Η αλήθεια είναι δύναμη

Τον Φεβρουάριο τον αγαπάμε στο pillowfights γιατί είναι ο μήνας που γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας. Και τα γενέθλια θέλουν κέφι και φίλους για να τα ευχαριστηθείς. Φίλους νέους, αλλά και διαχρονικούς κι αγαπημένους.
Έτσι κι εμείς ζητήσαμε από πρώην αρθρογράφους μας (once a pillowfighter, always a pillowfighter, μην ξεχνιόμαστε!) να μας χαρίσουν από ένα guest άρθρο, εδώ στο reunion μας!
Από σήμερα 1/2/18 ως και τις 15 του μήνα, καθημερινά θα δημοσιεύουμε τις νέες ιστορίες των παλιών μας φίλων.
Χρόνια πολλά fighters!

Γράφει η Μαρία Α. Καρμίρη.

Ξανά καλησπέρες, όμορφα πλάσματα! Στις «Αισθήσεις παντού» πάντα έβγαιναν τα της καρδιάς, είτε αυτά ήταν οι ερωτικές, είτε οι φιλικές, είτε κι οι σκέτο «συναισθηματικό-υπαρξιακές» μας ανησυχίες. Πάντα, όμως, ήταν θέματα που απασχολούσαν τόσο εμένα όσο κι εσάς, θέματα που κάποια στιγμή χτύπησαν ή θα χτυπούσαν την πόρτα ζητώντας την προσοχή μας κι όπως τότε, έτσι και τώρα θέλω να μοιραστώ τις σκέψεις μου με την ελπίδα, αν υπάρξει ταύτιση, να έρθει κι η «λύτρωση». Η νέα μου εμπειρική γνώση, λοιπόν, είναι ότι η άγνοια είναι, πράγματι, ευτυχία.

Δεν εννοώ φυσικά ότι το ν’ αγνοούμε πως μας απατάνε είναι ευτυχία –αν και για κάποιους μπορεί και να φαίνεται και να προτιμάται έτσι– ούτε ότι αν κλείνουμε τις ειδήσεις και τα μάτια, θα φτάσουμε στην αγαλλίαση. Ήμουν θερμή υποστηρίκτρια της ανακάλυψης της αλήθειας από μικρή, πίστευα ότι τίποτε δεν αξίζει αν δεν είναι αληθινό, τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό απ’ την αλήθεια, ότι τίποτα δε δικαιολογεί ένα ψέμα, ακόμα κι αν ήταν από αυτοθυσία ή για το δικό μου καλό. Πίστευα ότι στην αλήθεια και στα ψέματα δεν υπάρχει μέση κατάσταση· ή είσαι ψεύτης ή ειλικρινής. Οπότε, πάντα έψαχνα και ζητούσα την αλήθεια και κυρίως την εμπειρική αλήθεια.

Την αλήθεια των ανθρώπων, το γιατί σκέφτονται όπως σκέφτονται, γιατί πράττουν και φέρονται όπως το κάνουν, τι τους κάνει να είναι «ο Πέτρος», «η Χριστίνα» κι «η Κατερίνα». Αναζητούσα την αλήθεια της ζωής, την ομορφιά της, το μέλλον της, τα λόγια άλλων γι’ αυτήν, τα νοήματά της μέσα στο αχανές σύμπαν που μας κυκλώνει. Έψαχνα τις αλήθειες των πάντων γύρω μου για να βρω τον δικό μου ρόλο σ’ αυτήν τη Γη, σ’ αυτήν τη χρονική εποχή, στο τώρα και το σήμερά μας. Έψαχνα να μάθω, για να μάθω ποια είμαι και τι έπρεπε να κάνω.

Μην παρεξηγήσετε τους παραπάνω παρελθοντικούς χρόνους –παρατατικό κι αόριστο, ακόμα είμαι υπέρμαχος της αλήθειας, ακόμα την έχω προτεραιότητα κι ανάγκη κι ακόμα τη ρουφάω από κάθε νέα εμπειρία, καθετί νέο στην καθημερινότητά μου, όμως τώρα ξέρω πως η αλήθεια μπορεί να φέρει βάρη, να φέρει ευθύνες, φόβους, ενοχές, πόνο κι απελπισία, να σε κάνει να θέλεις να πάρεις φόρα και να διαλύσεις τοίχους, να πέσεις επάνω τους και να τους αφήσεις κομματάκια στο έδαφος, να τους χτυπήσεις, να τους ματώσεις και να δεις και δικά σου μέρη να φεύγουν μαζί με τα συντρίμμια. Γιατί η καταστροφή πάντα διαβρώνει και το εργαλείο κι η αλήθεια είναι ικανή να προσφέρει μια μαζοχιστική απόλαυση καθώς μετράς τα δικά σου κομμάτια που κείτονται μαζί με τα υπόλοιπα.

