Τον Φεβρουάριο τον αγαπάμε στο pillowfights γιατί είναι ο μήνας που γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας. Και τα γενέθλια θέλουν κέφι και φίλους για να τα ευχαριστηθείς. Φίλους νέους, αλλά και διαχρονικούς κι αγαπημένους.
Έτσι κι εμείς ζητήσαμε από πρώην αρθρογράφους μας (once a pillowfighter, always a pillowfighter, μην ξεχνιόμαστε!) να μας χαρίσουν από ένα guest άρθρο, εδώ στο reunion μας!
Από σήμερα 1/2/18 ως και τις 15 του μήνα, καθημερινά θα δημοσιεύουμε τις νέες ιστορίες των παλιών μας φίλων.
Χρόνια πολλά fighters!
Γράφει η Θεοδώρα Μαρία Βένου.
Να που και πάλι μείναμε οι δυο μας. Να που και πάλι τα πράγματα ήρθαν ακριβώς όπως τα προέβλεψες. Και τώρα ντρέπομαι να σε πάρω να σου πω πώς τα κατάφερα γιατί θα έρθεις με εκείνο το βλέμμα του «εγώ στα ΄λεγα». Εντάξει, κι εγώ τα σκάτωσα! Τι σημαίνει αυτό; Σε δουλειά να βρισκόμαστε.
Καμία παράβαση στον κανόνα που θέλει τον φίλο να έχει δίκιο, να επιμένει και να υπομένει γνωρίζοντας στο βάθος ότι θα κάνεις ακριβώς το αντίθετο από αυτό που σε συμβούλευσε. Γι’ αυτό και κάθε φορά που βλέπεις κλήση μου, η καρδιά σου πιάνεται γιατί αναρωτιέσαι από ποιο παγκάκι θα με μαζεύεις πάλι.
Είναι σαν να καταγράφω τις συμβουλές σου μία προς μία κι ουσιαστικά να βάζω τα δυνατά μου έτσι ώστε να μην ακολουθήσω απολύτως καμία. Εσύ, όμως, νιώθεις την ευθύνη να με κράζεις κάθε φορά και μετά να κάθεσαι να με παρηγορείς τρώγοντας μαζί μου ό,τι βλακεία μου έρθει στο κεφάλι και συμφωνώντας ότι είμαι ηλίθια.
Δε φταίω εγώ που θέλω όλα στη ζωή μου να θυμίζουν έρωτα. Να ξυπνάω με το άγχος μη μου φύγει η μέρα απ’ τα χέρια και στο τέλος της καταλήξω απλά λίγο πιο μεγάλη από χθες. Δε μου αρέσει που μεγαλώνουμε κι εγώ κι εσύ, αλλά δε συμβιβάζομαι κιόλας. Δε φταίω εγώ που στον ορισμό του πιο τρελού βάζεις δίπλα το όνομά μου.
Αν ήξερες τι όμορφο είναι να ερωτεύεσαι, δε θα αναρωτιόσουν τι του βρίσκω. Να κρατάς τα δυνατά κι όλα όσα εκείνα σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός. Να πηγαίνεις στη δουλειά σου και να νιώθεις ότι γι’ αυτό προοριζόσουν απ’ την αρχή. Να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο, που σε κάνει να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου και τα χέρια σου από πάνω του. Να κλείνεσαι σε αγκαλιές στις οποίες νιώθεις τόσο ασφαλής που απλά ξέρεις ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά όσο ακόμα σε σφίγγουν. Να έχεις να θυμίζεις κάτι απ’ τους ανθρώπους που μόλις τους δεις λες ότι γεννήθηκαν για να ζήσουν.
Είναι ευλογία να μετράς τις στιγμές που δεν ήθελες με τίποτα να τελειώσουν και να τις βγάζεις παραπάνω απ’ τις αδιάφορες. Να ξυπνάς το πρωί και το πρώτο άτομο που αντικρίζεις να θυμίζει έρωτα. Να βγαίνεις στον δρόμο και να χαμογελάς κι ας σε περνάνε όλοι για ανώμαλο και μαστουρωμένο απ’ τη μυρωδιά του αγαπημένου σου καφέ. Να καλημερίζεις τους τοξικούς και να μην τους αφήνεις να καταναλώσουν στιγμή απ’ τη διάθεσή σου για ζωή.
Στα δύσκολα θα μάθεις να λες και «δεν μπορώ» μα και «δε θέλω». Να θέτεις στόχους για τους οποίους θα χρειαζόταν να θυσιαστείς για να πετύχεις κυρίως, όταν όλοι τους κρίνουν ακατόρθωτους. Στόχος δεν είναι για όλους η ισορροπία. Κάποιοι τη βαριούνται και παθιάζονται με την εξέλιξη. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να ισορροπήσω, απλά όταν μου συνέβη, δεν το θέλησα. Τα γκρέμισα όλα λοιπόν και βρέθηκα και πάλι στην κατάσταση που όλοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ως «εσύ δεν πας καθόλου καλά».
Τώρα πάρε το κινητό μου και κάνε το ό,τι θες. Απενεργοποίησέ το ή άρχισε να κάνεις φάρσες σε όλες τις επαφές μου. Αν θέλεις, εξαφάνισέ το κιόλας ή παράτα το σε κανένα διπλανό παγκάκι για να μου το κλέψουν. Πρώτη φορά θα είναι, άλλωστε; Αλλά τι να το κάνουν με σπασμένη οθόνη; Εγώ παύω να περιμένω για το μήνυμα που όσο κι αν υποστηρίζεις ότι θα έρθει κάποτε, τότε θα είναι αργά. Βγαίνει το «κάποτε» απ’ το λεξιλόγιό μου. Χθες, σήμερα κι αύριο. Σε αυτά γυρνάω μόνο.
Πάρε και την τσάντα μου γιατί θα την ξεχάσω σίγουρα και πάμε σπίτι. Μας περιμένει φαγητό, φθηνό κρασί κι η γάτα μου πάνω στο άστρωτο κρεβάτι. Θέλω να μου πεις τι χρώμα να βάψω τα μαλλιά μου. Θέλω να με βοηθήσεις να κάνω και μια μικρή μετακόμιση τον καναπέ γιατί έτσι μου κάπνισε. Όχι ότι θα έχει διαφορά, αλλά το κενό φαίνεται πιο όμορφο όταν το παρατηρείς από διαφορετική οπτική γωνία.
Νύσταξα και λίγο. Κλείσε το φως, αλλά κάτσε. Το πρωί θα σου φτιάξω καφέ και θα τα συζητήσουμε όλα αναλυτικά για να μου πεις εκείνο το «εγώ στα ΄λεγα». Μου τα είπες, τα άκουσα, τα έγραψα εκεί που δεν πιάνει μελάνι και τώρα καληνύχτα.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
