Το pillowfights θυμάται, τιμά και γιορτάζει τους αρθρογράφους που πέρασαν κάτω από τα πούπουλά του σ’ ένα αρθρογραφικό reunion! Παλιοί κι αγαπημένοι pillowfighters, επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και μας χαρίζουν ένα ακόμα άρθρο.
Καλώς μας ξανάρθατε και καλώς σας ξαναδεχτήκαμε!
Γράφει o Πάνος Κούλης. (Διάβασε παλαιότερα άρθρα στη στήλη της #Η_παράσταση_αρχίζει)
Ξύπνησα που λες μια μέρα κι ήμουν 20. Φρέσκος εγώ. Ανανεωμένος εγώ, καινούριος εγώ. Η νέα δεκαετία της ζωής μου σηματοδοτεί όλα όσα περίμενα. Τα πρώτα μου βήματα προς την ανεξαρτησία, η ολοκλήρωση των σπουδών μου, τα όνειρά μου που τώρα θα αρχίσουν επιτέλους να παίρνουν μορφή. Βαθιά ανάσα. Νιώθω έτοιμος!
«Απ’ τα 20 στα 30, ο χρόνος περνάει τρέχοντας. Μη χάσεις χρόνο!»
Ξύπνησα που λες μια μέρα και ήμουν 21. Τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς σύμφωνα με το πλάνο, αλλά -ας μη γελιόμαστε- κανένα πλάνο στην ιστορία των πλάνων δεν πήγε όπως ακριβώς ήταν υπολογισμένο. Είναι κι ο χαρακτήρας μου τέτοιος που βιάζομαι. Δεν έχω υπομονή και πρέπει να ηρεμήσω. Το πράγμα θα πάει καλύτερα φέτος. Νιώθω πιο έτοιμος!
«Αχ, να γύριζα στα χρόνια σου.»
Ξύπνησα που λες μια μέρα κι ήμουν 22. Τι ωραία χρονιά ήταν αυτή; Το ‘ξερα! Έχω πιάσει πλέον το νόημα. Ξέρω ποιος είμαι, πού πάω, τι επιθυμώ και όλα είναι κουρδισμένα. Τα βήματά μου μπορεί να φαίνονται μικρά, αλλά είναι σταθερά προς την κατεύθυνση που εγώ έχω συνειδητά επιλέξει. Όλα είναι εκεί που πρέπει να είναι! Φαντάζει ουτοπία! Οι φίλοι μου είναι άνθρωποι που μου ταιριάζουν, η σχέση μου είναι καλύτερη από οτιδήποτε είχα τολμήσει να ονειρευτώ, τα επαγγελματικά μου παίρνουν έναν δρόμο φωτεινό. Τίποτα δεν έχει λήξει όμως ακόμη. Δε σταματώ στιγμή να προσπαθώ για όσα θέλω. Έτοιμος. Νιώθω πανέτοιμος!
«Από τώρα κουράστηκες; Σε 10 χρόνια τι θα κάνεις δηλαδή;»
Ξύπνησα που μια μέρα και ήμουν 23. Εντάξει… Θα μπορούσε να έχει πάει και καλύτερα. Δε θέλω να ακουστώ άπληστος -ή ακόμα χειρότερα, μίζερος- αλλά θα μπορούσε να έχει πάει και καλύτερα! Νομίζω πως μιλάω εντελώς αντικειμενικά. Αν και το «μιλάω αντικειμενικά» με το «μιλάω για τον εαυτό μου» μάλλον δεν πάνε μαζί. Και κάπως έτσι άρχισα πάλι την υπερανάλυση. Έτσι πήγε όλη η χρονιά, τώρα που το σκέφτομαι. Απ’ την ανάλυση, στην υπερανάλυση και ύστερα καρφί για την παράλυση. Λοιπόν, μου βάζω stop. Σε σημεία η χρονιά πήγε «εντάξει». Θα δω το ποτήρι μισογεμάτο. Καθαρή επιλογή. Νιώθω κάπως ανέτοιμος, αλλά θα το βρω.
«Η πιο ωραία ηλικία είναι αυτή που είσαι τώρα!»
