Έρωτες που πάντα ζούσαν στο φευγιό

Δύσκολο παιχνίδι ο έρωτας. Κάνει αισθητή την παρουσία του με το «έτσι θέλω» στις ζωές μας και μπορεί να φέρει τα πάνω-κάτω στο λεπτό. Εκπρόσωπός του στην πλεκτάνη είναι εκείνο το σκανταλιάρικο αγγελάκι με τα φτερά, το οποίο άθελά του μπορεί να χτυπήσει με τα βέλη του έναν από τους δύο τυχαίους περαστικούς, διαβάτες και να προκαλέσει πρόβλημα μόνο στον ένα. Όμως αν έχει όρεξη, και αποφασίσει να δημιουργήσει ένα ειδύλλιο, τότε δε θα αστοχήσει στο σημάδι και θα πετύχει και τους δυο.

Τι είναι όμως ο έρωτας; Γιατί να υπάρχει στη ζωή μας χωρίς να τον έχουμε διδαχτεί με σκοπό στην πορεία να μπορούμε να τον χειριστούμε ανάλογα; Επειδή πολύ απλά, ο έρωτας δε μαθαίνεται και δεν μπορείς να συμβιβαστείς για να υπερισχύσει η λογική. Έχει τη μοναδική δύναμη να σε αναστατώνει, να προσπαθεί να σε φέρει στα μέτρα του, να σε κάνει να ψάχνεις πού έχασες το μυαλό που είχες. Υπάρχουν έρωτες που προσωρινοί, άλλοι που η απόσταση δημιουργούσε το κενό της καθημερινής επαφής και εκείνοι οι παράνομοι, που έζησαν όσα περισσότερα μπορούσαν στα άκρα, περιμένοντας πότε θα σημάνει το μοιραίο τέλος τους.

Υπάρχουν έρωτες που ζούσαν πάντα στη στιγμή. Τους αρκούσε εκείνο το άγγιγμα στο αναψοκοκκινισμένο μάγουλο που αποζητούσε το χάδι, το σφίξιμο του χεριού που δεν ήθελε να πει «αντίο» και την αγκαλιά που μέσα της ένιωθε την ασφάλεια που αποζητούσε καιρό και που σε τόσες και τόσες αγκαλιές, δεν έβρισκε εκείνο το ατελείωτο τελευταίο φιλί διαρκούσε όλο και περισσότερο κάθε φορά.

Οι συνθήκες όμως, δεν ευνοούν κάποιους άλλους ερωτευμένους. Πάντα μία χιλιομετρική απόσταση καθορίζει τις ζωές τους κι ας θέλει ο έρωτας να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο. Κι ας πίστευαν ότι ο έρωτας τους ήταν τόσο δυνατός που στο πέρασμά του θα νικούσε κάθε είδος ζήλιας, εγωισμού και μοναξιάς.

Υπάρχουν και κάποιοι έρωτες, οι οποίοι ονομάζονται αιώνιοι. Όσος καιρός και αν έχει περάσει, όσο μεγάλο κι αν είναι το διάστημα που έχει ο ένας να δει τον άλλον, πάντα μία μικρή φλόγα θα ζει μέσα τους, για όσα θα ήθελαν να είχαν ζήσει χωρίς φόβο, για όσα εμπόδια θα μπορούσαν να είχαν ξεπεράσει αν έβρισκαν το κουράγιο και σαφώς αν μπορούσαν να ζήσουν λίγο παραπάνω τις στιγμές που ο χρόνος τους έβρισκε αγκαλιά, ανάμεσα στα φιλιά που ίσως κάποιος τους απαγόρευσε οριστικά. Και όταν μετά από καιρό ανταμώσουν, ακόμα και αν οι δρόμοι τους είχαν χωρίσει προπομπού, πάντα θα τους δένει μία παραλίγο ευτυχία. Διότι η λογική χρειάστηκε να δημιουργήσει την απόσταση μεταξύ τους, όμως τα μάτια της ψυχής δεν ξέχασαν ποτέ όσα τους έδεσαν κάποτε. Εκείνες οι ανεξήγητες ματιές που φωνάζουν από χιλιόμετρα «πόσο μου λείπεις» , κάνουν μεγαλύτερο κρότο μέσα σε χιλιάδες άλλα αδιάφορα ζευγάρια μάτια.

Ο έρωτας μπορεί να σε ισοπεδώσει ανά πάσα ώρα και στιγμή. Να σε έχει φτάσει στο αποκορύφωμα της ευτυχίας και ξαφνικά να σε αφήσει να σωριαστείς στα πατώματα. Είναι εθιστικός, σε μαγεύει για να σε αποπλανήσει, για να νιώσεις εκείνες τις πεταλούδες στο στομάχι και να σε ταξιδέψει στα ξέγνοιαστα κρυφά μονοπάτια του. Ο έρωτας ήταν πάντα τρελός, χωρίς όρια, χωρίς οδηγίες χρήσης. Και μην ξεχνάς πως είναι και πάντα τυφλός!