Τον Φεβρουάριο τον αγαπάμε στο pillowfights γιατί είναι ο μήνας που γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας. Και τα γενέθλια θέλουν κέφι και φίλους για να τα ευχαριστηθείς. Φίλους νέους, αλλά και διαχρονικούς κι αγαπημένους.
Έτσι κι εμείς ζητήσαμε από πρώην αρθρογράφους μας (once a pillowfighter, always a pillowfighter, μην ξεχνιόμαστε!) να μας χαρίσουν από ένα guest άρθρο, εδώ στο reunion μας!
Από σήμερα 1/2/18 ως και τις 15 του μήνα, καθημερινά θα δημοσιεύουμε τις νέες ιστορίες των παλιών μας φίλων.
Χρόνια πολλά fighters!
Γράφει ο Κωνσταντίνος Θράβαλος.
Βρισκόμαστε σε ένα απογευματινό ηλιοβασίλεμα, το τοπίο γύρω σου λούζεται πρόθυμα από χρώματα και τυχαίνει να έχεις βγει με εκείνο το ωραίο γκομενάκι που ήθελες καιρό ή που θέλησες πρόσφατα. Σημασία δεν έχει μεγάλη, αν τουλάχιστον προσέχεις περνώντας τον δρόμο μη σε πατήσει κανένα αμάξι ή, χειρότερα, κανένα ποδήλατο κι αφήσει και σημάδι. Οι φίλοι σου φωνάζουν «Ε, τι κάνεις ρε;». Σε ενδιαφέρει, όμως; Όχι! Βαρβάτο, γραμμένο σε πανό με έντονη γραμματοσειρά για να το διαβάσει κι η τελευταία γριά που πίνει καφέ στο μπαλκόνι.
Βρίσκεστε, λοιπόν, και τα λες όλα με χαρτί και καλαμάρι. Παραγγέλνεις έναν καφέ, δεύτερο καφέ και σε κάποια φάση σταματάς να μιλάς για να μην το γρουσουζέψεις. Σκέφτεσαι όλα εκείνα τα όμορφα στοιχεία που αντιλήφθηκες, που αισθάνθηκες κι ελπίζεις αυτή η περιπέτεια να βγει σε καλό.
Θα σε εκπλήξω, γιατί πράγματι σου βγαίνει σε καλό! Τα μηνύματα πάνε και έρχονται, τα μυαλά σας παίζουν παιχνίδια, γιατί είναι κι έξυπνος άνθρωπος, ανάθεμά τον, τα ραντεβού γίνονται όλο και πιο ενδιαφέροντα, η σωματική έλξη κορυφώνεται. Σου αρέσει το τυπάκι κι έρχεται μία νύχτα φέρνοντας μαζί της εκείνο το πρώτο φιλί στην αίθουσα του σινεμά, σε ένα πάρκο με ρομαντικό φωτισμό –όσο ρομαντικές μπορούν να είναι οι κίτρινες λάμπες σε ένα πάρκο– ή ακόμα και σε ένα τσιπουράδικο, όπου έχεις χτυπήσει και τρία καραφάκια ρακόμελα κι αναρωτιέσαι πού να είναι το κρεβάτι σου, αλλά όχι. Εδώ διακυβεύονται πολλά κι η ξεκούραση θα αξίζει πιο πολύ αν αργότερα –γιατί όχ;– βρεθείτε κι αγκαλιά.
Να μη στα πολυλογώ και νομίζεις ότι αυτό το κείμενο μιλάει και για τον έρωτα, η μία αγκαλιά φέρνει την άλλη, το ένα φιλί το επόμενο και χωρίς να καταλάβεις το πώς και το γιατί, μοιράζεσαι αναμνήσεις, φωτογραφίες, την ψυχή σου και την ευτυχία σου με αυτό το άτομο.
Έχετε πάθος, έρωτα, το σεξ είναι καλό, εντάξει, μωρέ, τραβάει και λίγο το πάπλωμα όταν κοιμάται, δε μας πειράζει. Χορταίνεις βόλτες, γεμίζει το κενό σου, έχεις εμπλουτίσει τις γνώσεις σου στις μπίρες, λες κι είσαι η wikipedia πλέον, ζεις γελώντας και χωρίς να αντέχεις μακριά από αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο και την ενέργειά του. Και κάπου εδώ, τραβάμε μία μεγάλη γραμμή και το παίρνουμε αλλιώς.
