Η πραγματική ιστορία του Αγ. Βαλεντίνου χάνεται κάπου στα βάθη της ιστορίας. Έναρξη της γιορτής λέγεται πως είναι μια αρχαία Ρωμαϊκή παγανιστική εορτή, τα λεγόμενα Λουπερκάλια, γιορτή γονιμότητας προς τιμή της θεότητας Φάουνους, κατά την οποία άνδρες έπαιρναν τα τομάρια κατσικιών που θυσιάστηκαν στον βωμό του θεού και γυρνούσαν στους δρόμους και στα κτήματα, χτυπώντας με τα αιματηρά τομάρια τις καλλιέργειες και τις γυναίκες. Πολύ ρομαντικό, ε;
Αυτές, φυσικά, υποδέχονταν με χαρά τα χτυπήματα, γιατί πίστευαν ότι θα τους έφερνε τύχη και γονιμότητα κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Με την πάροδο του χρόνου, και με τον ερχομό του Χριστιανισμού, η γιορτή των Λουπερκάλια αφομοιώθηκε στη νέα επικρατούσα θρησκεία κι έγινε η ημέρα που εορταζόταν ο άγιος της Καθολικής εκκλησίας Βαλεντίνος, ο οποίος μαρτύρησε γιατί πάντρευε στα κρυφά ερωτευμένα ζευγάρια παρά τη διαταγή του αυτοκράτορα Κλαυδίου. Επομένως, το gist –έρωτας, κόκκινο, καρδιές, σεξ– παραμένει ακόμα και σήμερα δυναμικά σε μία από τις παγκόσμια πιο εμπορικές γιορτές, μετά τα Χριστούγεννα.
Όπως καταλαβαίνετε, ως αρχισυνταξία του Pillowfights, δε θα μπορούσαμε να απέχουμε από τη γιορτή του έρωτα. Κι ας είναι κλισέ κι ας έχει χάσει το ρομαντισμό της μέσα στην τόση εμπορικότητα, αυτή η μέρα πάντα θα μας θυμίζει πώς είναι να μην ντρέπεσαι να είσαι ερωτευμένος. Και φυσικά, εκτός από καρδούλες παντός μεγέθους και χρώματος, πάντα θα κρύβει απίστευτες ντροπιαστικές ιστορίες που, μπορεί να πέρασαν, μα θα τις θυμόμαστε για καιρό κι εμείς κι ο Άγιος -μεγάλη η χάρη του.
Γράφει η Νικολέττα Βασιλοπούλου
Θέλαμε ιστορία για τη γιορτή του Άγιου Βαλεντίνου, δε θέλαμε; Τι; Δεν κατάλαβα καλά, ε; Α, προσωπική είπαμε ε; Την έχω τιμήσει και μ’ έχει τιμήσει δεόντως. Secret Valentine ραβασάκια, λουλούδια, σοκολατάκια, καρτούλες, κόκκινα μπαλόνια, αρκουδάκια, αρκουδάκια με λουλούδια, τα πάντα, όλα! Στο Δημοτικό. Στην Αμερική. Γιατί ήταν υποχρεωτικό για όλους. Τώρα, το τι ήθελαν να μας μάθουν τότε, θα σας γελάσω. Πάντως εγώ προσωπικά έπαθα υπερέκθεση, αρκετή για όλη την ενήλικη ζωή μου. Άσε που όλα αυτά τα πολύ αγαπησιάρικα δε μου έκαναν ποτέ αίσθηση. Και σαν το διάολο, πάντα τα ‘μπλεκα με ομοϊδεάτες. Οπότε δεν καταρρίφθηκε ποτέ αυτό.
