Τον Φεβρουάριο τον αγαπάμε στο pillowfights γιατί είναι ο μήνας που γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας. Και τα γενέθλια θέλουν κέφι και φίλους για να τα ευχαριστηθείς. Φίλους νέους, αλλά και διαχρονικούς κι αγαπημένους.
Έτσι κι εμείς ζητήσαμε από πρώην αρθρογράφους μας (once a pillowfighter, always a pillowfighter, μην ξεχνιόμαστε!) να μας χαρίσουν από ένα guest άρθρο, εδώ στο reunion μας!
Από σήμερα 1/2/18 ως και τις 15 του μήνα, καθημερινά θα δημοσιεύουμε τις νέες ιστορίες των παλιών μας φίλων.
Χρόνια πολλά fighters!
Γράφει η Στέλλα Σεπέρα.
Ξημέρωμα. Για ακόμα μια φορά πολλές οι σκέψεις κι ακόμα περισσότερες οι ερωτήσεις. Είναι απ’ αυτά τα περίεργα και μουδιασμένα βράδια, που θες να κοιμηθείς, αλλά η γλυκόπικρη γεύση των αναμνήσεων δε σε αφήνει.
Οι αόριστες, το ίδιο κι οι ερωτήσεις. Ο στόχος όμως πάντα –και για πάντα– ο ίδιος: να μας παιδεύουν και να μας ταλαιπωρούν. Την καρδιά, το μυαλό, την ησυχία μας. Και σαν να μην έχουμε τι άλλο να κάνουμε, επιλέγουμε να ανακυκλώνουμε ξεχασμένες και σκονισμένες αναμνήσεις.
Παλιοί έρωτες, τωρινές περιπέτειες, μελλοντικές ανησυχίες. Όλα, όμως, γυρνάνε γύρω απ’ το ίδιο πράγμα, την καρδιά μας και μόνο. Ποιος θα τη ζεστάνει; Ποιος θα την ξεκλειδώσει; Ποιος θα τη μαλακώσει; Κι αν τον βρήκαμε αυτόν τον έναν και τον χάσαμε; Κι αν αφήσαμε τον μεγαλύτερο έρωτά μας να μας φύγει; Κι αν είχαν γίνει διαφορετικά τα πράγματα, όλα θα ήταν αλλιώς.
Άλλο ένα ξημέρωμα, λοιπόν, που αναρωτιέσαι, μαζί με τις σκέψεις σου, γιατί κάποια πράγματα να είναι τόσο δύσκολα να τα ξεπεράσεις και να προχωρήσεις; Μήπως δεν έχεις αφήσει τον εαυτό σου να αφεθεί και να ξεχάσει; Μήπως δεν έχεις δώσει ευκαιρία σε κάποιον άλλον να προσπαθήσει να σε πλησιάσει, απλά και μόνο επειδή έχεις συνηθίσει σε ένα δικό σου μοτίβο;
Όταν έχεις μεγαλώσει με το να νιώθεις παράλογα, χωρίς όρια και με μόνο σου τιμόνι το πάθος, όταν έχεις μάθει να αγαπάς ενστικτωδώς, σαν να είναι αυτός ο μόνος τρόπος επιβίωσης, πώς να αντέξεις τα μέτρια και τα αδιάφορα; Πώς να βολευτείς με κάτι που δε θα σε ανατριχιάζει και δε θα μυρίζει επανάσταση σε κάθε ματιά και σκέψη;
Δεν μπορείς. Δεν μπορείς να συμβιβαστείς. Ξενερώνεις, το βαριέσαι και νευριάζεις. Με εσένα, με εκείνον, με τον κόσμο. Αυτά σκέφτεσαι κι αλλάζεις πλευρό. Τα ζητήματα καρδιάς, είναι τα πιο δύσκολα, αλλά θέλουν θάρρος να κάτσεις να τα αναλύσεις. Με το μαξιλάρι σου, με τους φίλους σου στον καφέ, με τη μαμά σου, με τον καθρέφτη σου. Πάντα όμως με θάρρος. Μήπως λοιπόν, αυτή να είναι κι η λύση;
Θάρρος. Μήπως αυτό που χρειαζόμαστε είναι λίγο θάρρος παραπάνω; Για να γελάσουμε, να κλάψουμε, να ερωτευτούμε ξανά και ξανά. Με τον ίδιο αλαζονικό και αυθάδη τρόπο. Να απαιτήσουμε και να δώσουμε για τον έρωτα κι ας καούμε. Αλλά θα το έχουμε κάνει με θάρρος. Χωρίς να φοβόμαστε τα υποτιθέμενα bad ending, των υποτιθέμενων σεναρίων που βάζουμε στο κεφάλι μας και μας το καίει.
Να βρούμε το θάρρος να φωνάξουμε ποιοι είμαστε, με όση φωνή μας έχει απομείνει, γιατί «αυτοί είμαστε». Να βρούμε λίγο παραπάνω θάρρος να πούμε ένα «σ’ αγαπώ» και μια «συγγνώμη», γιατί το νιώσαμε κι ας μη βρουν αντίκρισμα. Αρκεί να ξέρουμε εμείς τι θέλουμε και να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ τα δάχτυλό μας. Ας αφήσουμε τους άλλους να παίζουν κρυφτό κι εμείς απλώς ας γεμίσουμε τους πνεύμονες με υπερηφάνεια, γιατί ξέρουμε να τιμάμε τα συναισθήματά μας.
Κι αν τα εκμεταλλευτούν, δε πειράζει, χαλάλι. Ας βρούμε το θάρρος να τους συγχωρέσουμε γιατί αυτοί δεν έχουν βρει ακόμα το θάρρος που χρειάζεται για να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Να ξέρουν τι θέλουν και τι ζητάνε απ’ τους ανθρώπους. Οπότε μη λυπάσαι όταν θα σε πληγώσει κάποιος που δεν ξέρει τι θέλει. Να σε στεναχωρεί όταν θα σε πληγώσει κάποιος που ξέρει καλά τι θέλει. Κι αυτό θα είναι η ασφάλεια του εαυτού του.
Να βλέπεις τα μάτια, γιατί αυτά καμιά φορά κρύβουν το θάρρος που το σώμα κι οι λέξεις δεν τολμούν να πουν φωναχτά. Καμιά φορά εκεί κρύβεται αυτό που χρειάζεσαι για να πάρεις το πράσινο φως και να τα δώσεις όλα. Γύρνα τώρα, όμως, πάλι πλευρό και κάνε αυτήν την ερώτηση στον εαυτό σου. Είσαι όντως αρκετά θαρραλέος;
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
