Πήρες κουτάβι για φύλακα και φοβάσαι μην μπει κλέφτης κι αρχίσει τα νάζια

Ήταν μία άφιξη που την περίμενε καιρό. Μια επιθυμία που στο άκουσμά της η απάντηση η απάντηση συνήθιζε να είναι « όχι». Ακολουθούσαν κλάματα, φωνές, παρακάλια, αλλά η απάντηση δεν άλλαζε. Και ξαφνικά, μία συνηθισμένη μέρα, ένα τηλεφώνημα άλλαξε τη ζωή του. Ένα απρόσμενο δώρο που του χάρισε την αγάπη και τη συντροφιά ενός τετράποδου σκύλου.p

Μόλις τον παρατήρησε για πρώτη φορά ανάμεσα στα υπόλοιπα ασπρόμαυρα κουτάβια, τον ξεχώρισε. Εκείνο το καφετί χρώμα και το βλέμμα του που ψιθύριζε «σιγά μη διαλέξει εμένα», του έκανε το κλικ. Μια επιλογή που άλλαξε τη ζωή και των δύο. Ένα φατσάκι αρκετά τρομαγμένο από τη φυγή της μητρικής-σκυλίσιας αγκαλιάς στα χέρι κάποιου εξίσου τρομαγμένου που δεν ήξερε πώς να το  φροντίσει. Σύντομα έγιναν τα καλύτερα φιλαράκια. Το σκεπτικό με το οποίο έγινε δεκτός ήταν ότι θα γινόταν ο προστάτης του σπιτιού προς αποφυγή κάθε κινδύνου. Όμως αυτό το κουταβάκι, που γινόταν χαλί να το πατήσεις, να το χαϊδέψεις, να παίξεις μαζί του, πώς θα ορμούσε σε κάποιον κλέφτη για να προστατέψει το σπίτι και τους ανθρώπους του; Το πιθανότερο να έκανε τα ναζάκια του και σε εκείνον, ώστε να τον λατρέψει και να παίξει μαζί του.

Ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα κι ένα χάδι αρκούσαν για να νιώθει ότι ανήκει κάπου. Ότι το σπίτι του ήταν πλέον αυτό και άνθρωποί του όσοι ζούσαν μαζί του. Ήθελε μόνο να κάνει αισθητή την παρουσία του, να παίζει και να γίνει ο καλύτερος φίλος της οικογένειας. Εκείνος που ακόμη και αν δε μιλάει, σε ακούσει, σε νιώθει και κοιτάζοντάς σε στα μάτια σού δείχνει την αγάπη του, με ένα ξαφνικό γλύψιμο στο πρόσωπο. Σε γεμίζει σάλια, αλλά συνάμα σε κάνει να γελάς με την καρδιά σου.

Λένε ότι ένας σκύλος έχει μυαλό ενός δίχρονου μικρού παιδιού, δρα με το ένστικτο και την καρδιά του. Έτσι κι εκείνος, θυμάσαι, πως τις μέρες που σε έβλεπε χάλια σού έφερνε τα παιχνίδια του για να παίξετε με σκοπό να ξεχαστείς. Όταν τα δάκρυά σου έτρεχαν, στεκόταν δίπλα σου με τη μουσούδα χωμένη ανάμεσα στα χέρια σου για να μπορεί να σου σκουπίζει τα δάκρυα με τη γλώσσα του. Ήθελε να σε βλέπει να χαμογελάς. Ήσουν ο δικός του φύλακας και εκείνος ο δικός σου. Μια αμφίδρομη σχέση αγάπης.

Θα ξεχάσεις που μπλεκόταν στα πόδια σου με ένα μπαλάκι στο στόμα, περιμένοντας να κάνεις την κίνηση να του το αρπάξεις χωρίς να σε αφήνει; Ή την πληγωμένη φωνούλα του την ώρα που κλαψούριζε επειδή προσγειώθηκε με φόρα στο πόδι του τραπεζιού, ενώ σε αναζητούσε για να σου δείξει ότι πόνεσε; Τις στιγμές με το σκυλάκι σου δεν τις ξεχνάς ποτέ.

Υπήρξε ο φύλακάς σου όχι μόνο στο σπίτι, αλλά και στη βόλτα σας, διότι θα έμπαινε μπροστά μαχητής σε καβγά με κάποιο αδέσποτο που κατευθυνόταν προς το μέρος σου. Έκανε πίσω μόνο όταν ήταν σίγουρος ότι εξαφάνισε κάθε απειλή προς το πρόσωπό σου. Σου ανταπέδιδε την αγάπη που έλαβε, από τότε που ήταν ακόμα κουτάβι και έκλαιγε, επειδή φοβόταν το σκοτάδι και αποζητούσε τη συντροφιά σου. Σου στερούσε λίγες ώρες ύπνου, που μεγαλώνοντας στερήθηκε διπλά σου για να κοιμάσαι ασφαλής.

Όσο για τα ναζάκια που ακόμη και τώρα κάνει, δε γίνεται να του κρατήσεις ούτε εσύ, ούτε κανείς άλλος κακία. Έχει εκείνο το βλέμμα που σε καθηλώνει και σε γεμίζει χαρά, ακόμη και όταν μπλέκεται με την αλυσίδα του. Με ένα κούνημα της ουράς του διώχνει όλες τις άσχημες στιγμές του κόσμου. Σου δίνει να καταλάβεις ότι η ζωή είναι στιγμές γεμάτες γέλιο, παιχνίδι, τρέλα, χάδια, φιλιά χωρίς να σε νοιάζει πόσο σάλιο θα σπαταλήσεις.

Γι’ αυτό φίλε, να αγαπάς το σκύλο σου. Μπορεί να σου δαγκώνει τα παπούτσια, να σου χαλάει τα λουλούδια, να σου βατσινάρει τους τοίχους -σαν να είναι περιουσία του- , αλλά δε θα σε εγκαταλείψει ποτέ. Όσο κι αν τον μαλώνεις, όσο κι αν του φωνάζεις, θα στεναχωριέται, θα κατσουφιάζει -ίσως γιατί δεν καταλαβαίνει ότι έκανε σκανταλιά ή ότι ήταν λάθος του-, ποτέ όμως δε θα σε δαγκώσει για να σου κάνει κακό. Θα περιμένει μια κίνηση σου για να δει αν ακόμη τον αγαπάς και τον νοιάζεσαι. Θα σε κοιτάει με εκείνο το λυπημένο όλο προσμονή βλέμμα που θα ψιθυρίζει δειλά «Συγχώρεσε με!» και θα τρέχει όλο χαρά στην αγκαλιά σου. Μην προδώσεις το τετράποδο φιλαράκι σου..