Τον Φεβρουάριο τον αγαπάμε στο pillowfights γιατί είναι ο μήνας που γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας. Και τα γενέθλια θέλουν κέφι και φίλους για να τα ευχαριστηθείς. Φίλους νέους, αλλά και διαχρονικούς κι αγαπημένους.
Έτσι κι εμείς ζητήσαμε από πρώην αρθρογράφους μας (once a pillowfighter, always a pillowfighter, μην ξεχνιόμαστε!) να μας χαρίσουν από ένα guest άρθρο, εδώ στο reunion μας!
Από σήμερα 1/2/18 ως και τις 15 του μήνα, καθημερινά θα δημοσιεύουμε τις νέες ιστορίες των παλιών μας φίλων.
Χρόνια πολλά fighters!
Γράφει η Νέλη Χαχάμη.
Είναι βράδυ, έχεις μόλις γυρίσει σπίτι εξουθενωμένος, –στην καλύτερη περίπτωση– η μέρα σου ήταν όπως όλες οι υπόλοιπες και το μόνο που σκέφτεσαι είναι το κρεβάτι σου. Και το ότι δυστυχώς δεν είναι Παρασκευή. Για την ακρίβεια είναι αρχή εβδομάδας και με μια αξιοσημείωτη ευλάβεια, λες και το οφείλεις στον εαυτό σου, κατσουφιάζεις για το πόσο γρήγορα πέρασε το Σαββατοκύριακο και για το πόσο αργεί το επόμενο. Είναι λες και το ‘χεις αποφασίσει πως καμία άλλη μέρα δεν μπορεί να περάσει όσο ωραία έχεις στο μυαλό σου πως περνάς τα Σάββατα και τις Κυριακές.
Ακριβώς τη στιγμή που έχεις λουφάξει στον καναπέ κουδουνίζει το κινητό σου. Θέλουν να βγείτε. Να βγείτε; Καθημερινή; Δέκα το βράδυ κι ενώ ξυπνάς 7; Είναι καθόλου σοβαροί; Μα κινείται ο κόσμος και τις μέρες εκτός Σ/Κ και μάλιστα μετά τις 9 το βράδυ; Απορρίπτεις φυσικά την πρόταση, ανοίγεις το λάπτοπ κι αρχίζεις τις σειρές. Ή θα αποκοιμηθείς βλέποντας, ή γύρω στις 2 θα πας αναγκαστικά για ύπνο γιατί, είπαμε, ξυπνάς το πρωί.
Κι η επόμενη μέρα που θα ξημερώσει εκνευριστικά γρήγορα, θα είναι πανομοιότυπη. Και λίγο-λίγο, με πολλή γκρίνια και νεύρα θα φτάσουν οι πολυπόθητες μέρες. Παρασκευή, θα λες και το χαμόγελο θα φτάνει στ’ αφτιά. Και σαν κάποιος να το έχει κανονίσει επίτηδες έτσι, ο χρόνος θα κυλήσει αμείλικτος και θα φτάσει ξανά το πρωί της Δευτέρας. Κι άντε πάλι. Όλη σου η καθημερινότητα θα έχει ένα και μοναδικό σκοπό γύρω απ’ τον οποίο θα κυλά: να έρθει το σαββατοκύριακο.
Κάτι μου μοιάζει λάθος. Και πρέπει να μοιάζει και σε σένα. Φυσικά κι είναι κλισέ να το λέμε, μα η ζωή μας είναι όντως στιγμές. Κι απ’ τη Δευτέρα μέχρι την Παρασκευή είναι πολύς ο χώρος. Γιατί να βάζεις τον εαυτό σου σε ένα τριπάκι αναμονής πάντα; Και γιατί να μην ξεφεύγεις από κανόνες που δεν ταιριάζουν στην ηλικία και το χαρακτήρα σου; Κι εν πάση περιπτώσει, ποιος σπουδαίος συνέδεσε τις εξόδους και την καλοπέραση αποκλειστικά με τις μέρες που δε δουλεύουμε; Ποιος είπε πως η εβδομάδα πρέπει να κυλάει μονότονα και χωρίς την παραμικρή ανατροπή; Νομίζω κανείς.
Δεν υπάρχει τίποτα να περιμένεις. Γιατί όλα εκείνα που περιμένεις να έρθουν, μπορούν να γίνουν τώρα. Κρεμόμαστε από αναμονές και προσδοκίες για πράγματα που εμείς οι ίδιοι με τον πιο απλό τρόπο μπορούμε αυτή την ίδια στιγμή να τα δημιουργήσουμε. Αφήνουμε ευκαιρίες να χάνονται γιατί το στερεότυπο στο μυαλό μας λέει πως δεν είναι το σωστό timing. Φτάνει πια με το timing! Η σωστότερη ώρα είναι πάντα το τώρα, όταν μιλάμε για τόσο απλά κι απτά πράγματα, που μέσα από αυτά, όμως, μπορεί ο τρόπος που ζούμε να αλλάξει προς το καλύτερο.
Μη νευριάζεις που έχει τρελή κίνηση, μη χαλιέσαι που είναι μόνο Τετάρτη και μην προτιμήσεις πάλι το κακόκεφο λιώσιμο στις σειρές από μια βόλτα, ένα ποτό, μια χαζοκουβέντα με φίλους ή ένα καλό φαγητό. Μην κλειδώνεις και μη βυθίζεσαι μέσα σε προβλήματα και σκέψεις και μην απομακρύνεσαι απ’ τη ζωή. Με όποιο τρόπο, εκείνη κυλά. Μαζί της πρέπει να κυλάς κι εσύ. Κι όχι μόνο τα Σαββατοκύριακα!
Η μιζέρια είναι μια κατάσταση για την οποία είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι, συνήθως. Θρέφεται από μας και μεγαλώνει μέσω της οπτικής μας και της στάσης μας απέναντι στα πράγματα. Αν ακόμα και το άραγμα σπίτι, το κάνεις επειδή θεωρείς πως είσαι αναγκασμένος και δεν έχεις άλλη επιλογή, τότε λυπάμαι, αλλά επιλέγεις αυτό για το οποίο ανελλιπώς παραπονιέσαι.
Όταν μάθεις να αντιμετωπίζεις την καθημερινότητα σαν κάτι που δε σημαδεύεται από μέρες κι ώρες κι ό,τι αυτό τις συνοδεύει, θα δεις ξαφνικά να αλλάζουν πάρα πολλά στον τρόπο με τον οποίο περνούν οι μέρες σου. Και στην τελική, θα στο πω κι αλλιώς: χάνεις, περιμένοντας, χρόνο που δεν έχεις.
Τρέξε μες στο γήπεδο κι άσε τον πάγκο! Είναι τόσο πολλά και τόσο όμορφα, δημιουργικά, αναζωογονητικά αυτά που είναι στο χέρι μας να κάνουμε. Είναι μες στα μάτια μας, ακριβώς δίπλα μας, όμως δεν τα αξιολογούμε όπως θα έπρεπε, δεν τα βλέπουμε με τη σωστή ματιά.
Ε λοιπόν, είτε θα φορέσεις γυαλιά είτε σύντομα θα τα βλέπεις όλα θολά!
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
