Αγάπησε το λύκο που κρύβεις μέσα σου

Λύκος. Ένα απ’ τα πιο όμορφα και δυνατά ζώα της άγριας φύσης. Απ’ τη φύση του γεννήθηκε για να ξεχωρίζει, έχει θέση αρχηγική καθώς οδηγεί και προστατεύει την αγέλη του και όταν νιώθει ότι παραμονεύει κίνδυνος επιτίθεται. Κάνει επίθεση μανιασμένη, λυσσαλέα με σκοπό να μη γίνει θήραμα αυτός και η αγέλη του.

Άγριο και λυσσαλέο με τους εχθρούς του στην προσπάθειά του να σώσει τον ίδιο του τον εαυτό και μετά όλους τους άλλους. Εχθρούς έχει πολλούς. Ο πιο μεγάλος απ’ όλους είναι ο άνθρωπός, που τον κυνηγάει και τον σκοτώνει για το πολύτιμο δέρας του. Όμως ο λύκος είναι πλάσμα εκδικητικό και ξέρει να κάνει προσεκτικά βήματα μέχρι να επιτεθεί.

Υπάρχει όμως κι ένας λύκος που γίνεται θεριό ανήμερο. Εκδικείται τον κυνηγό του και για χρόνια ξεκληρίζει γενιές ολόκληρες της φυλής του στο βωμό του χρήματος. Την εκδίκησή του την σχεδιάζει καιρό. Εκείνος κοιμάται μέσα στην ψυχή του και όταν οι στενοχώριες του και τα άγχη του τον κυριέψουν –διότι ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως πλάσμα που έχει ανησυχίες– τότε βρίσκει την ευκαιρία να ξυπνήσει και να του αφήσει έναν κόκκινο ερεθισμό στο πρόσωπο. Είναι η φίλη του η πεταλούδα που άπλωσε τα φτερά της πάνω του.

Ένα πρωί δεν μπορεί να περπατήσει. Νομίζει ότι είναι κακό όνειρο κι όμως είναι η πικρή αλήθεια γιατί ο φίλος του ο λύκος ξυπνάει απ’ το βαθύ του ύπνο, βρυχάται, τον πονάει, νιώθει τα άκρα του πρησμένα. Σκέφτεται πως κάπου χτύπησε. Ο φίλος του ο γερόλυκος είναι πιο σοφός από εκείνον, ξαναβρυχάται, δεν μπορεί να περπατήσει γιατί πονά. Δε δίνει σημασία και προχωράει.

Νομίζει ότι θα τον νικήσει. Κάνει λάθος όμως τώρα που τον ξύπνησε εκείνον που έκρυβε βαθιά μέσα του, όλες του οι στενοχώριες του έδωσαν τη δύναμη να θεριέψει. Αφού λοιπόν αποφάσισε να πάρει την εκδίκησή του θα το κάνει. Αρχικά τον προειδοποιεί να δώσει σημασία στον εαυτό σου, να πάψει να είναι εγωιστικό πλάσμα και να τον προσέχει. Δεν τον ακούει, παραβλέπει τις προειδοποιήσεις του.

Τότε είναι που ξυπνάει λυσσαλέος και μανιασμένος να επιτεθεί, αυτή τη φόρα όμως υπολογίζει ότι ο οργανισμός του δεν έχει αποθέματα αντοχής. Εξασθενεί, πονάει, επιτίθεται δυνατά, χτυπάει κάθε σημείο του σώματός του κι εκείνος παλεύει με πυρετούς και πόνους σ’ όλο του το σώμα. Μια μάχη άνιση να παλεύει με τον ίδιο του τον οργανισμό, ο οποίος αυτοκαταστρέφει τα κύτταρά του.

Δεν μπορεί ν’ αντιδράσει, οι πόνοι είναι αφόρητοι, όπως εκείνοι που νιώθει ο γερόλυκος όταν τον σκοτώνει και μετά του γδέρνει το τομάρι του. Τον πονάει έτσι όπως πόνεσε κι αυτός αργά και βασανιστικά.

