Όπως και να σου φέρεται φταις εσύ που δε φεύγεις

Μπλεγμένοι σε σχέσεις αδιέξοδος, εκείνες που δε βγάζουν πουθενά, που το κατάλαβες απ’ την αρχή ή το διαπίστωσες κάποια στιγμή στην πορεία. Πάντα ένας θύτης κι ένα θύμα να δείχνουμε με το δάχτυλο, διάκριση ρόλων και στην περίπτωση αυτή, να καταφέρουμε να ρίξουμε κάπου το φταίξιμο, ν’ αποδώσουμε σε κάποιον ευθύνες. Κάποιες φορές τα ρίχνουμε όλα σ’ εκείνον που σηκώθηκε και έφυγε, που είπε το τελευταίο αντίο κι άλλες ψάχνουμε συμπεριφορές να δούμε ποιος είχε τη χειρότερη, ποιος φέρθηκε πιο σκάρτα.

Πληγώνεται άραγε μονάχα ένας απ’ τους δυο για να μπορούμε να ρίξουμε την ευθύνη σ’ αυτόν που πλήγωσε; Κι αν όντως αυτός που πληγώθηκε ήταν αποδέκτης μιας συμπεριφοράς που δεν τον ικανοποιούσε, γιατί την επέτρεψε και δεν έφυγε μια ώρα αργύτερα; Τι τον έκανε να μείνει και να ανεχτεί μια στάση που δεν πληρούσε τα κριτήριά του, μια συμπεριφορά που τον προσέβαλε, μια αγάπη που δεν τον κάλυπτε;

Εύκολο να σκεφτεί κανείς πως η αγάπη είναι αυτή που σε κρατάει σε μια σχέση, που δε σ’ αφήνει να φύγεις ακόμα κι όταν υπάρχουν πράγματα που σου ξενίζουν. Εύκολο και παράλληλα εξαίρετη δικαιολογία για να σε καλύψεις απέναντι στον εαυτό σου. Φοβήθηκες να κάνεις το βήμα να χωρίσεις, να κάνεις πράξη μια απόφαση που ίσως είχες επεξεργαστεί πολλάκις στο μυαλό σου. Το να φύγεις πάντα θα ‘ναι δύσκολη υπόθεση. Πόσο μάλλον όταν στο μυαλό σου σ’ έχεις βαφτίσει θύμα ενός έρωτα που δε σ’ αφήνει να πάρεις τα μπογαλάκια σου και να αποχωρήσεις.

Στην αρχή θα μπεις στο τρυπάκι να σκεφτείς ότι η σχέση σου περνάει κρίση και γι’ αυτό έχει ένταση, νεύρα, συμπεριφορές που δε σ’ αρέσουν. Μπορεί να το αποδεχτείς, να το θεωρήσεις κατάσταση προσωρινή, να προσπάθησες να βρεις λύσεις, πείθοντας τον εαυτό σου ότι θα τα καταφέρεις. Όταν όμως οι εντάσεις και οι τσακωμοί ξεπεράσουν πλέον τα όρια, εσύ πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου κι όχι να το υπομείνεις. Ξανά και ξανά προσπαθούσες να σώσεις μία σχέση που βρισκόταν σε αδιέξοδο, ενώ όλα χτυπούσαν κόκκινο καμπανάκι για να σε προειδοποιήσουν ότι ήρθε η ώρα να το λήξεις. Εσύ θαρρούσες πως το να επιμείνεις ακόμα περισσότερο θα έδειχνε δύναμη, μήπως όμως ήταν ξεκάθαρη ένδειξη αδυναμίας να πάρεις πάνω σου την απόφαση του τέλους;

Είχες το ρόλο του θύματος, διότι εσύ το επέλεξες. Είδες πως κάτι στην πορεία δεν πήγε όπως το ‘χες στο μυαλό σου και συνέχισες να μένεις. Νόμιζες πως μπορείς ν’ αλλάξεις το σύντροφο και μαζί και τη σχέση σας. Ήθελες -από εγωισμό ή από αγάπη;- να το φέρεις στα μέτρα σου, να γίνει το δικό σου ιδανικό. Ήθελες να ζωντανέψεις μια φλόγα που κατά βάθος γνώριζες πως δεν υπάρχει πια και προσπάθησες να κάνεις ένα άτομο που εξαρχής δεν ήταν για σένα, να γίνει με το ζόρι.

Βολεύτηκες σε μία σχέση που δε σε κάλυπτε, γιατί η μοναξιά δε σου ταίριαζε ή σε φόβιζε. Δεν είχες συμφιλιωθεί μαζί της και προτίμησες τα ημίμετρα απ’ το άδειο κρεβάτι. Θύμα κατ’ επιλογή πάλευες σε μια μάχη ανύπαρκτη, κλεισμένος σ’ ένα κελί που εσύ σε έκλεισες, με το κλειδί να βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου κι εσύ να μην το γυρίζεις καν να ξεκλειδώσεις. Δε θα σε έβλεπες σαν θύμα αν είχες λίγη τόλμη παραπάνω, αν δε δείλιαζες να μείνεις μόνος μέχρι να καταφέρεις να ικανοποιήσεις τα στάνταρ σου.

Κι αν έμενες και προσπαθούσες μπορεί και να ‘ταν περισσότερο για να πείσεις τον εαυτό σου ότι ο λόγος παραμονής είναι τα αισθήματα, παρά γιατί ήθελες να σώσεις κάτι. Να φύγεις ήθελες, να τρέξεις μακριά, μα κάτι σε κρατούσε πίσω, δεν μπορούσες. Κι αυτό δεν ήταν η αγάπη, αλλά η θέση που θεώρησες πως μπορεί και να σου ταίριαζε, ν’ αφήνεις τον εαυτό σου σε μια κατάσταση που μόνο καλό δε σου έκανε, ενώ αυτός σου ψιθύριζε καθημερινά να σηκωθείς να φύγεις.

Πίστευες ότι αν έφευγες δε θα ‘βρισκες ξανά αγάπη. Δε θα μπορούσες να δώσεις, θα ‘χες αδειάσει μέσα. Κι όμως και πάλι έκανες λάθος. Οι επιλογές μας που δε στέριωσαν γίνονται τα καλύτερα μαθήματα ζωής. Μη ξεγελάς τον εαυτό σου με παραμύθια και ψέματα. Κανείς δε σε κρατάει πουθενά με το ζόρι. Αντίθετα η αξιοπρέπεια κι ο σεβασμός προς τον εαυτό σου θα ‘πρεπε να σε τραβάνε απ’ το χέρι να φύγετε μακριά. Το θέμα είναι να βρεις το θάρρος, να σταματήσεις τα κλάματα, τη θυματοποίηση, τα παρακάλια για βοήθεια, την άποψη πως σε κακομεταχειρίζονται, πως δεν έχεις αυτό που αξίζεις, να σταθείς στα πόδια σου και να φύγεις χωρίς γυρισμό. Ό,τι και αν έδωσες, το έδωσες και μην το μετανιώνεις. Είναι δύσκολος ο χωρισμός, όμως χειρότερο είναι να βλάπτεις τον εαυτό σου και να το ξέρεις.

Πάρε μια βαθιά ανάσα, ρίξε μια τελευταία ματιά πίσω σου και κλείσει οριστικά τη ριμάδα την πόρτα! Για το καλό σου…