δε μας νοιάζει τι βιώνουν οι άλλοι, αλλά τι βιώνουμε εμείς. Εμείς βιώνουμε ό,τι λέει το τραγούδι, που δε θα μπορούσε να το περιγράφει καλύτερα μεταξύ μας.
Πληγωμένοι λοιπόν και σκεπτόμενοι το παρελθόν, τα λόγια που κρατήσαμε για εμάς, τις σκέψεις που διώξαμε γιατί μας πλήγωναν, τα συντάσσουμε σε ένα όμορφο και περιποιημένο μήνυμα, εμπνευσμένοι πάντα απ’ το τραγούδι που μας εκφράζει απόλυτα, πατάμε «Αποστολή» περιμένοντας μία «Συγγνώμη» για απάντηση ή έστω απλά να απαντήσει, γιατί πιο πολύ παίζει το σενάριο να μην.
Τελειώνει το τραγούδι, σκουπίζουμε δάκρυα και περιμένουμε την πολυπόθητη απάντηση. Πατάμε κάθε 15 δευτερόλεπτα το κουμπάκι που είναι ρυθμισμένο να σβήνει, το πατάμε ανελλιπώς μπας κι έτυχε να μπλοκάρει το κινητό και χάσαμε την ειδοποίηση. Με το βλεφάρισμα να είναι άκρως απαγορευτικό μην τυχών και χάσουμε κάτι. Οι ώρες να περνούν, απάντηση να μην παίρνουμε και το μόνο που κερδίσαμε ήταν λίγα δάκρυα σε συνδυασμό με αναστάτωση των εγκεφαλικών μας κυττάρων, εκ των οποίων κάψαμε μερικά στην προσπάθεια να μη μας πάρει από κάτω.
Αχ ρε τραγούδια, και να ‘ξερα ποιος σας έγραψε να τον κάνω «Nτα» που λέει και το ομώνυμο τραγούδι. Τώρα που το σκέφτομαι δε θα τον κάνω, γιατί μ’ αρέσει να αναπολώ κάποτε. Αν δεν ήταν κι αυτά να μας κάνουν να θυμόμαστε όσα έφυγαν από μόνα τους, αλλά κι όσα αφήσαμε να φύγουν από επιλογή, να ανάβει αυτή τη σπίθα, βρε παιδί μου, κι ας μην είναι πάντα για καλό κι ας μας φεύγουν και μερικά δάκρυα καμιά φορά, θα ήταν μίζερη η ζωή μας!
Στην υγειά λοιπόν και πάλι των τραγουδιών που δε μας αφήνουν να ξεχάσουμε, για να μη μιζεριάζουμε μωρέ, όχι τίποτα άλλο!
Επιμέλεια Κειμένου Γεωργίας Ευαγγέλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Γεωργία Ευαγγέλου