Μετά σταματά, ηρεμεί, τον ξεγελά και ξαφνικά χάνει τα μαλλιά του κι όμως δεν ηρεμεί, του επιτίθεται σιωπηλά μέχρι που νιώθει ενοχλήσεις στην καρδιά σαν τσιμπήματα. Χτυπάει ύπουλα κι εκείνος δε δέχεται να χάσει από έναν τέτοιο ύπουλο εχθρό. Ξεκινά να τον πολεμά, επίθεση στην επίθεση, αλλά αυτήν τη φορά χρησιμοποιεί και ψάχνει την ίαση μέσα από κορτικοειδή κι όλος ο πόνος σταμάτα. Αρχίζει η ίαση που θα τον βοηθήσει ν’ ανακτήσει δυνάμεις για να τον πολεμήσει.

Αλλά η ίαση αυτή φέρνει τη λύτρωση και συνάμα και την αναθεώρηση κάποιων δεδομένων που είχε, όπως ότι τον εαυτό του δεν πρέπει να τον χαραμίζει χωρίς λόγο και να τον στενοχωρεί και ότι από εδώ και πέρα θα ζει μ’ ένα θεριό μέσα του. Εκείνο που θα του θυμίζει να φροντίζει τον εαυτό του και να μην αφήνει την ψυχή του να σκοτεινιάζει.

Η ίαση είναι αυτή που σώζει, όχι μόνο η σωματική που γαληνεύει το σώμα απ’ τους πόνους, αλλά η ψυχική γιατί αυτός ο γερόλυκος μεγαλώνει μέσα στην ψυχή και μετά ξεσπά στο σώμα και τότε ξεκινά η πραγματική μάχη. Εκείνη που θα τον οδηγήσει στη νίκη -η μάχη που προσφέρει αυτοεκτίμηση και σεβασμό κι αφήνει κατά μέρους τους εγωισμούς. Χρειάζεται σθένος όμως.

Σθένος για ν’ ανακτηθεί η δύναμη που δίνει πίσω τη χαμένη αυτοπεποίθηση του θύματος. Ο θύτης έχει μια αχίλλειο πτέρνα κι αυτή είναι η αισιοδοξία και το χιούμορ. Χτυπάει όσους θεωρεί αδύναμους με έλλειψη προσωπικότητας, επειδή είναι εύκολη λεία για εκείνον.

Τους ρίχνει σε μια άλλη μάχη, αυτή της κατάθλιψης –παρενέργεια άμεση των κορτικοειδών– που οδηγεί άμεσα στην εξαθλίωση του οργανισμού καθώς μισεί περισσότερο το σώμα του.

Είναι δύσκολο να βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό σε θέση επίθεσης, χωρίς καμία επιλογή άμυνας μπροστά σ’ όλο αυτό. Όμως για να μάθεις πρέπει πρώτα να πάθεις, λένε. Γι’ αυτό να χαμογελάς και να βάζεις σε προτεραιότητα εσένα και μετά τους άλλους. Έτσι θα έρθουν γρήγορα τα αποτελέσματα της πολυπόθητης ίασης της ψυχής και μετά του σώματος. Αλαζονικό να κοιτάς τον εαυτό σου πρώτα, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις, όπως η συγκεκριμένη είναι το κίνητρο για ν’ αλλάξει τη μέχρι τώρα κοσμοθεωρία σου και να πάψεις να φέρεσαι βίαια στον ίδιο σου τον εαυτό.

Τέλος, ουδέν κακό αμιγές καλού, έλεγαν οι αρχαίοι, δηλαδή ότι κάθε εμπόδιο είναι για καλό. Το ν’ αντιμετωπίζεις ένα τέτοιο νόσημα με αισιοδοξία θέλει δύναμη γιατί μόνο έτσι θα ηρεμήσει αυτό που πολλοί θεωρούν τέρας στα μάτια τους. Διότι ο λύκος θα είναι πάντα κακός, αν δεν ακούσεις και τη δική του εκδοχή.

Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στα άτομα που πάσχουν από αυτοάνοσα νοσήματα. Ένα απ’ αυτά είναι κι ο ερυθηματώδης λύκος.