Τον Φεβρουάριο τον αγαπάμε στο pillowfights γιατί είναι ο μήνας που γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας. Και τα γενέθλια θέλουν κέφι και φίλους για να τα ευχαριστηθείς. Φίλους νέους, αλλά και διαχρονικούς κι αγαπημένους.
Έτσι κι εμείς ζητήσαμε από πρώην αρθρογράφους μας (once a pillowfighter, always a pillowfighter, μην ξεχνιόμαστε!) να μας χαρίσουν από ένα guest άρθρο, εδώ στο reunion μας!
Από σήμερα 1/2/18 ως και τις 15 του μήνα, καθημερινά θα δημοσιεύουμε τις νέες ιστορίες των παλιών μας φίλων.
Χρόνια πολλά fighters!
Γράφει η Μέλανη Ανθίμου.
Πόσο εύκολο να χωρέσεις σε μια αγκαλιά; Και την ίδια στιγμή τόσο δύσκολο και σπάνιο μέσα σε τόσα εκατομμύρια κόσμου να συναντήσεις τον δικό σου άνθρωπο. Μια αγκαλιά δεν είναι απλά δυο χέρια που σε τυλίγουν. Είναι αύρα, είναι κορμί, είναι ψύχη, είναι όμως και συναίσθημα.
Μπορείς κάποιον να τον φιλήσεις στο στόμα χωρίς συναίσθημα. Δεν μπορείς να τον αγκαλιάσεις, όμως. Πρέπει να τον δεις στα μάτια και να ενωθείτε. Να του δώσεις σημασία, να τον αγγίξεις τρυφερά. Να νιώσεις τη ψυχή του άλλου και να την χαϊδέψεις. Σαν μια μαγική δύναμη να εμποδίζει αυτή την ιεροτελεστία, γιατί περί τέτοιας πρόκειται.
Όσο ψάχνεις απεγνωσμένα να χωρέσεις σε μια, όλο σου ξεγλιστράει και τελικά καταλήγεις με δυο χέρια γύρω από σένα. Τα δικά σου. Δυο φτερούγες κομμένες που σε τυλίγουν για να σε προστατέψουν. Προσπαθούν να σου δώσουν αυτή την τρυφερότητα που σου λείπει εδώ και καιρό.
Κρίμα που ο γυάλινος αυτός κόσμος σταμάτησε να αγκαλιάζει και να συζητάει και κατάντησε μόνο να ξεπετάει∙ συναισθήματα, κορμιά, ψυχές, φιλίες, έρωτες. Όλα στο βωμό του «σιγά, και τι έγινε;». Να μη φανεί ότι εγώ ένιωσα ενώ ο άλλος όχι. Δε νιώθει πλέον κανείς κι όποιος το κάνει, χάνει. Ένα παιχνίδι χαμένο απ’ την αρχή, αλήθεια, πώς χάνεται;
Δίχως στοργή, τρυφερότητα, αγάπη, άνθρωπε, τι ζητάς; Αλήθεια, απορώ. Τι είναι αυτό που σε κρατάει μακριά από μια αγκαλιά αληθινή; Να ψάχνεις για χάδια αλλόκοτα κι εφήμερα. Κρυφτό, που πάντα καταλήγει σε μια αποκάλυψη: Πως ο άλλος δε θα μείνει για πολύ. Πως δε νιώθει κάτι ή περάσατε καλά, αλλά ας μη δώσουμε κι αξία.
Γενικά είναι πλέον σημαντικό να μη δίνεις αξία, να μην αφιερώνεις χρόνο. Να μην αφήνεσαι. Η αγκαλιά για να γίνει φάρμακο χαράς θέλει χρόνο. Όπως η αλεπού του μικρού πρίγκιπα. Τη φρόντισε, τη νοιάστηκε, την ακούμπησε για να ‘ναι δική του. Να διαφέρει από τις άλλες, τις απλές. Είναι δική σου αγκαλιά. Εσένα χωράει κι εσύ σε αυτήν χωράς.
Δύο ψυχές χωρίς σώμα που εμποδίζει. Μέσα στην απεραντοσύνη, ανάμεσα στο φεγγάρι και τα αστέρια, αγκαλιάζονται. Τότε μπορούν να αγκαλιαστούν δυο πλάσματα αληθινά και να ενωθούν. Αυτή είναι η ουσία της αγκαλιάς. Από αυτό αποτελείται. Τα χέρια περισσεύουν. Είναι εμπόδιο. Μπροστά στο μεγαλείο και το άγγιγμα ψυχών που συντελείται.
Αν δεν καταλαβαίνεις την αξία της, μην τη ζητάς και μην τη χαραμίζεις, είναι πολύτιμη. Μια, άντε αν είσαι τυχερός, δυο θα σε χωράνε. Στις άλλες ή θα περισσεύεις ή βουλιάζεις. Κανένα σενάριο δεν είναι καλό, πάντα κάποιος θα θέλει λίγο περισσότερο και θα νιώθει υπεράνω. Ο καθένας γνωρίζει μόνο αυτός πώς νιώθει. Οπότε μην αναλώνεσαι στα συναισθήματα του άλλου. Εσύ να νιώθεις. Εσύ να θες να είσαι εκεί. Ο άλλος και να σε κοροϊδεύει, πρόβλημά του. Δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος.
Μια αγκαλιά είναι η μετουσίωση ενός κορμιού σε ψυχή, μέσα σε δυο χέρια διψασμένα για επαφή. Δεν είναι τυχαίο που οι τρελοί ξέρουν να αγαπούν, δεν τους εμποδίζει το κορμί τους να νιώσουν. Χρησιμοποιούν το μυαλού τους και δένονται με τον άλλο άνθρωπο.
Αυτό είναι μια αγκαλιά, ένα αληθινό δέσιμο αόρατο, που φέρνει κοντά δυο ανθρώπους πάντα και τους ενώνει σιωπηρά. Εκκωφαντικά, όμως, τα όσα προκαλεί αυτό το μαγικό δέσιμο γαλήνης κι ουσιαστικής επικοινωνίας δυο κορμιών με σύμπλεγμα κοινών ονείρων.
Δοκίμασέ το∙ θα σου αρέσει σίγουρα.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
