Τον Φεβρουάριο τον αγαπάμε στο pillowfights γιατί είναι ο μήνας που γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας. Και τα γενέθλια θέλουν κέφι και φίλους για να τα ευχαριστηθείς. Φίλους νέους, αλλά και διαχρονικούς κι αγαπημένους.
Έτσι κι εμείς ζητήσαμε από πρώην αρθρογράφους μας (once a pillowfighter, always a pillowfighter, μην ξεχνιόμαστε!) να μας χαρίσουν από ένα guest άρθρο, εδώ στο reunion μας!
Από σήμερα 1/2/18 ως και τις 15 του μήνα, καθημερινά θα δημοσιεύουμε τις νέες ιστορίες των παλιών μας φίλων.
Χρόνια πολλά fighters!
Γράφει η Δανάη Γιαννοπούλου.
Πέρασε πολύς καιρός απ’ την τελευταία φορά που μοίραζα έτσι αβίαστα ευκαιρίες. Έχω πάψει πλέον να πιστεύω στον όρο «φιλία» όπως τον πρωτοέμαθα στην α΄δημοτικού. Για καιρό τον ακολουθούσα πιστά σαν ευαγγέλιο. Γιατί ό,τι και να σου κάνει ο φίλος είναι για το καλό σου, έτσι δεν είναι;
Και κάπως έτσι έφτασα πασχίζοντας να τηρώ κατά γράμμα τα όσα προστάζει μια φιλία αντάξια αυτού του ορισμού της. Να χάνω εμένα προκειμένου να μη χρειαστεί να απογοητεύσω τους άλλους. Ευτυχώς, όμως, μεγάλωσα πια κι ο ορισμός αυτός δεν ανταποκρίνεται πλέον ικανοποιητικά στις απαιτήσεις μου. Αν με ρωτούσαν σήμερα τι είναι για μένα φιλία θα τους απαντούσα ως εξής: Για κάποιους ανθρώπους θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι δε θα με προδώσουν ποτέ. Χαίρομαι που τελικά έχω κι άλλο χέρι.
«Ήσουν αφελής», θα σου πουν οι περισσότεροι μόλις τους μιλήσεις γι’ αυτήν την ουτοπική φιλία που με νύχια και με δόντια πάσχιζες να φέρεις στη ζωή. Πολύ επιεικής, εκ μέρους τους, θα έλεγα αυτός ο χαρακτηρισμός. Διότι σε καμία περίπτωση δεν είναι σε θέση να περιγράψει το πόσο ηλίθιος νιώθεις όταν συνειδητοποιείς πόσα πράγματα έκανες για κάποιον που δεν άξιζε ούτε το ελάχιστο από όλα αυτά.
Πόσες άραγε φορές έχεις βρεθεί σε αυτή τη θέση; Να δίνεις και να μην παίρνεις τίποτα ως αντάλλαγμα, τελικά. Να μην ακούς κανένα «μπράβο» παρά μόνο ένα συνεχόμενο παράπονο. Τίποτα δεν είναι αρκετό εκτός κι αν προέρχεται από εκείνους. Και μην ξεχνάς, εσύ δεν μπορείς να τους ξεπεράσεις, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τους ακολουθείς. Σου θυμίζει κάτι ή μάλλον κάποιον αυτή η περιγραφή; Άσε με να σε βοηθήσω λίγο.
Φίλοι-φίδια ο πιο κοινός χαρακτηρισμός για τα άτομα αυτά κι όμως σχεδόν ποτέ η εμφάνισή τους δεν μαρτυράει κάτι τέτοιο. Θα σε βρουν έχοντας, τάχα, τις καλύτερες προθέσεις ενώ παράλληλα από πίσω σου θα σκάβουν τον πιο βαθύ λάκκο.
Το χειρότερο, όμως, δεν είναι αυτό. Γιατί στην τελική ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις τον άλλον απ’ τον χαρακτήρα του. Δε σου επέβαλε κανείς να τον βάλεις στη ζωή σου, άλλο αν εσύ επιλέγεις τελικά να τους αφήσεις να εισβάλλουν σε αυτή και να τα κάνουν όλα γης μαδιάμ.