Όμως δεν υποτιμώ καθόλου τη μέρα. Και δεν εκτιμώ καθόλου αυτούς που την υποτιμούν. Ο λόγος απλός: Κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται μια δικαιολογία καλή, μια μέρα «κράχτης» για να μπορέσουν να εξωτερικεύσουν τα όσα κρατούν μέσα τους, να κρυφτούν υπό την –ασφαλή– αιγίδα του «αφού είναι η μέρα τέτοια». Απ’ όλα λοιπόν, που έχω ζήσει, δει κι ακούσει για τη γιορτή του Αγ. Βαλεντίνου, η μόνη ανάμνηση που δεν πρόκειται καμιά ποτέ άλλοτε να ξεπεράσει, είναι αυτή του πατέρα μου, ο πιο κυνικός κι αντί-ρομαντικός άνθρωπος επί γης, που κάθε χρόνο από τότε που θυμάμαι την ύπαρξη της γιορτής, επέστρεφε σπίτι με μια μεγάλη σοκολατένια καρδιά για τη μάνα μου και τρεις μικρές για τις κόρες του. Ως σήμερα, που πλέον είμαστε όλες στα δικά μας σπίτια, καλά κρατεί η παράδοση και πάντα μας περιμένει μια σοκολατένια καρδιά από τον Μπα ανήμερα του St. Valentine του Μέγα.
Τip ημέρας: Με την αγάπη και τον έρωτα, οι κραυγαλέες δηλώσεις είναι κούφιες, τα λουλούδια μαραίνονται αν δεν τα ποτίσεις, η σοκολάτα είναι προσωρινή γλύκα και τα δωράκια ωραία ναι μεν, αρκεί να είναι ουσιαστικά και με προσωπικό νόημα. Επομένως, ό, τι κι αν επιλέξετε να κάνετε, να το κάνετε χωρίς προγραμματισμό, αυθόρμητα και με όλη σας την καρδιά. Μόνο έτσι τιμάτε, όχι τη μέρα, αλλά το συναίσθημα.
Γράφει η Ελίνα Ανδρεάδου
Είπαμε να γράψουμε μια αστεία προσωπική ιστορία με θέμα τον Άγιο Βαλεντίνο. Σκέφτομαι, σκέφτομαι και τι παρατηρώ. Ποτέ μα ποτέ δεν είχα σχέση τη μέρα αυτή. Θες το κάρμα; Θες η τύχη μου η ανύπαρκτη; Θες που δεν πιστεύω στους αγίους; Μάλλον αυτό. Ε, δεν έκατσε τέλος πάντων και να τώρα που εκτίθεμαι και δεν έχω να μοιραστώ μια αστεία ιστορία, ξεφτίλα. Πέρα από την πλάκα, η καλύτερη ιστορία που έχω για τον Άγιο Βαλεντίνο είναι που πέρασα μάθημα απέραστο στη σχολή. Πενταράκι φυσικά. Ακόμα του χρωστάω μια λαμπάδα του Αγίου Βου. Ας είναι και κόκκινη.
Tip ημέρας: Φτιάξτε αστείες ιστορίες με το ταίρι σας που δε θα τις θυμάστε όμως επειδή έγιναν του Αγίου Βαλεντίνου, αλλά μια μέρα άκυρη που δε γιόρταζε κανένας Άγιος.
Γράφει η Αναστασία Νάννου
Τα τελευταία χρόνια η μπακουρίαση έχει χτυπήσει την πόρτα μου κι επιμένει να μου κρατά συντροφιά. Είμαι σίγουρη, όμως, πως δεν είμαι η μόνη. Την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, λοιπόν, καθώς και κάθε άλλη που φέρνει στο νου μου ρομάντζο, φιλιά, αγκαλιές και ζευγάρια, την αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Όχι γιατί την απεχθάνομαι, μια ευκαιρία είναι κι αυτή να εκφράσεις ό,τι νιώθεις, απλώς για μένα εκείνη η μέρα δεν είναι γιορτή. Πέρυσι πήγαμε με τις κολλητές μου σ’ ένα γνωστό wine bar της Θεσσαλονίκης, που από κάποια ώρα και μετά είχε ζωντανή μουσική. Κανένα ζευγαράκι τριγύρω, μόνο παρέες φίλων.