Έτσι είναι η αλήθεια όταν την ξεφλουδίσεις, όταν μείνει γυμνή και σε κοιτάξει στα μάτια, κάποιες εμπειρίες έχουν τέτοια όμορφα καταστροφική δύναμη που πρέπει να ξέρεις τι κάνεις προτού καν νομίσεις πως μπορείς να τις αντέξεις. Η αλήθεια από μόνη της είναι δύναμη, είναι πραγματική ισχύς, επίδραση στους πάντες και τα πάντα. Την ίδια στιγμή, όμως, αν δεν είσαι προετοιμασμένος γι’ αυτήν, αν δεν ξέρεις με τι μπλέκεις, είναι δύναμη, είναι πραγματική ισχύς, επίδραση απ’ τους πάντες και τα πάντα εναντίον σου.

Θέλει σκληρά σαγόνια για να μασήσεις την ουσία της, ψύχραιμο στομάχι για να τη χωνέψεις κι ανεκτικό οργανισμό για να την κρατήσει στο αίμα και στις φλέβες του, για να παραμείνει γνώση και μέρος σου και να μην το αναδημιουργήσει σε δηλητήριο που θα σε φάει από μέσα.

Όσο κι αν ζητώ την αλήθεια, όσο κι αν την ψάχνω ενστικτωδώς πια, κάποιες εμπειρίες, κάποιες αλήθειες, ίσως να προτιμούσα να μην τις είχα ανακαλύψει, ίσως η ζωή να ήταν λιγότερο βασανιστική σε κάποια σημεία της, ίσως το παιδί μέσα μου να μην ήταν φοβισμένο κι ίσως η ενήλικας να μην είχε γεράσει τόσο απότομα κι άδικα.

Όμως στο τέλος της ημέρας το «ίσως» μετατρέπεται σε απόλυτη άρνηση· δε θα έπαιρνα εκείνες τις στιγμές πίσω, εκείνες τις εμπειρίες κι αλήθειες που έφεραν τόσον βαθύ εσωτερικό πόνο, που μου έκλεψαν τόσες ανάσες και δάκρυα. Δε θα τις γυρνούσα πίσω γιατί όσο κι αν φοβάται το παιδί μέσα μου, όσο απότομα κι αν γέρασα, είμαι εγώ και δε θα το άλλαζα για κανέναν λόγο, δε θα επέλεγα τη λήθη και την επιστροφή στην άγνοια όσο πιο ευτυχισμένη κι αν ένιωθα τότε σε σχέση με τώρα. Γιατί είσαι πραγματικά ευτυχισμένος αν κοιτάζεις μονάχα τα όσα σε κάνουν χαρούμενο ή με το να εθελοτυφλείς ζεις σ’ έναν ψεύτικο κόσμο πλασμένο από εσένα για εσένα κι η ευτυχία σου είναι πλαστική κι έτοιμη για ν’ ανεβάσει παράσταση;

Η αλήθεια είναι δύναμη, οι εμπειρίες γίνονται ωριμότητα και σοφία και το να μην αφήσεις τα πόδια να τρέξουν μακριά, σε κάνει γενναίο. Ας είμαστε, λοιπόν, γενναίοι όσο δύσκολο και σκληρό κι αν φαντάζει, γιατί στο τέλος θα βγούμε πιο δυνατοί, πιο ώριμοι και σοφοί, πιο «εμείς» από ποτέ. Θα φτάνουμε κάθε μέρα στην ευτυχία και θα είμαστε σίγουροι πως όχι μόνο την αξίζουμε, μα πως είναι κι η αληθινή και γι’ αυτό την αξίζουμε ακόμα περισσότερο και θα την κατακτήσουμε ακόμα πιο ευχάριστα δύσκολα. Ας είμαστε ειλικρινείς, από κάποιες αλήθειες δεν μπορούμε να ξεφύγουμε και με το να τραβιόμαστε μακριά, το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι όταν μας προφτάσουν να μας πληγώσουν πιο δυνατά εξαιτίας της ανωριμότητας που δεν ωρίμασε ποτέ κάτω απ’ τα δύσκολα και τον πόνο.

Ας μην αλλοιωνόμαστε φυσικά στην ανεύρεση της αλήθειας αντί να ζούμε και να την πετυχαίνουμε στον δρόμο μας, ας μην περνάμε περισσότερο χρόνο στο κεφάλι μας απ’ ό,τι εκεί έξω, μα ας στεκόμαστε γενναίοι απέναντι στη ζωή και τα μυστικά της και θ’ ανταμειφθούμε αντίστοιχα γενναιόδωρα.

Σας φιλώ ξανά και σας στέλνω ενέργεια και χρυσόσκονες. Να είστε υγιείς και να χαμογελάτε.