Τον Φεβρουάριο τον αγαπάμε στο pillowfights γιατί είναι ο μήνας που γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας. Και τα γενέθλια θέλουν κέφι και φίλους για να τα ευχαριστηθείς. Φίλους νέους, αλλά και διαχρονικούς κι αγαπημένους.
Έτσι κι εμείς ζητήσαμε από πρώην αρθρογράφους μας (once a pillowfighter, always a pillowfighter, μην ξεχνιόμαστε!) να μας χαρίσουν από ένα guest άρθρο, εδώ στο reunion μας!
Από σήμερα 1/2/18 ως και τις 15 του μήνα, καθημερινά θα δημοσιεύουμε τις νέες ιστορίες των παλιών μας φίλων.
Χρόνια πολλά fighters!
Γράφει η Νεφέλη Αρδίττη.
Όλοι έχουμε αγαπημένα τραγούδια που τα ακούμε στο repeat και τα φωνάζουμε στις συναυλίες. Κι όλοι κάποια στιγμή έχουμε σίγουρα αναφωνήσει «Μα αυτό γράφτηκε για μένα!». Μα για κάποιους από μας η μουσική σημαίνει πολύ περισσότερα πράγματα στην καθημερινότητά μας απ’ το να έχουμε απλώς έναν ήχο να απασχολεί τα αφτιά μας για να μην ακούμε τη σιωπή.
Είμαστε εμείς που το πρώτο πράγμα που κάνουμε το πρωί –αφού κάνουμε το ξυπνητήρι να σκάσει– είναι να ανοίξουμε το ραδιόφωνο, τη μουσική μας λίστα ή το cd player. Εμείς που το τελευταίο πράγμα που ακούμε πριν μας πάρει ο ύπνος είναι το κουπλέ ή το ρεφρέν από ένα τραγούδι που θα συνεχίσει να παίζει για κάμποση ώρα αφού κοιμηθούμε, μέχρι να πέσει η μπαταρία στο mp3 μας.
Εμείς που στο μπάνιο κουβαλάμε από μικρό τρανζίστορ μέχρι υπολογιστή συνδεδεμένο με ηχεία και τραγουδάμε φάλτσα με όλη την ένταση της φωνής μας πίσω απ’ την κλειστή πόρτα, νομίζοντας ότι επειδή δε μας βλέπει, δε μας ακούει και κανείς. Εξάλλου, το σώμα δεν καθαρίζει αν δεν κάνεις το μπάνιο συναυλιακό χώρο, όλοι το ξέρουν αυτό.
Για να μη μιλήσω για το αυτοκίνητο. Να σε κοιτούν οι άλλοι από δίπλα να χτυπιέσαι με πάθος στο τιμόνι και να τρέμουν το δημόσιο κίνδυνο επειδή απλούστατα στο ραδιόφωνο έπαιξε το αγαπημένο σου τραγούδι. Ή μπορεί να μην ήταν καν το αγαπημένο σου τραγούδι, να ήταν απλώς κάτι με το οποίο γούσταρες τρελά να χτυπηθείς εκείνη τη στιγμή, βάζοντας την ένταση όσο πιο δυνατά αντέχεις μέσα στην κίνηση και νιώθοντας απέραντη αγαλλίαση, εκεί που όλοι βρίζουν και κορνάρουν νευριασμένοι.
Στις εκδρομές είσαι πάντα το άτομο που διαλέγει τα cd ή φτιάχνει τις λίστες στα φλασάκια και παρ’ όλο που φροντίζεις η μουσική να τους καλύπτει όλους, τελικά θα τους σπάσεις τα νεύρα, γιατί, αντί να ακούν τη μουσική, θα ακούν εσένα να τραγουδάς παράφωνα, να μουρμουρίζεις, να σφυρίζεις, να σχολιάζεις και να επαναλαμβάνεις «Άκου! Άκου τι έγραψε ο θεός!».
Είμαστε εμείς που, όταν ακούμε κάτι καλό, το νιώθουμε στο κορμί μας. Ταραζόμαστε, ανασηκωνόμαστε, η καρδιά μας χτυπά δυνατότερα κι ανατριχιάζουμε. Εμείς που θέλουμε να πιάσουμε τους περαστικούς, ή τουλάχιστον τους φίλους μας, έναν-έναν απ’ το χέρι και να τους βάλουμε να ακούσουν αυτό που μας συγκλόνισε για να ενθουσιαστούν κι αυτοί. Και δε μας περνάει απ’ το μυαλό ούτε καν σαν υποψία ότι υπάρχει περίπτωση και να μην τους αρέσει.
Εμείς που τη ζωή μας τη θυμόμαστε με σάουντρακ αντί για γεγονότα. «Τότε που άκουγα αυτό συνέβη εκείνο». Και μετράμε το χρόνο και τις αποστάσεις στις διαδρομές μας σε κομμάτια. «Τέσσερα τραγούδια θες για να φτάσεις, άντε σχεδόν τρία αν είναι μεγάλα».
Άλλοι όταν είναι στεναχωρημένοι πίνουν, άλλοι καπνίζουν, κάποιοι χορεύουν για να βγάλουν τον καημό από μέσα τους. Εμείς τραγουδάμε. Στη διαπασών. Όποιο τραγούδι να ’ναι, αρκεί να ξέρουμε τους στίχους και να ταιριάζει έστω και λίγο με τη στιγμή μας. Και μαζί με τις νότες και τα λόγια, φεύγει και το βάρος. Στις χαρές και στις λύπες μας, στο θυμό και στην απογοήτευσή μας, αυτό που κάνουμε είναι να βάζουμε μουσική, να κλείνουμε πόρτες και παράθυρα και να την αφήνουμε να μας ανεβάσει σε άλλα σύμπαντα, μέσα σε άλλους κόσμους κι ιστορίες κι ας είναι μόνο για τα 3:30 λεπτά που κρατάει ένα τραγούδι.
Μπορεί να τραγουδάμε φάλτσα, μπορεί να μην ξέρουμε καν νότες, αλλά δεν αντέχουμε αν δεν ακούμε μουσική και τραγούδια. Βάζουμε μουσική για να ξυπνήσουμε και για να κοιμηθούμε, για να ηρεμήσουμε και για να χτυπηθούμε, όταν χαιρόμαστε αλλά κι όταν στεναχωρηθούμε. Κι άμα τινάζαμε τις κουρτίνες και τα χαλιά απ’ το σπίτι μας, εκτός από σκόνη, θα έπεφτε στο δρόμο κι ένα μικρό λοφάκι από νότες.
Αν στον περισσότερο κόσμο αρέσει η μουσική ή αγαπάει τη μουσική, εμείς χρειαζόμαστε τη μουσική για να ζήσουμε, για να σκεφτούμε και για να δουλέψουμε. Και το πιο όμορφο πράγμα που μπορείς να μας πεις είναι «σ’ αγαπώ σαν τη μουσική». Δε θα χρειαστεί τίποτε άλλο.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