Ξάφνου, στη διπλανή παρέα σκάει μύτη ένας με μια τεράστια ανθοδέσμη με κόκκινα τριαντάφυλλα για την κοπέλα δίπλα μας, η οποία εκπλήσσεται και χαμογελά διαβάζοντας την κάρτα. Η έκπληξη όμως δεν είχε τελειώσει εκεί. Κοιτάζοντας απ’ τα παράθυρα έξω ο σύντροφός της μαζί με τους φίλους του κρατούσαν ένα τεράστιο πανό που έγραφε: «Παντρέψου με!». Αισθανθήκαμε τόσο όμορφα που γίναμε μάρτυρες όλου αυτού, που ειλικρινά κάθε χρόνο ακόμα και μόνη να είμαι, δε νιώθω άσχημα. Ο έρωτας είναι παντού, είναι τύχη, είναι ευτυχία και αξίζει να μοιραζόμαστε τη χαρά που μας χαρίζει.
Tip ημέρας: Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από εκείνο της έκπληξης. Αιφνιδίασε το σύντροφό σου κι εξέφρασε την αγάπη σου με μια μικρή χειρονομία. Μπορεί να ξεχνάμε ημέρες και γιορτές, ποτέ όμως τον τρόπο που μας έκανε κάποιος να νιώσουμε.
Γράφει ο Μιχάλης Μαρκόνης
Αυτήν τη μέρα πάνα την κοιτούσα περίεργα. Από τη μία αν είσαι λίγο ρομαντικός όπως εγώ νιώθεις μια πίεση να την κοροϊδεύεις, από την άλλη τόσες καρδιές και κόκκινα προϊόντα προκαλούν ναυτία. Στην προηγούμενή μου σχέση έμαθα κάτι χρήσιμο: Αν ο Άγιος Βαλεντίνος σε ζορίζει, γιόρτασε τη μέρα του John MacCLane. Για όσους κι όσες εκεί έξω δεν αναγνωρίζουν το όνομα, ο MacClane είναι ο πρωταγωνιστής της σειράς ταινιών δράσης «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει».
Δεν ακούγεται καθόλου ρομαντικό γιατί δεν είναι. Αλλά αυτές οι ταινίες άρεσαν πολύ στη τότε κοπέλα μου, οπότε περάσαμε μαζί εκείνο το βράδυ βλέποντας τις δύο πρώτες, συν μία που μου άρεσε εμένα, τρώγοντας τα αγαπημένα μας σνακ και κάνοντας τα πράγματα που αρέσουν πολύ στο έτερον ήμισυ στο κρεβάτι. Χωρίς φρου-φρου, χωρίς κόσμο γύρω-γύρω, κάνοντας αυτά που γουστάραμε πολύ και γελώντας. Κοιμηθήκαμε εξαντλημένοι, χορτάτοι, και λίγο πιο ευτυχισμένοι. Μπορεί να συμμετείχαμε λίγο στον καταναλωτισμό της μέρας, αλλά το κάναμε με τους όρους μας. Και μάθαμε λίγο καλύτερα ο ένας τον άλλο.
Τip ημέρας: Κάνε τη μέρα σου ανήμερα του οσίου John MacClane: αν δεν είσαι με κάποιον φρόντισε τον εαυτό σου, τους φίλους σου, όσους αγαπάς. Φάε αυτά που σ’ αρέσουν, δες αυτά που σε κάνουν να περνάς καλά, αγόρασε κάτι για σένα. Δε χρειάζεσαι κανένα Βαλεντίνο και καμία Βαλεντίνα για να νιώσεις ολόκληρος. Είμαστε αρκετοί μόνοι κι είμαστε εκεί έξω. Αν αυτή τη μέρα δε νιώθεις άνετα ανάμεσα στα ζουζουνίσματα ερωτευμένων δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό αν μείνεις μέσα. Σου αξίζει μια μέρα να θυμηθείς τι γαμάτο άτομο είσαι.
Γράφει ο Αλέξης Φαραντούρης
Εποχές ΠΑΣΟΚ, εγώ κι εκείνη μετ-έφηβοι σε μια εποχή που η Ελληνική κοινωνία μόλις είχε αρχίσει να μαθαίνει εκείνο τον Άγιο που ανήμερα της γιορτής του έχει εξεταστική ο έρωτας. Αν μια οποιαδήποτε άλλη μέρα θα είχες να επιλέξεις ανάμεσα σε ποτό, σινεμά, τρελίτσες κάτω από τα σεντόνια ή ρομαντικό δείπνο, εκείνη τη μέρα έπρεπε να τα κάνεις όλα μαζί. Αν εκείνη την εποχή έλεγες σε κάποιον τη λέξη «GOOGLE» θα νόμιζε ότι είναι μάρκα τσιχλόφουσκας. Για smartphones κι εφαρμογές κρατήσεων ούτε λόγος.
