Η καθημερινότητα κάποιες φορές ξεκινά με ένα όμορφο ξύπνημα, ένα φιλί, μια αγκαλιά και θετική αύρα, ακόμη και αν μας περιμένει μια δύσκολη μέρα στη δουλειά ή στο γραφείο. Υπάρχουν όμως μέρες που δεν έχουμε όρεξη ούτε να σηκωθούμε από το κρεβάτι, που θέλουμε να μας πλακώσει το πάπλωμα και όχι μόνο μεταφορικά. Μετά από πολλή σκέψη παίρνουμε την απόφαση να σηκωθούμε, να ετοιμαστούμε και να ξεκινήσουμε τη μέρα μας, αποφασισμένοι να το προσπαθήσουμε, παρ’ όλο που κατά βάθος δεν το θέλουμε.
Οι ρυθμοί μας δε γίνεται να ‘ναι κάθε μέρα ίδιοι και η προσπάθειά μας να αντικρίζουμε τα πράγματα γύρω μας αισιόδοξα ακόμα κι όταν δε μας βγαίνει και να επιδιώκουμε τα αποτελέσματα να είναι πάντοτε θετικά, έχει σαν αποτέλεσμα συχνά να θυμώνουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, ειδικά όταν τελικά το πράγμα δεν τσουλάει όπως ακριβώς θα θέλαμε.
Ασφαλώς και είναι λογικό και επόμενο να νευριάζουμε με εμάς όταν κάνουμε το λάθος να αντικρίζουμε τα γεγονότα μονίμως από μια οπτική αισιοδοξίας χωρίς να αφήνουμε τα αρνητικά συναισθήματα ν’ αποκτήσουν τον δικό τους χώρο. Δεν είναι φυσικά κακό να είμαστε αισιόδοξοι και να ελπίζουμε πως θα βρεθεί λύση στο πρόβλημα. Όμως έχει διαφορά να επιδιώκουμε να γίνουν τα πράγματα καλύτερα, από το να υποκρινόμαστε ότι είναι όλα τέλεια, με αποτέλεσμα να κάνουμε κάτι να τα βελτιώσουμε. Έχει σημασία να ξέρουμε την αλήθεια, τουλάχιστον εμείς. Τον εαυτό μας δε τον ξεγελάμε τόσο εύκολα. Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, οι σχέσεις με το ταίρι μας, την οικογένειά μας, τους φίλους, τους συνεργάτες μπορεί να λειτουργούν ρολόι στην πλάνη του μυαλού μας. Όμως ξέρουμε ότι κάθε υγιής σχέση κάποια στιγμή περνάει τη φάση της κι αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα. Γιατί λοιπόν να μην τα παραδεχτούμε και απλώς να προσπαθήσουμε να πείσουμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό ότι δεν υπάρχουν σε μια προσπάθεια να τα ωραιοποιήσουμε;
Τα πρόσωπα στο περιβάλλον μας -μαζί κι εμείς- έχουν ελαττώματα και κάνουν λάθη. Λογικό να μην ταιριάζουμε απόλυτα με όλους, να μην έχουμε τα ίδια γούστα, όνειρα, επιθυμίες και ευαισθησίες. Το παράλογο είναι να ζούμε με ψευδαισθήσεις. Όταν κάποια πράγματα πηγαίνουν στραβά, δεν πείθουμε τους εαυτούς μας ότι πρόκειται για ένα ψέμα και ότι αρκεί να δούμε τη θετική πλευρά τους για να λυθούν. Αποδεχόμαστε την κατάσταση ακριβώς όπως είναι και προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να την κάνουμε καλύτερη.
Το θέμα δεν είναι να βρεις τρόπους να καμουφλάρεις το πρόβλημα. Να το δεις θετικά, να ψάξεις να βρεις κάποια οπτική του που θα σου αρέσει ή θα σε ικανοποιεί με αποτέλεσμα να δείχνει λιγότερο πρόβλημα, να το κάνεις στην άκρη και να μην ασχοληθείς μαζί του. Το θέμα είναι να βρεις λύση σε αυτό που πραγματικά υφίσταται, στην ίδια την κατάσταση και όχι σε κάτι ωραιοποιημένο που δημιούργησες σε μια προσπάθεια να αγνοήσεις πώς έχουν τα πράγματα, ώστε να μη χρειαστεί να ζοριστείς για να τα ξεμπερδέψεις.
Αν δε δούμε το πρόβλημα κατάματα, δεν πρόκειται ποτέ να λυθεί. Όσες δυσκολίες και αν εμφανιστούν στις ζωές μας, όσο και να θέλουμε να αντικρίσουμε τη θετική πλευρά τους, κάποια στιγμή θα κάνουμε την έκρηξη από την έντασή μας και θα τα βροντήξουμε όλα. Και στην τελική, το λάθος θα είναι μόνο δικό μας.
Γιατί να σκάσεις για να πειστείς ότι όλα είναι τέλεια; Ποιος ο λόγος να ζεις με την ψευδαίσθηση ότι πάντα θα είναι όπως τα θέλεις, ότι θα συγχρονίζεστε σε τόπο, χρόνο και τρόπο; ατέλειες κάνουν τη διαφορά, οι εντάσεις έχουν να σου δώσουν κάτι και από το κακό ξεπροβάλει πάντα κάτι καλύτερο του χειρότερου. Άσε τον εκνευρισμό σου στην άκρη, πάρε μια βαθιά ανάσα και δες τα πράγματα με ψυχραιμία.
Πάντα έχεις την επιλογή να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι, που εκφράζεσαι και συμπεριφέρεσαι. Κάνε στην άκρη τον καπνό που τις σκέψεις σου θολώνει και πράξε δίχως η ένταση να σε κυριεύει. Δε χρειάζεται να βλέπει πάντα τα πράγματα απ’ τη θετική τους πλευρά. Καμιά φορά απαιτείται ρεαλισμός, να ξέρεις πώς ακριβώς έχει η κατάσταση και να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι για να την αλλάξεις.
Συντάκτης: Γεωργία Δημητρακάκου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
