Το pillowfights γιορτάζει τα δύο χρόνια λειτουργίας του και τoυς επερχόμενους μαξιλαροπόλεμους στις 2 Απρίλη σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Λονδίνο, με ένα εορταστικό reunion!
Παλιοί κι αγαπημένοι pillowfighters από την 1η ως την 15η Μαρτίου, επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και μας χαρίζουν ένα ακόμη άρθρο.
Καλώς μας ξανάρθατε και καλώς σας ξαναδεχτήκαμε!
Άνοιξα τα μάτια μου σήμερα και πάλι αναρωτήθηκα: «Γιατί Θεέ μου»; Γιατί συμβαίνει αυτό, γιατί συνέβη εκείνο και ακόμα χειρότερα γιατί δε θα συμβεί κάτι; Του έκανα πολλές ερωτήσεις και απαντούσα μόνη. Του έκανα πολλές ερωτήσεις που ήδη ήξερα την απάντηση. Το πιο περίεργο είναι ότι δεν του έκανα καμία ερώτηση για τις απαντήσεις που ήμουν σίγουρη.
Ας πούμε το γεγονός πως ξύπνησα και σήμερα, θεωρήθηκε εντελώς αυτονόητο. Το ότι μπορώ και του μιλάω με λόγια και με λέξεις, επίσης. Και κάπου εκεί αναρωτήθηκα αν είμαι αχάριστη, αν είμαι ανυπόμονη, αν είμαι περίεργη, αν θέλω να τα ξέρω όλα. Να είδατε ακόμα και για τις ίδιες μου τις ερωτήσεις, αναρωτιέμαι. Δεν είναι όμως ούτε από ανασφάλεια, ούτε από περιέργεια. Είναι καθαρά θέμα επιβίωσης.
Δεν υπήρξε ποτέ ανθρώπινος νους που να μην σκέφτηκε το «γιατί». Ασυνείδητα, υποσυνείδητα ή επιτηδευμένα, τούτη η λέξη έφτασε στα χείλη του. Εξάλλου η ανησυχία του, να ξέρει το λόγο για κάτι, υπάρχει από τότε που υπάρχει ζωή σ’ αυτό τον κόσμο. Αλήθεια όμως είτε μείνει για πάντα στην άγνοια, είτε δώσει απαντήσεις στα «γιατί» του, μπορεί να αγγίξει την ευτυχία;
Είναι γνωστή η ακόρεστη ανθρώπινη επιθυμία να λύνει ένα πρόβλημα. Και ‘συ που λέγεσαι άνθρωπος προσπαθείς να βρεις τον τρόπο για να δώσεις μια απάντηση, τους ανθρώπους για να σε βοηθήσουν να βρεις αυτή την απάντηση και τη στιγμή για να βρεις την πιο σωστή λύση. Δε σου φτάνουν όμως αυτά. Θέλεις πάντα να ξέρεις γιατί έγινε, γιατί γίνεται, γιατί θα γίνει κάτι. Είναι τόσο γλυκιά η λύτρωση να είσαι σίγουρος για τα πάντα. Μην ξεχνάς όμως ότι το πάντα δε διαρκεί για πολύ. Και καλά κάνει και δε διαρκεί δηλαδη! Γιατί πώς αλλιώς θα γνωρίζαμε για την ευτυχία, αν δεν γδερνόμασταν και λίγο, αν δε ρίχναμε και κάνα δυο δάκρυα, αν δεν τσαλαβουτούσαμε μέχρι τον πάτο;
Άνοιξα τα μάτια μου σήμερα και πάλι αναρωτήθηκα: «Γιατί Θεέ μου»; Σκέφτηκα πως τα θέλω όλα. Τα δικά μου όλα. Μικρά, μεγάλα, σημαντικά ή ασήμαντα. Θέλω να μπορώ να φτάνω παντού. Να μοιράζομαι τη ζωή μ’ αυτούς που θέλω να τη μοιράζομαι. Μόνο μαζί τους. Θέλω να κοιτάω εκεί που δε βλέπει κανείς. Να ακούω και τις πιο μικρές συνομιλίες με το Θεό. Θέλω να μου λένε πως μ’ αγαπούν, πως με χρειάζονται, πως με συμπονούν. Θέλω να είμαι σε θέση να κάνω πάντα τις καλύτερες συμφωνίες με τη ζωή. Θέλω να μπορώ να ταξιδεύω και να αποτελώ μια κουκίδα ζωής στον χάρτη του κόσμου.
Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για εγωιστικό παραλήρημα, για έλλειψη μετριοφροσύνης, για καμία συναίσθηση της πραγματικότητας, δε θα μπορούσε όμως να αρνηθεί πως έχει ονειρευτεί τον εαυτό του στην ιδανική θέση μου. Άνοιξα τα μάτια μου σήμερα και πάλι αναρωτήθηκα: «Γιατί Θεέ μου»; Πήρα δυο βαθιές ανάσες και τα ξαναέκλεισα. Καλοί μου φίλοι, σκεφτείτε για λίγο πόσο διαρκεί μια ερώτηση και πόσο η απάντηση της. Σίγουρα δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Οι απαντήσεις είναι τόσο μεγάλες, τόσο χρονοβόρες. Μπορεί να είναι αγκάθια, μπορεί και η ίδια η λύτρωση. Ακόμα και να ξέρατε όλα τα «γιατί» του κόσμου πάλι απαντήσεις θα ψάχνατε. Είναι αυτή η έμφυτη συνήθειά σας να παιδεύεστε. Είναι αυτός ο αέναος κύκλος της εξερεύνησης και της εξιχνίασης κάθε απορίας.
Κλείστε όμως και εσείς για λίγο τα μάτια και σκεφτείτε όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που υπάρχουν γύρω σας και δεν ξέρετε γιατί. Όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που σας αγαπούν και τους αγαπάτε και δεν ξέρετε γιατί. Σκεφτείτε όταν ξανασηκωθήκατε με ματωμένα γόνατα και δεν ξέρατε γιατί. Σκεφτείτε πως μιλάτε, ακούτε, βλέπετε, μυρίζετε, γεύεστε και δεν ξέρετε γιατί. Σκεφτείτε τότε που γελάσατε χωρίς λόγο και δεν ξέρατε γιατί.
Βλέπετε; Οι ερωτήσεις εξαφανίστηκαν. Οι απαντήσεις βρίσκονται πάντα πριν τις ερωτήσεις, αρκεί να τις δείτε κι ας έχετε κλειστά μάτια. Σήμερα άνοιξα τα μάτια μου και αναρωτήθηκα για τελευταία φορά: «Γιατί Θεέ μου»; Και αυτή τη φορά έπιασα απ’ το πέτο την απάντηση και φώναξα: «Να έχεις ό,τι χρειάζεσαι, όχι ό,τι θέλεις».
Επιμέλεια Κειμένου Χαράς Χρυσάφη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Διάβασε εδώ όλα τ’ άρθρα της Χαράς στην προσωπική της στήλη στο pillowfights.