Φτάνει εκείνη η μέρα, που να μην έφτανε, που αναρωτιέσαι αν όλα αυτά που βιώνεις, θα συνεχίσουν να υφίστανται σε μερικούς μήνες. Αν θα συνεχίσει αυτή η περιπέτεια και στην τελική και να μη συνεχίσει, τουλάχιστον να μην τελειώσει από χαζομάρα κι εγωισμό. Ε, ρε κι αρχίζει το μυαλό τα δικά του, χώνεται και το συναίσθημα, παίζουν λίγο ξύλο και καθησυχάζεις τον εαυτό σου, βλέποντας τον άνθρωπό σου κουκουλωμένο σαν σαρμαδάκι να χαμογελάει. Ευτυχώς κοιμάται και γλυτώνεις το ρεζιλίκι.
Περνάνε οι μέρες, περνάνε οι μήνες –μη μου αγχώνεσαι με τα χρονικά πλαίσια– και να! Προκύπτει ένα τόσο δα καβγαδάκι, στολίζετε ο ένας τον άλλο, λες κι είχε τα λαμπάκια σε έκπτωση κι έπειτα τα ξαναβρίσκετε. Το μυαλό σου, όμως, ως ο λογικός μαστροχαλαστής της υπόθεσης, βλέπει ότι η ρουτίνα σιγά-σιγά φθείρει και τους δυο σας.
Ο καθένας θέλει το χώρο του και το χρόνο του, το διεκδικεί όμως πιο επιθετικά, βυθίζεται σε μια οθόνη, σε μια συνήθεια ρουτίνας κι αρχίζεις και τα χάνεις. Τον κοιτάζεις στα μάτια ορισμένες φορές και θέλεις να μάθεις γιατί μαλώνετε κάθε τρεις και λίγο, γιατί δεν μπορείτε πλέον να συνεννοηθείτε. Τι έχει αλλάξει πια;
Αμέσως σκέφτεσαι ότι ναι, αυτό είναι το αναπόφευκτο μιας σχέσης, αυτό είναι το αδιαμφισβήτητο του να κόβεις τον εαυτό σου στη μέση. Λάθος, αγαπητοί μου κι αγαπητές μου. Προς μεγάλη έκπληξη όλων μας, συμπεριλαμβανομένου και εμού, τα πράγματα δεν είναι καθόλου μα καθόλου έτσι.
Ναι, υπάρχει η ρουτίνα της κάθε μέρας. Η δουλειά, η κακή ψυχολογία, τα οικονομικά κι ένα σωρό προβληματισμοί, προσωπικοί κι υπαρξιακοί. Άθελά σου κάνεις τον απέναντι σάκο του μποξ, αναρωτώμενος πώς θα κινηθείς επαγγελματικά, τι θα κάνεις στη ζωή σου για να είσαι ευτυχισμένος και πώς θα βρεις την ισορροπία σε όλα.
Παρ’ όλα αυτά, διάβασα τώρα τελευταία κάτι, που μου έστρεψε το βλέμμα σε μια πραγματικότητα τελείως καινούργια και –μεταξύ μας– ανακουφιστική. Μην ξεχνάτε να είστε εραστές, όχι μόνο ζευγάρι.
Μην ξεχνάτε –όχι να διατηρείτε το πάθος, γιατί αν υπάρχει κι είναι αληθινό δε χρειάζεται την ταμπέλα της διατήρησης, αλλά– να παίρνετε αυτήν την ωμή και πρωτόγονη ενέργεια που κυλάει ανάμεσά σας και να την αφήνετε να σας συνεπαίρνει. Να της δίνετε το δικαίωμα να δημιουργεί έρωτα στα μυαλά σας, ιδέες κι αναρχία.
Πόσο πιο υπομονετικοί θα ήμασταν με το τράβηγμα του παπλώματος κι όλα αυτά τα χαριτωμένα μικρά πράγματα, αν λέγαμε στους εαυτούς μας ότι αυτά ακριβώς είναι η ουσία που ερωτευτήκαμε εξ’ αρχής. Που δώσαμε, δίνουμε και θα δίνουμε, γιατί έτσι γουστάρουμε. Να το ζούμε στο έπακρο της αισιοδοξίας κι όχι της αμφιβολίας του τι δεν είναι πια το ίδιο.
Γι’ αυτόν τον λόγο, αυτόν που ήρθε στη ζωή σου και της δίνει ερεθίσματα κάθε παλαβή μέρα που περνάει, κάν’ τον να παλέψει, να πιαστεί σφιχτά και να τετραγωνίσετε τον κύκλο.
Δεν είναι, άλλωστε, πιο ενδιαφέρον αν μία σχέση ανθρώπινη χαρακτηρίζεται από αιχμές κι όχι από μια βαρετή ξενάγηση γύρω-γύρω απ’ τον εαυτό της;
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
