Οι άνθρωποι πολλές φορές νομίζουν πως το δικό τους καλό είναι και το καλό των άλλων κι αυτό, είναι από μόνο του μια άποψη που δε βασίζεται σε σωστά θεμέλια, γιατί κανένας δε ζει τη ζωή σου και κανένας δε βιώνει με τον τρόπο σου ό,τι ζεις, κανένας δε φορά τα παπούτσια σου ή γνωρίζει επακριβώς τις προσωπικές σου ανάγκες.
-Σκέφτομαι να πάω σε ψυχολόγο.
-Έλεος! Θα πας σε ψυχολόγο; Καταρχάς τι ανάγκη έχεις εσύ τον ψυχολόγο; Άσε που μπορεί αύριο μεθαύριο να το ανακαλύψει ο εργοδότης σου και να σε απολύσει ως ψυχικά ασταθή. Θες να σε περάσουν για τρελό;
-Σκέφτομαι να πάω σε ψυχολόγο.
-Γιατί; Έχεις τόσους ανθρώπους να σ’ αγαπάνε! Είμαι εγώ εδώ για να σε βοηθήσω, γι’ αυτό είναι οι φίλοι. Θα πάρουμε βήμα-βήμα τα θέματά σου και θα βρούμε λύση σε όλα. Δεν έχεις ανάγκη κανέναν όσο έχεις εμένα!
Και κάπως έτσι, μέσα από σύντομους διαλόγους καταλήγουμε να παίρνουμε λάθος αποφάσεις, από μυαλά που δε συμβαδίζουν με τον τρόπο σκέψης μας κι εν τέλει δε μας κατευθύνουν προς μια υγιή για εμάς διαδρομή. Όταν ακούγονται οι λέξεις «ψυχολόγος, ψυχαναλυτής, ψυχοθεραπεία», πολλοί εμφανίζουν σπυράκια γιατί φοβούνται την εξέλιξη και το αποτέλεσμά τους. Δεν τολμούν ν’ ακούσουν την άποψη ενός ειδικού, ούτε είναι διαθέσιμοι να κάνουν αυτή τη βουτιά στην αντικειμενικότητα των προβληματικών της ζωής τους. Ταυτόχρονα, σε μια κοινωνία που έχει αποφασίσει πως δύναμη είναι να λύνεις τα προβλήματά σου μόνος σου, η ψυχολογική υποστήριξη από ειδικό σε καθιστά συχνά αδύναμο, για να μην πούμε απλώς τρελό και ξεφύγουμε κάθε λογικής.
Η ψυχική υγεία είναι η τροφή των πάντων στη ζωή σου κι αν δεν τη φροντίζεις σύντομα θ’ αρχίσει να ραγίζει, μέχρι να γίνει κομμάτια και τότε, τα θρύψαλα θα κόβουν και σένα αλλά και τους άλλους, δημιουργώντας ανεπανόρθωτες πληγές, καταστροφές σχέσεων οποιουδήποτε είδους, ακόμη κι επέκταση βαθμού των προβλημάτων που ήδη έχεις. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να σε πιέσει να μην πας σε ψυχολόγο. Αυτό το βήμα είναι προσωπικό, δικό σου, και δεν μπορεί να σου το στερήσει κανείς φορτώνοντάς σε με ενοχές που δεν έχουν καμία βάση.
Όσοι δεν μπορούν να αποδεχτούν την ωριμότητα που προκύπτει από την ανάγκη σου να εξερευνήσεις την ψυχική σου υγεία για να τη φέρεις σε ισορροπία, είναι κι οι ίδιοι που θάβουν τα δικά τους προσωπικά προβλήματα, μικρά ή τερατώδη, υπό το πρόσχημα της ύπαρξης φίλων, καλού φαγητού, οικογένειας, που κακώς έχουμε ταυτίσει με την ψυχοθεραπεία. Δεν είναι ψυχοθεραπεία τα ψώνια, ούτε το τρέξιμο, ούτε μια βραδιά με φίλους, ή ένα μπουκάλι ουίσκι. Καμιά φορά χρειάζονται κι αυτά σίγουρα, όμως ας μην κοροϊδευόμαστε άλλο ότι κάνουν την ίδια δουλειά μ’ έναν ειδικό ψυχικής υγείας κι είναι δικαίωμά σου να τον έχεις ανάγκη.
Όποιος δε σε δέχεται στις αλλαγές σου και δεν εγκρίνει τις αποφάσεις που παίρνεις, δε σε στηρίζει αληθινά κι ας σου χάρισε μερικές στιγμές συμπόνιας και καλοπέρασης. Οι καλές στιγμές περνάνε, η συμπόνια υπάρχει -προσποιητή ή όχι- γύρω μας, αλλά η πραγματική αποδοχή, συμπαράσταση, κατανόηση δεν είναι παροδικά και δε βασίζονται στο πόσο σε έχει ανάγκη κάποιος. Ψάξε εκείνους που δεν περνάνε, αλλά μένουν κι επιμένουν να σε στηρίζουν σε κάθε προσωπικό σου βήμα γι’ αποδελτίωση. Γιατί θα ξέρουν πόσο θάρρος χρειάζεται και πόσο σπουδαίο βήμα είναι να πάρει κανείς την απόφαση να κάνει βουτιά στον εαυτό του.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άρτεμις Τακιανού
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
