Το pillowfights θυμάται, τιμά και γιορτάζει τους αρθρογράφους που πέρασαν κάτω από τα πούπουλά του σ’ ένα αρθρογραφικό reunion! Παλιοί κι αγαπημένοι pillowfighters, επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και μας χαρίζουν ένα ακόμη άρθρο.
Καλώς μας ξανάρθατε και καλώς σας ξαναδεχτήκαμε!
Γράφει η Χριστίνα Βακαλούμη. (Διάβασε παλαιότερα άρθρα στη στήλη της #Noir_et_Blanc)
Εσύ έχεις νιώσει ποτέ πως δεν ανήκεις εκεί όπου βρίσκεσαι; Πως οι επιλογές που κάποτε θεωρούσες σωστές και στα μέτρα σου πλέον σε πνίγουν; Πως άλλα ονειρευόσουν για σένα και άλλα τελικά ζεις; Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή που αναθεωρούμε. Σκέψεις, λέξεις ακόμα και πράξεις. Νιώθουμε πως πνιγόμαστε. Πως δε χωράμε πουθενά. Πως έχουμε φτάσει σε τέλμα. Και μένουμε εκεί σε μια άκρη, σε μια τόση δα ακρούλα, και απλώς παρατηρούμε. Βλέπουμε τη ζωή να τρέχει, να πηγαίνει παρακάτω. Οι υποχρεώσεις δε σταματάνε. Η καθημερινότητα δεν μπορεί να πατήσει pause κι εμείς παρατηρούμε. Μόνο αυτό.
Δεν έχουμε το σθένος να αλλάξουμε τα πράγματα. Δεν έχουμε καν τη διάθεση να ζήσουμε αυτό που ήδη έχουμε χτίσει. Πόσο άδειοι να νιώθουμε άραγε εκείνες τις στιγμές; Και οι γύρω μας; Οι δικοί μας άνθρωποι που βλέπουν την παθητική συμπεριφορά μας, πώς να νιώθουν; Αν δεν έχουμε εμείς την ψυχική δύναμη να προχωρήσουμε, εκείνοι δεν μπορούν να βοηθήσουν στο ελάχιστο, όση καλή θέληση και υπομονή κι αν διαθέτουν.
Άλλα ας εστιάσουμε στον εαυτό μας, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό. Σίγουρα όσο περνάνε τα χρόνια οι προτεραιότητες και τα θέλω μας αλλάζουν. Κάθε μέρα είναι μια καινούρια εμπειρία, μια καινούρια πρόκληση. Δεν μπορεί κάποιος να μένει ίδιος και στάσιμος, γιατί αυτό ισοδυναμεί με μηδενική εξέλιξη. Φτάνει όμως κι αυτή η μέρα που βλέπεις πως αυτά που έχεις δημιουργήσει δε σε γεμίζουν ψυχικά και συναισθηματικά. Και τότε πηγαίνεις πίσω. Αρκετά πίσω. Προσπαθείς να θυμηθείς τι ονειρευόταν το μικρό παιδί που ήσουν κάποτε.
Αν έχεις όλα όσα ονειρευόσουν από παιδί, είσαι το λιγότερο ευτυχισμένος! Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που άλλα ήθελαν και αλλού η ζωή τούς πήγε. Και έρχεται εκείνη η φευγαλέα νιότη και σου θυμίζει τα όνειρα που άφησες όνειρα. Δεν το υπολόγιζες, όμως συνέβη. Και τώρα καλείσαι να διαχειριστείς τα συναισθήματά σου. Θέλεις να τα αλλάξεις όλα, αλλά φοβάσαι παράλληλα. Θέλεις να τινάξεις τα πάντα στον αέρα, αλλά δεν είναι όλες οι περιπτώσεις τόσο εύκολες. Φοβάσαι ακόμη και να το εκφράσεις. Άλλοι θα έκαναν τα πάντα για να έχουν αυτά που έχεις. Εσένα όμως δε σου αρκούν. Όχι, δεν είσαι αχάριστος.
Είσαι ένας άνθρωπος που αποζητά την εξέλιξη. Δεν ηρεμείς και δεν επαναπαύεσαι. Ψάχνεις και επιδιώκεις το καλύτερο. Ίσως να λούφαξες για αρκετό καιρό στην καθημερινότητα που θεωρείς πως δε σου ταιριάζει. Ίσως η στάση σου απέναντι στη ζωή να φαίνεται παθητική στους άλλους. Μπορεί ακόμα και να περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να φέρεις τα πάνω κάτω. Αν συμβεί αυτό ποτέ. Αν δεχτείς να βγεις από την ασφάλεια που έχεις χτίσει. Άραγε, θέλεις αλήθεια κάτι άλλο από αυτό που ήδη ζεις; Πόσο σίγουρος είσαι πως έχεις κάνει λάθος επιλογές και όχι τις πλέον σωστές για τον εαυτό σου; Μήπως απλώς έχεις κουραστεί και χρειάζεσαι ένα διάλειμμα ή κάποιο στήριγμα;
Σίγουρες απαντήσεις δεν πρόκειται να δώσεις στον εαυτό σου. Γιατί είμαστε όντα σε εξέλιξη και οι αλλαγές είναι διαρκείς. Αν έχεις φτιάξει κάτι και έχεις δώσει το είναι σου, αυτό σημαίνει πως το ήθελες. Ζούμε με τις επιλογές μας άλλα πάντα υπάρχει χώρος για ακόμη περισσότερες -σωστές ή λάθος- επιλογές. Η ζωή άλλωστε είναι μια πρόκληση από μόνη της. Το μόνο που θέλει είναι τόλμη. Να τολμήσεις να αλλάξεις αυτά που σε πνίγουν, να ζήσεις κάτι καινούριο. Κάθε μέρα που περνάει, δε γυρίζει πίσω και συνήθως το καταλαβαίνουμε όταν είναι πια αργά. Τόλμα να ζήσεις!
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
