Το pillowfights γιορτάζει τα δύο χρόνια λειτουργίας του και τoυς επερχόμενους μαξιλαροπόλεμους στις 2 Απρίλη σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Λονδίνο, με ένα εορταστικό reunion!
Παλιοί κι αγαπημένοι pillowfighters από την 1η ως την 15η Μαρτίου, επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και μας χαρίζουν ένα ακόμη άρθρο.
Καλώς μας ξανάρθατε και καλώς σας ξαναδεχτήκαμε!
Μετά από μερικούς μήνες, είμαι και πάλι εδώ να σας ζαλίσω με τις σοφιστείες μου. Επειδή η πολεμίστρια μέσα μου δεν άφησε ούτε μαξιλάρι, ούτε πούπουλο, είπα να περάσω άλλη μια βόλτα να τα πω, να τα βγάλω από μέσα μου και να τα διαβάσετε όλοι εσείς μήπως και θυμηθείτε την τρέλα μου.
Όλοι έχουμε βιώσει το συναισθηματικό reset. Την κατάσταση εκείνη που μοιάζει μ’ εποχιακή ίωση και μιας πιάνει κάθε που ερωτευόμαστε. Την κατάσταση εκείνη, που κάνει πάντα τον πρώτο καιρό της σχέσης και τα αισθήματα που μέσα της αναπτύσσονται να φαντάζουν πρωτόγνωρα και δελεαστικά.
Όλοι θυμόμαστε κατά καιρούς τις ερωτικές ιστορίες μας. Ασήμαντες ή μη, με μικρή ή μεγαλύτερη διάρκεια, συνήθως μπορούμε να κατονομάσουμε τους βασικούς πρωταγωνιστές τους, ακόμα και χρόνια μετά. Τις περισσότερες φορές μπορούμε ν’ αριθμήσουμε και να περιγράψουμε ένα προς ένα τα συναισθήματα που πέρασαν, αλλά ίσως δεν άγγιξαν. Ή τουλάχιστον δεν άφησαν το σημάδι τους. Όλα καλά μέχρι εδώ.
To θέμα όμως είναι πως στην κάθε αρχή ενός έρωτα, εκεί στο πρώτο δίμηνο, που όλα είναι ροζ, το σπίτι ένα μεγαλό σύννεφο με ζαχαρωτά και κάθε έπιπλο πιθανή βάση για να πατήσει η χάρη του έρωτά σας, δε νιώθετε κι εσείς σαν να ‘ναι η πρώτη φορά που σας συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Δεν μπορεί. Όλοι μας έχουμε ξεστομίσει, σαν να ‘μαστε ξανά έφηβοι, ατάκες που αφορούν τον έρωτα. Απορίες του τύπου «μα καλά εγώ δε ζούσα τόσα χρόνια;» και δηλώσεις όπως «έλεγα κι εγώ ότι είχα ερωτευτεί, που να ‘ξερα ότι θα γνωρίσω εσένα».
Όχι, γνώριμοι, παλιοί μου φίλοι, μην αφήσετε τον εαυτό σας ούτε στιγμή να πιστέψει ότι είστε ηλίθιοι, ανώριμοι ή -ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας- απλώς μαλάκες. Γιατί δεν είστε. Αυτή είναι η αγαπημένη συνήθεια του έρωτα. Να παίρνει πίσω όσα δεν εκτιμήσαμε. Ή μαλλον, να κρατάει καλά κρυμμένα όσα δεν τους άξιζε να εκτιμηθούν.
Γιατί δεν είναι αλήθεια ότι το μυαλό μας λειτουργεί αποκλειστικά σαν μηχανή. Δεν έχει περιορισμένο χώρο αναμνήσεων, ούτε ειδικό μετρητή αγάπης, που σου λέει πότε τελείωσαν τ’ αποθέματά σου και πρέπει να τ’ αδειάσεις για να νιώσεις ξανά. Απλώς ξέρει να ξεσκαρτάρει πολύ καλύτερα από μας κι αυτή είναι η μόνη μηχανική ιδιότητα που θα ‘πρεπε να του αναγνωρίζουμε. Καταλαβαίνει ότι δε γίνεται όλες οι γνωριμίες να ‘ναι έρωτες, ούτε το κάθε σκίρτημα μεγάλη αγάπη. Απλώς μας αφήνει χρόνο να το καταλάβουμε κι εμείς.
Έτσι, καταλήγουμε μερικές φορές στη ζωή μας ν’ αναρωτιόμαστε αν έχουμε ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Σίγουρα μπορεί να υπερβάλλουμε, να εθελοτυφλούμε και χίλια δυο άλλα ακατανόητα και φτου-κακά πράγματα. Αλλά αν κοιτάξετε βαθιά μέσα σας, θα δείτε ότι κάποια στιγμή ίσως να ‘ταν τόσο ειλικρινής η απορία σας, που να μη χωρούσε αμφιβολία. Αν έχετε νιώσει έτσι για κάποιον, γυρίστε τον πίσω αν έφυγε, αν τον έχετε ακόμα κοντά σας κρατήστε τον σφιχτά κι αν δεν τον συναντήσατε ακόμα, περιμένετε υπομονετικά. Γιατί στο έρωτημα «μα πώς νόμιζα ότι ένιωθα πριν από σένα;» μόνο αυτός μπορεί να σας δώσει την καλύτερη απάντηση.
Επιμέλεια Κειμένου Ιρρόης Καρυπίδου: Ιωάννα Κακούρη
Διάβασε εδώ όλα τα άρθρα της Ιρρόης στην προσωπική της στήλη στο pillowfights.
