Δύσκολη διαδικασία να πρέπει να αποχαιρετήσεις κάποιον. Είναι σαν μια κρυφή πτυχή των σχέσεων που ήλπιζες να μη σου φανερωθεί ποτέ, να μη χρειαστεί να την αντιμετωπίσεις. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις στην παρούσα φάση, όμως, είναι να την αποδεχτείς κι ίσως αυτό είναι και το δυσκολότερο. Δεν είναι πάντα ευχάριστη η διαδικασία: πακετάρεις, φιλάς σταυρωτά τους φίλους, συγγενείς και την οικογένεια και μπαίνεις σ’ ένα αυτοκίνητο ή λεωφορείο ή κι αεροπλάνο κι απλά φεύγεις.
Υπάρχουν εκείνα τα συναισθήματα που σε προβληματίζουν, σε κάνουν να νιώθεις, είτε ότι θα λείψεις, ή μπορεί και να ξεχαστείς από τους ανθρώπους σου. Μια διαμάχη του μυαλού ξεκινάει, με τις αναμνήσεις του παρελθόντος και τον φόβο της νέας αρχής. Σκέφτεσαι όλες τις μικρό-περιπέτειες με τους κολλητούς, τα γέλια, τις φάρσες, τις βόλτες, τα ξημερώματα, όλα όσα θα σου λείψουν, αλλά ήταν κι είναι δικά σου.
Ένας αποχαιρετισμός δεν είναι παιχνίδι ρουλέτας που συνήθως χάνεις όσα ποντάρεις, αλλά μια παρτίδα πόκερ που αναγκάζεσαι να πας πάσο. Μια διαδικασία που καταλαβαίνεις τελικά σε ποιους θα γίνει αισθητή η απουσία της παρέας σου, ποιοι θα αναζητήσουν το γέλιο σου σε ένα κρύο ανέκδοτο ή και τις συμβουλές σου στα δύσκολα. Είναι η δύσκολη στιγμή που σε κάνει να καταλάβεις τι θέση κατέχεις όντως στη ζωή των ανθρώπων σου κι αυτοί στη δική σου, γιατί πια παύει να υπάρχει η δεδομένη παρουσία.
Αρκετά άτομα, μπροστά στο αντίο, επιλέγουν να μην αποχαιρετήσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τους φίλους ή την οικογένεια, διότι τους είναι δύσκολο να το διαχειριστούν. Εκείνη την τελευταία αντάμωση πριν το φευγιό, περνούν όλες οι αναμνήσεις, κάνοντας θορυβώδη παρέλαση κι ηλεκτρίζουν την ατμόσφαιρα. Και μερικές φορές, είναι αδύνατον να καταφέρεις να τις διαχειριστείς κι έτσι, επιλέγεις τη σιωπηλή αποχώρηση.
Δεν είναι η ψευδαίσθηση της απουσίας που προκαλεί έντονα συναισθήματα, αλλά το δέσιμο κι η συνήθεια των καθημερινών σχέσεων. Αν έχεις δεθεί με το άτομο που τραβά το δρόμο του, πρέπει να αποδεχθείς ότι οι αναμνήσεις δε φεύγουν μαζί του, αλλά συνεχίζουν να σας ακολουθούν αμφότερους. Κι αν οι αποχωρισμοί πάντα μας λυγίζουν, βρίσκουμε τρόπο να τους ζούμε, ακόμη κι αν μας κάνουν να νιώθουμε ευάλωτοι. Ζούμε την ένταση της στιγμής κι ας ξέρουμε ότι το επόμενο λεπτό δε θα γελάσουμε, δε θα περπατήσουμε παρέα προς μια κατεύθυνση, δε «θα βρεθούμε το βράδυ». Κι είναι η επιλογή που ξέρεις ότι είναι η σωστή που ενοχλεί, γιατί αν ήταν στο χέρι μας δε θα αποχωριζόμασταν, μα αυτό θα σήμαινε πως θα αφήναμε άλλα όνειρα πίσω. Όνειρα κι επιλογές που νιώθουμε πως πρέπει να ακολουθήσουμε.
Μπορεί οι αποχαιρετισμοί να μας κάθονται στο λαιμό, να μας στερούν το «από κοντά», αλλά όλα γίνονται για μια δοκιμή. Από το πιο απλό, «έστειλα ένα μήνυμα να δω πώς τα πας», μέχρι το «σου τηλεφωνώ επειδή μου λείπεις», όσα συναισθήματα ένας αποχαιρετισμός κράτησε μέσα στη σιωπή, γίνονται μηνύματα οθόνης για να εκφράσουν αγάπη. Κι αν η τύχη είναι με το μέρος μας, δε θα χαθούμε με τους ανθρώπους που θα μας λείψουν, γιατί κάποια πράγματα, αξίζει να τα λες από κοντά. Κι αυτό, θα το κάνουμε υπόσχεση.
Συντάκτης: Γεωργία Δημητρακάκου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
