Το pillowfights θυμάται, τιμά και γιορτάζει τους αρθρογράφους που πέρασαν κάτω από τα πούπουλά του σ’ ένα αρθρογραφικό reunion! Παλιοί κι αγαπημένοι pillowfighters, επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και μας χαρίζουν ένα ακόμη άρθρο.
Καλώς μας ξανάρθατε και καλώς σας ξαναδεχτήκαμε!
Γράφει η Μαγδαληνή-Μαρία Παπάζογλου. (Διάβασε παλαιότερα άρθρα στη στήλη της #Error_404)
Κι αν ήμασταν αθάνατοι, τι θα γινόταν;
Θ’ αλλάζαμε στάση στη ζωή κι ίσως κάποια στιγμή ερχόταν η σοφία με το πέρας των χρόνων. Ίσως πάλι κάποια στιγμή να πλουτίζαμε, κι έπειτα να πολλαπλασιάζαμε αυτόν τον πλούτο. Κι έτσι να ταξιδεύαμε σ’ όλες τις χώρες του κόσμου μία και δύο και τρεις φορές. Κι ύστερα θα ερωτευόμαστε. Όμως, πόσες φορές θ’ αντέχαμε να ερωτευτούμε;
Ήδη είναι δύσκολο να τηρήσεις το «μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος». Φαντάσου το «για πάντα» να έπαιρνε ρεαλιστικές διαστάσεις. Φαντάσου να ερωτευόσουν έναν άνθρωπο για 150 ή 200 χρόνια. Θα ήταν άραγε εφικτό; Ή τελικά όση σοφία κι αν αποκτήσει ο άνθρωπος, είναι καταδικασμένος να βαριέται τη σταθερότητα;
Από την άλλη, στην περιορισμένη χρονικά ζωή μας και δεν έχουμε κουράγιο να φθαρούμε από έρωτα πολλές φορές -κυρίως γιατί παίρνει χρόνο ν’ ανακάμψουμε μετά το πέρας ενός έρωτα μεγάλης έντασης. Πόσω δε μάλλον στην αιωνιότητα, θα είχαμε άραγε αντοχές να τεμαχίζουμε κάθε λίγο τον εαυτό μας μοιράζοντάς τον εδώ κι εκεί κάθε 25, 50, 70, 100 χρόνια, αλλάζοντας 200, 1000, 4000 ερωτικούς συντρόφους; Κι ας είχαμε τον χρόνο με το μέρος μας, μήπως θα κουραζόμασταν από «των σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία»; Αυτό που θέλω να πω είναι, μήπως τελικά δε μας φταίει ο χρόνος, μήτε η θνητότητά μας, αλλά το πρόβλημα βρίσκεται στις εργοστασιακές μας ρυθμίσεις;
Καθώς οι διάφορες μόδες μας επηρεάζουν, ξεχνάμε να κρατήσουμε ακέραιο χαρακτήρα κι αρχές. Τα τελευταία 20 χρόνια είναι της μόδας το εύκολο -εύκολη μόδα, εύκολο χρήμα, εύκολο σεξ. Κι οι μόδες των επόμενων 100, 200 χρόνων θα μας έφερναν συνεχώς νέα δεδομένα. Βλέπουμε ότι όσο γερνάμε, δεν μπορούμε να συμβαδίζουμε με τη μόδα, άρα αν δε γερνούσαμε, πόσο θεμιτό θα ήταν να επηρεαζόμαστε συνεχώς απ’ όλους αυτούς τους πλαστούς εξωτερικούς παράγοντες; Εξάλλου κι ο πιο σοφός άνθρωπος έχει αδυναμίες και παρόλο που ένας άνθρωπος 100 χρονών πιθανόν να είναι πιο κατασταλαγμένος από έναν εικοσάρη, μήπως αυτή η σοφία έγκειται στην επίγνωση του επερχόμενου θανάτου; Γιατί ένας άνθρωπος που τα έχει βρει με τον θάνατο, πλησιάζει περισσότερο από τον καθένα στην αυτοπραγμάτωση. Αν δεν υπήρχε ο θάνατος στο πλάνο μας, θα ερχόταν ποτέ αυτή η πολυπόθητη τελμάτωση;
Συνεπώς, για να γυρίσουμε και στο θέμα μας, βγάζοντας τον θάνατο από την εξίσωση είναι σαν να αφαιρούμε και τον τελευταίο παράγοντα που θα μπορούσε να χωρίσει ένα ζευγάρι. Θα υπήρχε η ίδια ένταση στα συναισθήματα τότε; Γνωρίζοντας πως δεν μπορείς να χάσεις τον άνθρωπό σου από φυσικά τουλάχιστον αίτια, θα μπορούσες να νιώθεις το αίσθημα της προστασίας; Θα καιγόσουν το ίδιο για τον άλλον; Θα χανόσουν ποτέ στη διαδικασία να προλάβεις να χωρέσεις μία ακόμη ώρα στο 24ωρο, έχοντας τη γνώση πως το άπειρο σάς ανήκει;
Μέχρι το τέλος του κόσμου τραγουδάμε χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση στο περιεχόμενο των στίχων. Όμως στην αθανασία, το τέλος του κόσμου είναι ατελεύτητο, μα συνάμα αβέβαιο. Συνεπώς, το ίδιο ατελείωτη θα ήταν κι η μοναξιά που θα βιώναμε πριν από τον επόμενο έρωτα. Γιατί στο σενάριο αυτό, τα «100 χρόνια μοναξιάς» θα έπαιρναν σάρκα κι οστά κι ίσως να μη μέναμε αλώβητοι από τη διαδικασία. Γιατί όσο συντριπτικός μπορεί να υπάρξει ένας έρωτας για το είναι, άλλο τόσο μπορεί να σε συνθλίψει το συναίσθημα της απόρριψης, της απόγνωσης ή της επανειλημμένης απογοήτευσης.
Τελικά λοιπόν, ίσως για την ώρα να πρέπει απλώς να συμφιλιωθούμε με την τρέχουσα κατάσταση του θνητού μας εαυτού. Τουλάχιστον μέχρι νεωτέρας…
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
