Το pillowfights γιορτάζει τα δύο χρόνια λειτουργίας του και τoυς επερχόμενους μαξιλαροπόλεμους στις 2 Απρίλη σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Λονδίνο, με ένα εορταστικό reunion!
Παλιοί κι αγαπημένοι pillowfighters από την 1η ως την 15η Μαρτίου, επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και μας χαρίζουν ένα ακόμη άρθρο.
Καλώς μας ξανάρθατε και καλώς σας ξαναδεχτήκαμε!
Σου ‘χει τύχει να παραπονιέσαι για κάποιον σε γνωστούς και φίλους, να προσπαθείς ν’ αποδείξεις ότι έχεις δίκιο και να μην μπορείς να το βρεις; Ακούς ένα «όλοι έτσι κάνουν. Λογικό είναι» ή ένα «Δεν είναι κάτι τραγικό». Κι όμως, εσένα σε σοκάρει, πάει κόντρα στο σύστημα των προσωπικών σου αξιών, τόσο που δε διανοείσαι να φαίνεται στα μάτια των άλλων αθώος. Από την άλλη δεν μπορείς να βρεις ένα τρανταχτό επιχείρημα που να είναι κοινό στις συνειδήσεις όλων. Δεν μπορείς να βρεις το δίκιο σου!
Και δε θα το βρεις. Μερικές πράξεις δεν είναι το ίδιο κολάσιμες για όλους και κάποιες άλλες δεν είναι καν κολάσιμες για τους άλλους. Μην το ψάξεις λοιπόν με τη λογική και την αντικειμενικότητα. Στο μεγάλο κόσμο, τους όρους τους βάζει η μάζα κι ευτυχώς, πολλές φορές, κάποιοι από εμάς διαφέρουμε από αυτήν. Στο δικό σου κόσμο, όμως, οι κανόνες είναι δικοί σου. Όποιος τους παραβαίνει μένει εκτός κι εσύ πρέπει ν’ αρκεστείς σ’ αυτό.
Αν ήσουν ένα κομμάτι παζλ, θα σου ‘λεγα ότι υπάρχουν τέσσερα κομμάτια που ταιριάζουν σε σένα. Θα σου ‘λεγα, επίσης, αισιόδοξα, ότι υπάρχουν πολλά τέτοια ίδια παζλ, οπότε τα κομμάτια πολλαπλασιάζονται κι ας είναι λίγα σε σχέση με τα υπόλοιπα. Αν θες ένα καλό «κούμπωμα», βρες ένα από αυτά τα κομμάτια και πέτα τ’ άλλα. Κάπου θα κουμπώσουν κι εκείνα.
Ο άλλος δεν πρόκειται να σε καταλάβει, διότι απλώς δε σας ενοχλούν τα ίδια πράγματα, ούτε δίνετε την ίδια βαρύτητα σε αυτά.
Από μόνο του, όμως, αυτό δε θα ήταν πρόβλημα. Δεν μπορούμε απλώς να λέμε ότι διαφέρουμε και να τα παρατάμε. Ο κόσμος θα ήταν βαρετός αν ήμασταν όλοι ίδιοι σίγουρα, αλλά αν οι διαφορές δε γεφυρώνονται με αμοιβαίες προσπάθειες, τι γίνεται;
Δυστυχώς, οι περισσότεροι εκεί έξω χαρακτηρίζονται από ισχυρογνωμοσύνη κι απολυτότητα. Δε θα δεχτούν καν την θεωρία του «κι οι δυο έχουμε δίκιο» ή της διάστασης απόψεων κι αν το κάνουν, εννοείται ότι η δική τους άποψη είναι η σωστή! Πηγή όλων των προβλημάτων στις ανθρώπινες σχέσεις είναι ακριβώς αυτή η άρνησή μας να δούμε τα πράγματα από τη θέση του άλλου, να σεβαστούμε αυτά που τον πληγώνουν και τον ενοχλούν, ακόμη κι αν διαφωνούμε. Είναι κι αυτή η τάση μας για διχοτόμηση των πάντων σε σωστό και λάθος, καλό και κακό, που μας κάνει ν’ απορρίπτουμε αμέσως οτιδήποτε ξένο στα καθιερωμένα.
Κι έπειτα, ακούς τον άλλον να χρησιμοποιεί όρους που ενοχλούν το αυτί σου. Τον ακούς να λέει κάποιο κλισέ σεξιστικό ή ρατσιστικό ανέκδοτο που μόνο αηδία σου προκαλεί και τρομάζεις για τις αντιλήψεις που μπορεί να έχει. «Πλάκα κάνω», θα σου πει ενοχλημένα, όμως, εσύ θες να μην μπορεί καν να το ξεστομίσει, να μην μπορεί καν να το σκεφτεί έστω για πλάκα. Θαυμάζεις κάτι ανώτερο από αυτό και δε νιώθεις πλήρης με συμβιβασμούς.
Κι απογοητεύεσαι, γιατί βλέπεις ότι πράγματι όλοι έτσι είναι. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες κι ίσως να μην τις έχεις βρει ακόμη.
Απογοητεύεσαι, όταν, όντας ρομαντικός, πέφτεις σε πεζότητα και κυνισμό, όταν μιλάς για συναισθήματα ή εκφράζεις τις φιλοσοφικές σκέψεις σου και βλέπεις τον άλλον να γελάει και να κοροϊδεύει. «Χάζεψες;». «Έλα σταμάτα. Πόση βλακεία ν’ αντέξω σε μια μέρα; Λυπήσου με!». Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν είναι για βαθύτερους στοχασμούς και συζητήσεις. Θα πνιγούν αν βουτήξουν, γι’ αυτό πλατσουρίζουν στα ρηχά ή φορούν μπρατσάκια για να μείνουν στην επιφάνεια. Αλήθεια, αυτή η διαφορά πώς γεφυρώνεται, όταν στη σοβαρή σου συζήτηση λαμβάνεις δυνατό γέλιο κι αφορισμό;
Το δυσάρεστο είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν ήταν πάντα έτσι, αντιστάθηκαν, όμως, στην τάση τους για να φανούν αντάξιοι στα πρότυπα της εποχής τους. Σήμερα, όλα αυτά είναι καταδικαστέα άλλωστε και το μελό κι η φιλοσοφία εκτός μόδας.
Αν αυτοί πιστεύουν ότι η δική τους οπτική κυριαρχεί κι είναι η σωστή, πες τους «ναι, ισχύει κι έχεις δίκιο». Θα γλιτώσεις πάρα πολύ χρόνο κι ενέργεια που θα σπαταλούσες σε μια μάταιη διαφωνία.
Άλλωστε, δικαιούσαι κι εσύ να ελπίζεις σε μία εξαίρεση που θα «κουμπώσει» σε σένα και θα ολοκληρώσει το παζλ της ζωής σου.
Άσε τα ανώφελα κοψίματα και ραψίματα στ’ αταίριαστα κομμάτια, γιατί σε αποσπούν απ’ το να δεις εκείνα που είναι ιδανικά για σένα.
Επιμέλεια Κειμένου Χριστιάννας Χαράμη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Διάβασε εδώ όλα τα άρθρα της Χριστιάννας στην προσωπική της στήλη στο pillowfights.