Η απόφαση δεν άργησε να ληφθεί. «Πάμε έξω κι όπου μας βγάλει». Έδινε άλλωστε έναν τόσο ερωτικό αυθορμητισμό να μην προσχεδιάσεις τίποτα και ν’ αφήσεις τον Άγιο Βαλεντίνο να ευλογήσει τις επιλογές σου την τόσο σημαντική μέρα που μόλις είχε βραδιάσει.
Ραντεβού κατά τις 20:00. Η νύχτα προβλεπόταν μεγάλη και πολλά υποσχόμενη, άρα έπρεπε να ξεκινήσει νωρίς. Πρώτη στάση, γνωστή πιάτσα εστιατορίων με κολωνάτα ποτήρια, απ’ αυτά που τρως την πίτσα με κουβέρ. Ούτε σκαμνί. Παντού ζευγαράκια να σαλιαρίζουν τρώγοντας, χαϊδεύοντας χεράκια με τις αναμονές να ξεπερνούν τη μία ώρα. Plan B και bar restaurant. Μάντεψε. Ο μοναδικός χώρος που υπήρχε ήταν πάνω στο κεφάλι του μπάρμαν. Η ώρα έχει ήδη πάει σχεδόν 22:00 και το αργότερο στη 01:00 το έτερον ήμισυ έπρεπε να κλειδώνει την πόρτα του σπιτιού. Κατευθείαν στο ψητό κι άφιξη σε γνωστό ξενοδοχείο με πρόγραμμα ημιδιαμονής. Ναι, έτσι ξεροσφύρι.
Δεν έχει σημασία αν εσύ που το διαβάζεις θυμάσαι εκείνη την εποχή ή αν ζούσες έστω τότε. Σίγουρα θυμάσαι τις ουρές στα ATM την επόμενη των capital controls πριν τρία καλοκαίρια. Φαντάσου το αυτό σε ξενοδοχείο. Ουρές ζευγαριών, νόμιμων και παράνομων, σε ουρά. Τότε έδειχνε αστείο. Τώρα περισσότερο θα το θεωρούσα ξεφτίλα του έρωτα παρά γιορτή. Έτερον εκάτερον, εντός δυο λεπτών είχαμε ήδη αποχωρήσει.
Ο έρωτάς μας τελικά γιορτάστηκε στην καντίνα της πλατείας Μαβίλη, με hot dog σ’ ένα παγκάκι πασαλειμμένοι με μαγιονέζες να κουτσομπολεύουμε τα ζευγάρια που προλάβαμε να προσέξουμε. Ούτε κολωνάτα ποτήρια, ούτε glamourous σαμπάνιες, ούτε σεξ. Μόνο δυο λούτρινα αρκούδια, δυο hot dog και πολύ γέλιο (και λίγο σπρώξιμο το μηχανάκι που έμεινε και δεν έπαιρνε μπροστά). Και πίστεψέ με ήταν τόσο ωραίο, που μπορεί να έχουν περάσει είκοσι Βαλεντίνοι από τότε, αλλά εγώ θυμάμαι αυτόν.
Tip ημέρας: Δικαιολογείσαι να πιστεύεις ότι τον έρωτα τον φέρνει ο Άγιος Βαλεντίνος μόνο αν είσαι από εκείνους που πιστεύουν ότι τα δώρα τα φέρνει ο Άγιος Βασίλης. Άντε και του χρόνου.
Γράφει η Γιοβάννα Κοντονικολάου
Πρώτο έτος στη σχολή, προ Χριστού, χωρισμένη μετά από δυο χρόνια επίπονης σχέσης και φυσικά τα μυαλά στα κάγκελα. Κι εκεί που λες ότι θα περάσεις τη μέρα με τίμια 20ευρη παραγγελία και χέστηκες κιόλας, σκάει μηνυματάκι από τον πρώην και καταλαβαίνεις ότι δε χέστηκες καθόλου τελικά, οπότε καλύτερα να την περάσεις υπέρλαμπρος με τις σωστές κλισεδιές στο καρνέ σου να κάνουν τσεκ η μία μετά την άλλη, παρά μπακούρι υποστηρίζοντας το γνωστό: «Οι χωρισμένοι δε γιορτάζουνε ποτέ».
