Το pillowfights γιορτάζει τα δύο χρόνια λειτουργίας του και τoυς επερχόμενους μαξιλαροπόλεμους στις 2 Απρίλη σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Λονδίνο, με ένα εορταστικό reunion!
Παλιοί κι αγαπημένοι pillowfighters από την 1η ως την 15η Μαρτίου, επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και μας χαρίζουν ένα ακόμη άρθρο.
Καλώς μας ξανάρθατε και καλώς σας ξαναδεχτήκαμε!
Γράφει η Kωνσταντίνα Αρβανίτη.
Έχεις νιώσει ποτέ την ανάγκη να μείνεις μόνος; Να σβήσουν όλα γύρω σου και να χαθείς στην ασφάλεια της μοναξιάς σου; Σ’ έχει κουράσει άραγε ποτέ ο θόρυβος του έξω κόσμου τόσο όσο η ησυχία να φαντάζει λύτρωση;
Μπορείς να ξεφύγεις απ’ όλους κι απ’ όλα. Μα δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Γιατί αυτή η φωνή μέσα σου, όσο κι αν την καταπιέσεις, όσο κι αν τη φιμώσεις, θα είναι πάντα εκεί. Και σε ξέρει καλύτερα απ’ όλους. Ξέρει τι νιώθεις, τι σκέφτεσαι. Όσα αγνοείς και όσα κρύβεις. Είναι «εσύ». Η πιο πιστός σύμμαχος μα και ταυτόχρονα, ο αυστηρότερος κριτής.
Επίτρεψέ της να σε γυρίσει πίσω στο χρόνο. Σ’ εκείνο το παιδί το γεμάτο όνειρα και φιλοδοξίες. Στο παιδί εκείνο που ανοίγοντας τα φτερά του είχε την ακλόνητη πεποίθηση πως ο κόσμος ήταν δικός του για να τον κατακτήσει. Ήσουν εσύ. Υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πάντοτε σε ετοιμότητα να υποστηρίξεις τον αδικημένο, τον αδύναμο. Να εντοπίσεις και να κατανοήσεις τις βαθύτερες αιτίες κάθε παράταιρης συμπεριφοράς.
Ήσουν εξαίρεση σ’ έναν κόσμο γεμάτο από κανόνες. Σ’ έναν κόσμο που δεν ανέχεται ευαισθησίες αλλά μόνο τις εκμεταλλεύεται. Μα χάθηκες μέσα στη βουή του επιλέγοντας να ντυθείς «αδιαφορία». Και προς τι; Για να επιβιώσεις; Για να σε προστατέψεις; Ή μήπως για να σε αποδεχθούν όλοι εκείνοι που θεωρούσαν πως στη ζωή σου τα είχες ήδη όλα λυμένα;
Γιατί αυτό πίστευαν κατά βάθος. Σε κοιτούσαν κι έβλεπαν ευκολία. Ανόητα ανθρωπάκια της επιφάνειας. Κανείς δεν ήξερε πόσα στερήθηκες για να κατακτήσεις τους στόχους σου. Πόση προσπάθεια χρειάστηκε να καταβάλεις.
Όταν εκείνοι ξενυχτούσαν χορεύοντας στους ξέφρενους ρυθμούς της μουσικής, εσύ ξημερωνόσουν διαβάζοντας. Όταν εκείνοι λιάζονταν σε αμμουδιές και παραλίες, εσύ έβρισκες καταφύγιο στη δροσιά της βιβλιοθήκης με θέα το μπετό της απέναντι πολυκατοικίας. Μα αρκούσε να κοιτάξεις γύρω σου για να παρηγορηθείς και να αντλήσεις δύναμη απ’ όλες εκείνες τις ψυχές που όπως κι εσύ, γνώριζαν πολύ καλά πως τα όνειρα απαιτούν θυσίες.
Τι να σου πει ο καθένας και τι να πεις εσύ στον καθένα τελικά; Σάμπως ξέρεις τη δική του ιστορία; Αλλά γι’ αυτό ξεχώριζες. Γιατί δεν κατέκρινες. Γιατί όσες μάσκες κι αν φόρεσες δεν έπαψες ποτέ να νοιάζεσαι. Γιατί κατάλαβες από νωρίς πως δεν υπάρχει τελειότητα. Μόνο άνθρωποι. Κι αν θες να λέγεσαι άνθρωπος οφείλεις μέσα σ’ όλα να αναγάγεις σε στόχο ζωής τη διαμόρφωση ενός χαρακτήρα του οποίου τα ελαττώματα θα υστερούν και θα υποκλίνονται μπροστά στα προτερήματά του. Ενός χαρακτήρα που παρά τις ατέλειές του θα αποπνέει ευγένεια, σεβασμό και ήθος. Που πρώτα θα κατανοεί κι έπειτα θα συμπεραίνει.
Άνθρωπος λοιπόν. Αυτό είσαι. Γιατί τα κουτάκια τους είναι πολύ στενά για να σε χωρέσουν. Γιατί κανένας τίτλος δε δύναται να σε συμπεριλάβει. Ούτε θύμα, ούτε θύτης, ούτε και τα δύο ταυτόχρονα. Γιατί ποτέ δεν αποποιήθηκες τις ευθύνες σου, γιατί ποτέ δε διανοήθηκες να πληγώσεις εσκεμμένα, γιατί υπήρχε πάντα και μια τρίτη επιλογή. Εκείνη στην οποία φλερτάρεις με τα όρια χωρίς ποτέ να τα αγγίζεις.
Προφανώς έκανες πολλά λάθη στην πορεία. Και φυσικά θα εξακολουθήσεις να κάνεις. Όσο, όμως, δεν παύεις να τα διορθώνεις και να διορθώνεσαι, όσο προσπαθείς να εξελίσσεις τις σχέσεις σου και να εξελίσσεσαι μέσα σ’ αυτές, τίποτα δε θα κλονίζει την εσωτερική σου ηρεμία. «Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο». Και με γνώμονα αυτό, πέτα τη μάσκα και δείξε σ’ όλους το πρόσωπό σου.
Το εύθραυστο. Το ευάλωτο. Το τρωτό. Εκείνο που πληγώνεται γιατί αισθάνεται έντονα και βαθιά. Γιατί το να νιώθεις δεν είναι αδυναμία. Είναι αυτό που μέσα σ’ έναν κόσμο γεμάτο από ομοιότητες, αναδεικνύει τη διαφορά.
Επιμέλεια Κειμένου Ντίνας Αρβανίτη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Διάβασε εδώ όλα τα άρθρα της Κωνσταντίνας στην προσωπική της στήλη στο pillowfights.