Το χειρότερο μέσα σε όλο αυτό είναι πως εσύ έχεις άγνοια κινδύνου. Όλα σου φαίνονται τέλεια. Κι ας βλέπεις τον άλλον στις στεναχώριες σου να χάνεται και ποτέ του να μην έχει έναν καλό λόγο να σου πει. Εσύ εκεί δίπλα του ή μάλλον λίγο πιο πίσω του να προσπαθείς να στολίσεις τις αμφιβολίες σου με δικαιολογίες μην τυχόν και τις δει γυμνές, τρομάξει και φύγει.
Ακόμα κι όταν προσπαθεί να σε φέρει στα μέτρα του εσύ και πάλι δε βλέπεις το λάθος του. Ασπάζεσαι απλά χωρίς καμία αντίρρηση τα «πολύ» και τα «λίγα» που σου προσάπτει. Και λίγο-λίγο πιέζεις τον εαυτό σου να πετάξει όλα αυτά που τόσο άδικα θεωρείς περιττά, προκειμένου να χωρέσεις σε μια εικόνα που κάποιος άλλος έχει πλάσει για σένα.
Και διώχνεις τόσα άτομα από δίπλα σου μόνο και μόνο για να χωρέσεις αυτόν ξεχνώντας τα πόσα έκαναν ως τώρα αυτά για σένα. Κι όσο και να σου κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, εσύ επιλέγεις να μην τους ακούς γιατί μια φωνή από δίπλα σου δε σταματάει να σου υπενθυμίζει τα πόσα έχει κάνει για σένα.
Τι κι αν σ’ έχει εξαντλήσει, τι κι αν δεν αναγνωρίζεις πλέον τον άνθρωπο που αντικρίζεις κάθε πρωί στον καθρέφτη σου; Εσύ εξακολουθείς να τον ευγνωμονείς που βρέθηκε στη ζωή σου.
Όμως, ευτυχώς, ρόδα είναι και γυρίζει και θα ‘ρθει η στιγμή που θα βγεις επιτέλους από αυτήν την τόσο καλοστημένη πλάνη. Θα σπάσεις τα νήματα που τόσο καιρό σε κρατούσαν δέσμιό τους. Θα βγεις ξανά στον κόσμο και θα συνειδητοποιήσεις πως όλους αυτούς που είχες παραγκωνισμένους τόσο καιρό, αυτούς θα έπρεπε να ‘χες κρατήσει στο πλευρό σου.
Δεν είναι εύκολη η διαπίστωση αυτή. Σε κανέναν μας δεν αρέσει να του υποδεικνύουν τα ψεγάδια του. Μα όταν πλέον τα αποδεχτείς θα βγεις λίγο πιο δυνατός μέσα απ’ όλο αυτό. Γιατί θα έχεις μάθει πια πως οι πραγματικοί φίλοι είναι αυτοί που σε σηκώνουν ψηλά κι όχι εκείνοι που σε κρατούν στον πάτο. Είναι αυτοί που θα χαρούν με τη χαρά σου κι εκείνοι που όταν δε θα ‘σαι καλά θα είναι εκεί να σου πουν το σωστό και το λάθος σου, ό,τι ώρα και να ‘ναι.
Γι’ αυτούς, λοιπόν, τους λίγους κι εκλεκτούς που θα μπουν στη ζωή σου και θα πληρούν τις προδιαγραφές αξίζει να κάνεις τα πάντα. Γιατί αυτοί δε θα μείνουν δίπλα σου για τυχόν ανταλλάγματα που ίσως έχεις να τους προσφέρεις, αλλά για την αγάπη που τόσο απλόχερα διατίθεσαι να τους προσφέρεις.
Στο τέλος, όμως, να θυμάσαι πάντα αυτό. Η ζωή είναι μια αλυσίδα επενδύσεων σε φιλίες σχέσεις κι όνειρα. Μην αφήσεις ποτέ κάποιον άλλον να ορίζει την μπάζα σου γιατί δεν ξέρεις πότε και με ποιον τρόπο εν τέλει θα στην κλέψει.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