Ας βγούμε, λέω από μέσα μου, το πολύ-πολύ να κάνουμε κι ένα ωραίο σεξ, δε θέλαμε επανασύνδεση, θα χρησιμοποιήσουμε ο ένας τον άλλον. Μέγα λάθος. Ο τυπάς, βέβαια, φαινομενικά ήταν τέλειος. Όχι μόνο ήρθε με ανθοδέσμη και σοκολάτες, μου πήρε και δώρο, με πήγε στο αγαπημένο μου μαγαζί για φαγητό, διάλεξε την πιο ρομαντική ταινία που υπήρχε για να δούμε και γενικά ήταν ένας ιππότης για τη Βασούλα (Γιοβαννούλα στην προκειμένη).
Δεν πήγαινε όμως. Για κάποιο λόγο, θες πιέστηκα, θες δεν ήταν αυτός η επιλογή μου μα η καβάτζα μου, θες ότι νόμιζα το ίδιο και γι’ αυτόν ενώ τελικά μόνο δαχτυλίδι δεν εμφάνισε, κάπως ταράχτηκα, πιέστηκα και μου βγήκαν όλα σε νεύρα. Ειλικρινά ανέπνεε κι εκνευριζόμουν. Όλο το βράδυ σκοτωνόμασταν, ώσπου κατά τις δώδεκα τον παράτησα κι (εδώ αρχίζει το τρομακτικό κομμάτι) έφυγα για το σπίτι μου, μ’ εκείνον να με ακολουθεί εν αγνοία μου. Μου σκάει λοιπόν μπροστά στην πόρτα μου, τουλάχιστον creepy, να με παρακαλέσει να κοιμηθεί εκεί απόψε γιατί δεν είχε λεφτά για ταξί κι έμενε στου διαόλου το κέρατο. Εν τέλει, κοιμήθηκε στον καναπέ –σεξ ούτε λόγος– και την επόμενη μέρα έφυγα για τη σχολή χωρίς να πούμε ούτε καλημέρα. Ούτε έρωτες, ούτε τίποτα, μόνο νεύρα. Δεν ξαναμιλήσαμε από τότε, αναρωτιέμαι γιατί.
Tip ημέρας: Αυτήν τη μέρα, μην είσαι μαλάκας. Μπορεί να μην την πιστεύεις, μπορεί να μη σου κάνει, μα υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκουν αφορμή να ξαναβρούν το ρομαντισμό τους, έστω κι έτσι. Από το να τους το βγάλεις ξινό, καλύτερα μόνος, παρά με καβάτζα. Δε θα πιάσει.
Γράφει η Μάιρα Τσιρίγκα
Του Αγίου Βαλεντίνου θα μπορούσε να είναι κάτι σαν παραμονή Χριστουγέννων, ένα πράγμα. Ξυπνάς πρωί-πρωί να οργανωθείς, να φτιάξεις ατμόσφαιρα για το βράδυ, να στολιστείς και να γιορτάσεις. Πάντα τη συγκεκριμένη μέρα τη θεωρούσα γιορτή. Τον έρωτα θεωρώ γιορτή έτσι κι αλλιώς, μόνο που δε θέλω να τον στριμώχνω σε μία μέρα μόνο.
Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι, αλλά αυτή η μέρα στη μνήμη μου μοιάζει σαν σοκολάτα χωρίς κακάο. Ωραία θα ‘ταν μια εκδήλωση πόθου απ’ το πουθενά. Ένα αερόστατο για παράδειγμα –κάτι εύχρηστο δηλαδή– με το όνομά μου γραμμένο με χρυσόσκονη ή ένα ποίημα κι ας μην έχει ομοιοκαταληξία υπό τη συνοδεία διακριτικών ντραμς ή έστω μια βόλτα με ποδήλατα πιασμένοι χέρι-χέρι που θα βγάζει με μιας στη θάλασσα. Ναι, πολύ φανταστικά όλα κυριολεκτικά και μεταφορικά, αλλά στο δια ταύτα συνήθως αυτή η μέρα περνούσε χωρίς ιδιαίτερη βαβούρα, ενώ κατά βάθος μες την τρέλα μου, πάντα περίμενα μια ανατροπή στο καθιερωμένο.
