Μια σχέση που μπορεί να αντέξει στο χρόνο είναι η αληθινή φιλία. Υπάρχουν φίλοι που τους βλέπεις καθημερινά, περνάτε χρόνο μαζί, γελάτε με αστεία και ζείτε κάθε στιγμή. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι, οι οποίοι αναγκάστηκαν ή επέλεξαν να μετακομίσουν κάποια χιλιόμετρα μακριά. Οι συνθήκες τα έφεραν έτσι και άλλαξε η ζωή τους μέσα σύντομο χρονικό διάστημα. Μαζί και η δική σου.
Ήρθε η στιγμή να βιώσεις μια ξαφνική μετακόμιση ενός πολύ καλού φίλου, ενός ατόμου σημαντικού στη ζωή σου. Πρόκειται για εκείνο το άτομο που περνούσες τη μισή σου μέρα μαζί του, βρίσκατε χρόνο να τα λέτε και να απολαύσει ο ένας την παρέα του άλλου, να σχολιάσετε τι συνέβη στην καθημερινότητα και να γελάσετε με αναμνήσεις που κανείς άλλος δεν ξέρει και ίσως και να μη μάθει ποτέ.
Είναι από εκείνα τα κομμάτια του εαυτού σου που τα θέλεις δίπλα σου, όμως δεν περνάνε όλα απ’ το χέρι σου. Η ιδέα της απόστασης σε φοβίζει, αφού μαζί έρχεται κι η αλλαγή του δικού σου τρόπου ζωής. Το φιλαράκι φεύγει μακριά και αυτομάτως το μυαλό σου κάνει σενάρια για μια ολική καταστροφή. Σκέφτεσαι ότι θα σε ξεχάσει με τον καιρό, ότι δε θα μιλάτε όπως πριν, ότι η απόσταση δε θα είναι μόνο χιλιομετρική αλλά και συναισθηματική. Σε πιάνει πανικός ότι θα μείνεις μόνος.
Ας το δούμε όμως από μία άλλη οπτική. Τίποτα δεν είναι απόλυτο και κανείς δεν καθορίζει τι πρόκειται να συμβεί. Μια φιλία διαρκεί στο χρόνο όσο εμείς επενδύουμε, προσπαθούμε για το καλύτερο. Ένας φίλος δε θα θεωρήσει εμπόδιο την απόσταση, είτε είναι σε άλλη πόλη είτε σε κάποια χώρα. Όταν τον χρειαστείς, θα βρει το χρόνο -ίσως εκείνη τη στιγμή όχι-, αλλά αν νοιάζεται για σένα, δε θα σε αφήσει. Ενδέχεται η καινούργια του ζωή να ξεκινάει μακριά σου, με άλλα στάνταρ καθημερινότητας και πιο γρήγορους ρυθμούς, όμως ένα μήνυμα στην οθόνη του κινητού σου, ένα «μου λείπεις!» σε βάζει πάλι στο παιχνίδι. Σου κάνει ξεκάθαρο, ότι η φιλία σας έχει γερές βάσεις, νοιάζεστε ο ένας για τον άλλον και με τη μετακόμιση έφυγε ένα κομμάτι σου μακριά, αλλά συνεχίζει να υπάρχει.
Μια καινούρια αρχή είναι πάντα περίπλοκη και ως γνωστόν οι φίλοι κάνουν ακόμη και τις τελευταίες στιγμές αξέχαστες, ώστε να μη βάλουν τα κλάματα ο ένας στον ώμο του άλλου. Ένα αποχαιρετιστήριο party με μπίρες στη θάλασσα αναπολώντας τις πιο τρελές εμπειρίεςκαι τα γέλια να αντηχούσαν στον ορίζοντα μέχρι το ξημέρωμα. Οι υποσχέσεις, οι αγκαλιές, τα δάκρυα έτρεξαν στα μάγουλα παρέα το αλκοόλ και υποσχέσεις πως ό,τι κι αν γίνει δεν πρόκειται να χαθείτε.
Σε αυτό το νέο ξεκίνημα σε πήρε αγκαζέ και φύγατε. Τα συναισθήματα δεν άλλαξαν με την νέα του αρχή, ίσα-ίσα που έγιναν πιο δυνατά, επειδή εξακολουθούσες να είσαι -ακόμη και από μακριά- το στήριγμα, το φιλαράκι που έκανε τα δύσκολα να φαίνονται εύκολα με ένα χαμόγελο ή με κάποιο κρύο ανέκδοτο σε κάποια βιντεοκλήση. Δεν υπήρχε η καθημερινή επαφή δια ζώσης, αλλά η τεχνολόγια έχει πλέον εκμηδενίσει τις αποστάσεις. Μπορεί να σας χώριζε μία κάμερα, αλλά μπορούσατε ακόμα να πείτε ό,τι θα λέγατε σαν ήσασταν στο ίδιο δωμάτιο. Τίποτα δε χάλασε, διότι κανείς δεν το επέτρεψε. Ένα βήμα τη φορά, ένα τηλεφώνημα, ένα ηχητικό μήνυμα, ένα κρύο ανέκδοτο που συνοδεύεται απ’ το μήνυμα «πόσο εσύ…» και τα γέλια να αντηχούν πίσω από τις οθόνες, δυνάμωσαν μια φιλία.
Κι αν το φιλαράκι φύγει μακριά, θα ‘ναι σαν μην άλλαξε τίποτα, γιατί αυτά που μας έχουν ενώσει είναι πολλά περισσότερα απ’ τα μεταξύ μας χιλιόμετρα.
Συντάκτης: Γεωργία Δημητρακάκου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