Ξύπνησα που λες μια μέρα και ήμουν 24. Δεν έχω λόγια! Νιώθω ότι έχω αναμνήσεις μηνών χυμένες χαοτικά στο πάτωμα, σκορπισμένες σαν μικρά-μικρά κομματάκια παζλ. Ζόρισε πολύ. Τι ζόρισε; Όλα! Ρε, τι είναι αυτά; Καταλαβαίνω, δεν μπορούν όλα να πάνε καλά, αλλά τίποτα; Εκεί που νόμιζα πως τα ‘χα όλα, έγινε αποκαθήλωση των πάντων! Έγινε ένα «παφ» κι έσκασαν όλα. Οι παιδικοί μου φόβοι επιβεβαιώνονται, τα άγχη μου παίρνουν φωτιά κι ο έλεγχος που νόμιζα πως κρατούσα γερά, με φτύνει στα μούτρα. Μπορεί να συνέβησαν και δύο καλά, αλλά μέσα στη θάλασσα των θεμάτων που τρέχουν μέσα στο κεφάλι μου μάλλον τα έχασα ή δεν τα χάρηκα όπως θα τους άρμοζε. Δεν μπορώ να με κατηγορήσω γι’ αυτό! Δε νιώθω έτοιμος. Μουδιασμένος νιώθω!
«Θυμάμαι εγώ στην ηλικία σου…»
Σκασμός!
Να σου πω κάτι; Αύριο θα ξυπνήσω και θα είμαι 25. Και δε νιώθω έτοιμος. Και δε νιώθω πως μπορώ να συγκεντρωθώ. Θέλω να πέσω για ύπνο και να ξυπνήσω σε 7-8 χρόνια. Να φύγει από πάνω μου αυτή η δεκαετία που μοιάζει σαν να σε έχουν πετάξει στο κέντρο μιας τεράστιας πισίνας που δε βλέπεις τις άκρες της κι απλώς κολυμπάς με την ελπίδα πως πηγαίνεις καλά. Και πριν προλάβεις να με κρίνεις, σκέψου πόση αντίσταση πρέπει να προβάλω για να διατηρήσω λειτουργικό τον εαυτό μου, μέσα σε μια βαθιά δυσλειτουργική κοινωνία, ανήκοντας σε μια γενιά που πάει από κρίση σε πανδημία κι από υποψία έλλειψης ελπίδας σε βεβαιότητα αποτυχίας. Εγώ όμως ξαναλέω παλεύω με τον εαυτό μου να μην τα παρατήσει. Να προβάλει αντίσταση!
Γιατί το ξέρω πως η ζωή μού φυλάει καλά πράγματα. Τα βλέπω εκεί στο βάθος να με περιμένουν. Βλέπω τις επιτυχίες μου μπροστά μου με την οικογένειά μου και τους φίλους μου παρόντες. Βλέπω τους γάμους των κολλητών μου φίλων κι εμένα να χορεύω ευτυχισμένος με την ευτυχία τους. Βλέπω μαζώξεις, γιορτές, φαγοπότια. Στιγμές που μου προκαλούν δάκρυα χαράς και μόνο που τις σκέφτομαι! Στο ενδιάμεσο κολλάω.
Αυτό το «εδώ» που ζω τώρα με το «εκεί» που θέλω να πάω, δείχνει να μην έχει σύνδεση. Κι αυτό πρέπει να δουλέψω. Να φτιάξω σ’ αυτό το αχανές κενό, φωτεινές πλάκες. Μία-μία να τις πλάσω με τα χέρια μου και να δημιουργήσω πατήματα για εκείνο το μέλλον που ανοίγει την καρδιά μου. Δε νιώθω έτοιμος. Δε νιώθω αισιόδοξος. Μόνο που τώρα παίρνω απόφαση να μην το βάλω κάτω. Να μην πετάξω τη ζωή μου στον κάλαθο των αχρήστων χωρίς να δώσω μάχες. Κι ας δείχνουν όλα να πηγαίνουν προς το διάολο. Κι από εκεί θα βγω! Θα βγω και θ’ ανασάνω. Μου το υπόσχομαι.
-Κι αν πάνε όλα στράφι;
-Κι αν δεν πάνε;
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