Φέτος, όμως, θα κάνω την ανατροπή και δε θα περιμένω τίποτα. Με δυο αρνήσεις, όμως, φτιάχνω ήδη μία κατάφαση και μάλλον υποσυνείδητα έχω ένα όνειρο. Εκείνο που περιέχει αμοιβαία συναισθήματα, πηγαίο αυθορμητισμό και κατάματα βλέμματα. Αντικείμενα βρίσκεις παντού ν’ αγοράσεις, τα πιο πολύτιμα κι αυθεντικά δώρα είναι οι άυλες αξίες που είναι και δυσεύρετες.
Tip ημέρας: Μην προσποιηθείς κάτι που δε νιώθεις, αλλά αν νιώθεις μη διστάσεις να το εκδηλώσεις. Ο έρωτας έρχεται και φεύγει. Όρεξη να ‘χεις να ερωτεύεσαι όσες φορές χρειαστεί λες και δεν πληγώθηκες ποτέ.
Γράφει ο Γιώργος Μαντάς
Το δώρο αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση της ημέρας. Σπας και ξανασπάς το κεφάλι σου για ένα δώρο πρωτότυπο, μοναδικό, που θα κάνει τα μάτια να λάμψουν σαν τη φλόγα στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004. Τα κλασσικά όλοι τα ξέρουμε: αρκουδάκια σε διάφορα μεγέθη, καρδούλες ή ό,τι έχει καρδούλες έστω και σ’ ένα απειροελάχιστο σημείο, ραβασάκι από το pillowfights, τριαντάφυλλα να δηλώσεις τον πόθο σου, σοκολάτες με γλυκόλογα και για τους πιο σεξουλιάρηδες, εσώρουχα και sex toys. Βασικά, ό,τι μπορείς να βρεις για δώρο κι ανήκει στις 50 μπορδοροδοκόκκινες αποχρώσεις του κόκκινου ανήκει στη λίστα με τα κλασσικά δώρα για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Αλλά ξέρετε πώς είναι η φάση. Άλλοι θεωρούν το κλασσικό ξεπερασμένο κι άλλοι ρομαντικό.
Έτσι κι εγώ, εκείνον τον ερωτευμένο Φλεβάρη, κάλεσα το κολλητάρι μου τον Έλον Μασκ, κανονίσαμε να εκτοξεύσει το καινούργιο μοντέλο της Τέσλα (σε κόκκινο χρώμα φυσικά λόγω και της ημέρας) στο διάστημα με πυραύλους της Space X και τη συγκεκριμένη στιγμή-ώρα-δευτερόλεπτο, όπου με το αμόρε απολαμβάναμε δυο εξαιρετικές Tommy’s Margaritas σ’ ένα χλιδάτο ταρατσάτο μπαρ ξενοδοχείου, εισήλθε φλεγόμενο με τέρμα τα γκάζια στην ατμόσφαιρα, ενώ έπαιζε η μουσική από το βάθος το «βάλαμε φωτιά στα φρένα», έκανε μια τεράστια έκρηξη και σχηματίστηκαν τα αρχικά μας μέσα σε μια πελώρια καρδιά. Παραλίγο να μας κάνει μήνυση ο Δήμος Αθηναίων αλλά κατάλαβαν τον έρωτά μας κι όλα καλά στο τέλος. Βγάλαμε και selfie με το Δήμαρχο. Ας είμαστε όμως ρεαλιστές και μην πιστεύετε ό,τι διαβάζετε. Φεβρουάριο μήνα και σε ταράτσα ξενοδοχείου θα μας έτρωγε το κρύο, οπότε είπα του Έλον να το κανονίσουμε για Ιούνιο που δε χρειάζεται ζακέτα.
