Τον Φεβρουάριο τον αγαπάμε στο pillowfights γιατί είναι ο μήνας που γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας. Και τα γενέθλια θέλουν κέφι και φίλους για να τα ευχαριστηθείς. Φίλους νέους, αλλά και διαχρονικούς κι αγαπημένους.
Έτσι κι εμείς ζητήσαμε από πρώην αρθρογράφους μας (once a pillowfighter, always a pillowfighter, μην ξεχνιόμαστε!) να μας χαρίσουν από ένα guest άρθρο, εδώ στο reunion μας!
Από σήμερα 1/2/18 ως και τις 15 του μήνα, καθημερινά θα δημοσιεύουμε τις νέες ιστορίες των παλιών μας φίλων.
Χρόνια πολλά fighters!
Γράφει η Σταυρούλα Τζουβάνη.
Απ’ τη ζωή μας περνούν, έρχονται και φεύγουν, αμέτρητες στιγμές, σκέψεις κι άνθρωποι. Άνθρωποι, άλλοτε σημαντικοί κι άλλοτε περαστικοί. Άνθρωποι που σου αφήνουν και σε στιγματίζουν για μια ζωή κι άλλοι που απλά περνούν αδιάφοροι.
Εκείνοι που μένουν για πολύ καιρό κι εκείνοι που απλά έρχονται και φεύγουν, σαν αέρας. Αυτοί που μπαίνουν στη ζωή σου για να σου μάθουν πράγματα κι άλλοι για να τους μάθεις εσύ. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο στη ζωή σου θα έχεις πολλούς συνταξιδευτές, να μοιραστείς στιγμές.
Αυτά τα άτομα, που τώρα ίσως είναι δίπλα σου, δε σου παρέχουν καμία εγγύηση ότι θα είναι για πάντα κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποδεχθείς. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, κάποτε θα φύγουν απ’ τη ζωή σου. Όσο δυσάρεστο κι αν ακούγεται, αυτή είναι η αλήθεια. Το λάθος που κάνουμε, όμως, είναι να εστιάζουμε στην απώλεια και να καταναλώνουμε εκεί όλη μας την ενέργεια και λίγο-λίγο τη ζωή μας.
Όταν μιλάμε για απώλεια, δε εννοούμε απαραίτητα θάνατο, απώλεια είναι κι ο χωρισμός. Είμαστε περίεργα πλάσματα κι αντί να χαιρόμαστε και να είμαστε ευγνώμονες για όλα αυτά που έχουμε, στεναχωριόμαστε με εκείνο το μοναδικό που χάσαμε ή που δεν αποκτήσαμε ποτέ.
Ναι, μια απώλεια ενός αγαπημένου είναι πολύ δύσκολή. Έρχεσαι αντιμέτωπος με μια απουσία που ήρθε ξαφνικά -ή ίσως και να την περίμενες. Όπως και να ‘χει είναι δύσκολο και σκληρό, αλλά πρέπει να μαζέψεις όλη τη δύναμή σου και να προχωρήσεις μπροστά. Η ζωή δεν περιμένει κανέναν. Όσο εσύ κάθεσαι και κλαις, αυτή προχωράει και σε αφήνει πίσω.
Αντί να μένεις στάσιμος και να στεναχωριέσαι γι’ αυτόν που έχασες, να είσαι ευγνώμων για αυτούς που έχεις ακόμα δίπλα σου και σε αγαπάνε. Αντί να καταριέσαι και να ψάχνεις γιατί συνέβη ό,τι συνέβη σε εσένα, σήκω και πάλεψε.
Κανένας δεν περνάει εύκολα, όλοι έχουν δυσκολίες, αλλά τις αντιμετωπίζουν με αισιοδοξία και χαμόγελο, δε μένουν άπραγοι. Ναι, πάρε τον χρόνο σου, θρήνησε όσο είναι να θρηνήσεις, αλλά μη μένεις εκεί. Συνέχισε να ζεις με τους ανθρώπους που είναι στη ζωή σου πριν τους χάσεις κι αυτούς.
Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε είναι να θεωρούμε τους ανθρώπους δεδομένους και να μην τους δείχνουμε αυτά που πραγματικά νιώθουμε γι’ αυτούς. Νομίζουμε ότι θα είναι εκεί για πάντα, αλλά δεν είναι έτσι. Μια μέρα θα μας αφήσουν κι εκείνοι και θα αναρωτιόμαστε γιατί μας έφυγαν, ενώ στην πραγματικότητα ήμασταν εμείς που τους διώχναμε λίγο-λίγο με τον καιρό.
Επειδή δεν τους αφιερώσαμε τον χρόνο που έπρεπε, αρκεστήκαμε και κρυφτήκαμε πίσω από δικαιολογίες, πίσω από μία τόσο ψεύτικη φράση: «Έχουμε χρόνο, θα μιλήσουμε αργότερα» . Η αλήθεια, όμως, είναι πως δεν έχουμε χρόνο, καθόλου χρόνο. Δυστυχώς αυτό το καταλαβαίνουμε πολύ αργά και τότε είναι που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Σταμάτα να είσαι μίζερος και παθητικός. Βγες από αυτή την κατάσταση, που στο κάτω-κάτω μόνος σου μπήκες. Ναι, ίσως δε διάλεξες εσύ να χωρίσεις ή να χάσεις κάποιον αγαπημένο σου, αλλά εσύ θα διαλέξεις πώς θα αντιμετωπίσεις αυτή την κατάσταση.
Ζήσε πριν να είναι αργά. Να χαρείς τους ανθρώπους που είναι στη ζωή σου, πριν χαθούν. Μη θεωρείς τίποτα και κανέναν δεδομένο. Δείξε τα συναισθήματά σου, την αγάπη σου και την ευγνωμοσύνη σου σε εκείνους που έχεις δίπλα σου. Ζήσε μαζί τους πριν γίνουν ανάμνηση, πριν καταλήξουν να γίνουν μια ξεχασμένη σκέψη στο μυαλό σου.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
