Tα μάτια φλυαρούν αλλά τα χείλη σωπαίνουν

Όσο φθινοπωριάζει μπαίνεις σε πιο ερωτική διάθεση και σκέφτεσαι, όλο και περισσότερο, τα προσωπικά σου. Γυρίζεις σπίτι απ’ τη δουλειά και για να χαλαρώσεις βάζεις μουσική. Ακούς  ένα τραγούδι και τ’ αυτί σου συγκρατεί έναν συγκεκριμένο στίχο: «Έχεις δύο μάτια που κόβουν γόνατα και μια αγκαλιά που αξίζουν λίγοι».

Τελικά το κάρμα είναι περίεργο πράγμα, εμφανίζονται μπροστά σου σαν προτζέκτορες όλες εκείνες οι σκέψεις που σε διαταράσσουν κατά τη διάρκεια της νύχτας, μαζί με τα μάτια που σε στοιχειώνουν.

Όλα είναι ερωτεύσιμα πάνω σε έναν άνθρωπο, αλλά τα μάτια είναι πάντα αυτά που βλέπουν και παραδόξως εκφράζουν πολλά χωρίς λέξεις. Θα μου πεις ότι είναι χαζορομαντικές θεωρίες, και θα συμφωνήσω εν μέρει, αλλά είναι κι εκείνα τα βλέμματα που από μόνα τους δηλώνουν προτροπή, λύπη, χαρά ή και μια καψούρα που εκτυλίσσεται σε χρόνο μηδέν.

Τα μάτια λένε ότι καθρεφτίζουν το μέσα μας, άδικο δεν έχουν τελικά. Θεωρούσα ότι είναι ανοησίες των ερωτευμένων που δε βλέπουν τη μύτη τους, αλλά ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι. Και κάπως έτσι σκαλώνεις σε εκείνο το λίγο ντροπαλό και ευγενικό βλέμμα, αλλά παράλληλα γλυκό.

Νομίζεις ότι το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου, αν και στην πορεία ίσως και να ‘ταν με το μέρος σου. Δεν αφήνεις  και πολλά περιθώρια για κάτι τέτοιο, γιατί το μυαλό σου τρέχει και ξυπνάει μνήμες.

Αλλά όταν τα μάτια μιλάνε είναι κάτι εμφανές. Τώρα αν υπάρχει και χημεία το λες και σύμπτωση, αλλά δυο μάτια τα οποία σε κοιτάνε χωρίς ίχνος ντροπής μέσα τους μπορεί να κρύβουν αρκετό πόνο, αλλά η έλξη είναι αναμφισβήτητη. Δεν είναι θέμα χρώματος ή σχήματος, αλλά εκφραστικότητας.

Θα μου πεις γίνεται δυο μάτια να κόβουν όντως γόνατα που λένε οι στίχοι του παραπάνω τραγουδιού; Κυριολεκτικά όχι, αλλά μεταφορικά ναι. Υπάρχουν κάποια βλέμματα που όταν τα αντικρίζεις νιώθεις να σου κόβουν την ανάσα και σίγουρα τα πόδια, αυτό λέγεται καψούρα darling. Αν βλέπεις ένα άτομο και μπερδεύεσαι, γενικώς νιώθεις σύγχυση και χαμηλώνεις το βλέμμα ή κοκκινίζεις, τότε τα συμπτώματα είναι βαριά και με συνέπειες άμεσες.

Ο ασθενής πάσχει από καψούρα, σύμπτωμα του έρωτα –εκείνου του μικρού, γεματούλη που τεμπελιάζει και ρίχνει βέλη σ’ όποιον αθώο βρει. Η περίπτωσή του λοιπόν είναι σοβαρή λόγω των παραπάνω συμπτωμάτων. Το χειρότερο της κατάστασής του είναι ότι αποφεύγει να κοιταχτεί κατάματα με την αιτία για την οποία υποφέρει, καθώς τα μάτια του θα μαρτυρήσουν όσα ίσως δε θέλει να δείξει.

Όμως τα μάτια εκείνα που πρωτοείδες πάντα θα σε στοιχειώνουν, θα τα σκέφτεσαι και θα ψάχνεις τρόπο να φερθείς φυσιολογικά για να μη δώσεις την αφορμή να καταλάβει ο άλλος ότι λιώνεις.

Βάζοντας μπροστά τον εγωισμό σου λοιπόν βασανίζεις και το έρμο το μυαλό σου, όσο σου ‘χει απομείνει στη θέση του, ξεχνάς όμως ότι κρύβοντας εκείνα που νιώθεις σε τρώνε τα «μήπως» και τα «μπορεί», καταλήγοντας να κάνεις σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

Το μυστικό στην οπτική επαφή ξέρεις ποιο είναι; Να δώσει εντολή ο εγκέφαλος και να ξεστομίσεις όσα δείχνουν τα μάτια σου, ενώ προσπαθείς με βλέμμα φευγαλέο να το αποφύγεις. Δυσκολεύεις τον εαυτό σου κι αντί να στείλεις μήνυμα, ακούς μουσική μέχρι τα χαράματα. Σκέψεις και αϋπνία σε κατακλύζουν για να βρεις το θάρρος που χρειάζεται να κάνεις πράξη όσα νιώθεις.

Στην πέμπτη επανάληψη του τραγουδιού κι αφού κοντεύει να χαράξει έχεις αποφασίσει ότι μπορεί να σου κόβουν τα γόνατα αυτά τα μάτια, αλλά πρέπει να μάθεις να σου κόβουν και την ανάσα και η επιλογή είναι μία: να τα κοιτάξεις κατάματα.