Ο Έρωτας είναι μια απίστευτη έννοια και δικαίως τον γιορτάζουμε. Λειτουργεί ως μια μικρή υπενθύμιση που έχουμε ως χρέος στον άνθρωπο, στη ζωή, στο ταίρι μας. Το μεγαλύτερο δώρο που ταιριάζει σε μια τέτοια γιορτή είσαι εσύ. Αντί να ψάχνεις στις αγορές για ένα πρωτότυπο δώρο, γίνε εσύ το πρωτότυπο δώρο κι αφιέρωσε χρόνο στον έρωτά σου. Σπίτι σας, σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα φορώντας τα κομψά σας ρούχα, δείπνο που έχετε μαγειρέψει μαζί ή ακόμα κι έκπληξη από τον έναν, μουσικούλα, κρασάκι και μετά (τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται).
Tip ημέρας: Καλού κακού, επίλεξε ένα δωράκι από τη λίστα με τα κλασσικά. Μεταξύ μας, δε θα πάει χαμένο. Ειδικά αν κάψεις το φαγητό.
Γράφει η Βασιλική Γουγούλα
Η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι για μένα μια ιδιαίτερη μέρα-γιορτή. Αν και ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι προσπαθεί να ενισχύσει την υπερκαταναλωτική τάση που μας διακατέχει λίγο-πολύ όλους σήμερα και ότι ο έρωτας δεν μπορεί παρά να γιορτάζει κάθε μέρα, δεν παύω να πιστεύω ότι είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να περάσεις μια ξεχωριστή μέρα για το ταίρι σου.
Να ζορίσετε το μυαλό σας, να σκεφτείτε κάτι πρωτότυπο, να εντυπωσιάσετε ο ένας τον άλλον! Το γιατί πρέπει οπωσδήποτε ή να τον μισούμε αυτό τον Άγιο ή να τη θεωρούμε την πιο ρομαντική μέρα του χρόνου, δεν το κατάλαβα ποτέ. Παρόλα αυτά, δε θα ήθελα το ταίρι μου να βγει με τους φίλους του εκείνη τη μέρα. Κι ας μην έχει τίποτα από ταινίες του Holywood η βραδιά μας, θα ήθελα να είμαστε απλώς μαζί.
Με ρώτησαν την πιο ξεχωριστή μέρα του Αγίου Βαλεντίνου και σίγουρα δεν μπορώ παρά να τη μοιραστώ μαζί σας, να γελάσει κι εσάς λίγο το χειλάκι σας. Ντύθηκα που λέτε, στολίστηκα, κανονική ντιβάρα –Σαλονικιά βλέπετε– κι ετοιμάστηκα για μια «ρομαντική» έξοδο με την τότε σχέση μου. Μη σας τα πολυλογώ, κλασική αναποφάσιστη απέρριψα όλες τις επιλογές που μου έδωσε για all time classic μαγαζιά με ζευγαράκια σε τρυφερές στιγμές κι αισθησιακή μουσική και καταλήξαμε –ούτε κι εγώ ξέρω πώς τόσα χρόνια μετά– να τρώμε πιτόγυρο στην Αριστοτέλους με ένα ζεύγος ηλικιωμένων στο διπλανό τραπέζι.
Μετά κατηφορίσαμε και καταλήξαμε να κάνουμε βόλτα στην παραλία, ενώ παράλληλα αποφάσισα πως, Φλεβάρη μήνα, μες την παγωνιά, ήθελα παγωτό. Περιττό να σας πω ότι οι θερμίδες εκτοξεύτηκαν στα ύψη και την επόμενη μέρα τις έκλαιγα.
Tip ημέρας: Αν είσαι σε σχέση, να περάσεις τη μέρα με το ταίρι σου, ακόμα κι αν σου πει πως δεν πιστεύει σ’ αυτά. Κατά βάθος, ακόμα κι ο πιο Αντι-Βαλεντινιστής, περιμένει κάτι ιδιαίτερο από σένα. Αν είσαι μόνος, πάρε μια παρέα φίλων και περάστε καλά. Το πολύ-πολύ τα ζευγαράκια γύρω σας να αποτελέσουν εξαίρετο αντικείμενο σχολιασμού μετά από δυο-τρία ποτά.
Χρόνια πολλά!
